Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Qupperneq 1

SMARÁGDA.
Saga frá Miklagarði eftir Augúsí Niemann.
10. Yfirheyrslan.
Hugh leið einstaklega vel, eins og öllum
ungum og hraustum mönnum, þegar þeir vakna
af værum svefni, þegar hann sá sólina vera að
8®gjast inn í herbergið til sín. Reyndar hafði
hann ekki sofið nema fáeinar stundir, en hann
Var vanur að fara snemma á fætur og fór því
s*rax fram úr. Klukkan var sex. Á Indlandi
hafði hann vanalega verið kominn á hestbak
urn þetta leyti; nú vildi hann að ininsta kosti
ganga eitthvað út. Endurminningin um Smar-
ógðu sveif í kringum hann og setti töfrablæ
yfir all. Ónotin, sem höfðu gripið hann við
Það, að kúfortið hafði verið opnað á svona
undarlegan hátt, voru nærfelt horfin, og hon-
urn fanst minna til þess nú með morgninum.
Hann bað um te og ávexti, hvesti augun
a veitingaþjóninn og spurði han.n, hvort nokk-
ur hefði komið í herbergi sitt; en þjónninn
Ví>r svo sakleysislegur og blíðlegur á svip, er
hann vissi ekki til þess, að hann varð þegar
rólegur og fór út á strætið með digurt olíu-
v‘ðarprik í hendi.
Til þess að geta ratað fylgdarlaust um bæ-
lnn, hafði hann tekið kortið af Konstantínópel
UPP úr ferðaleiðarvísi sínuin og stungið því i
brjóstvasa sinn.
Hann fann að hann dróst að húsi Ataríans,
en lét þó ekki undan og gekk út að Galata-
turninum til þess að fá yfirlit yfir bæinn.
Hann varð að príla 150 riðpalla upp í þennan
Samla, nafnkunna einhlaðna turn, en þegar hann
var kominn upp þangað, fanst honum það til-
vinnandi — svo fagurt var útsýnið. Rað sást
niílum saman út úr öllum gluggum, og hin
N. Kv. Víll. 4^j
mikla borg lá þar fyrir fótum hans eins og
steypt landalíking. Töfrandi Ijómi af Iitskrúði
breiddist út yfir land og sjó. F*að virtust ekki
vera jarðneskar útsýnir, heldur tómar hillingar.
Einkum var sjálft Stambúl yndisfagurt til suð-
urs og vesturs. Þar breiddist borgin út fyrir
sólarupprásinni án þess að það tæki á augu
þeirra, er yfir hana horfðu. Þessir stóru víð-
lendu bæjarhlutar voru eins og floti á birtu-
hafinu, og speglaðist í heiðbláu hafinu því, er
Gullhornið heitir, vík sú er skilur Galata og
Peru frá aðalborginni tyrknesku. Á hæðunum
þar yfirfrá breiddu dökkgrænir skógarnir sig
alt ofan í sjó og gerðu bládökkar rákir innan
um stórhýsin, sem Ijómuðu með ótal litum, al-
staðar gnæfðu snjóhvítir, mjóir turnar hátt í loft
upp; alt þetta speglaðist í vatninu og var sveip-
að undarlegri móðu í morgunlæðunni, svo að
alt útsýnið var eins og ey, er léki í lausu lofti
á milli himins og hafs.
Hugh fór að sárlanga til að skoða þetta
nær sér; fór hann því ofan úr turninum aftur.
Tvær brýr liggja frá Galata yfir til Stambúls.
Hann tók brú þá er kend er við Valide drotn-
ingu. Mannþröng mikil var á strætinu, þegar
hann kom framhjá kauphöllinni og gekk yfir
brúna. En yfir allan þennan urmul ríðandi og
gangandi manna lagði reykinn úr gufuskipum
þeim, er voru þar á ferð fram og aftur úti fyrir
í stórhópum. Allar þjóðir heimsins virtust hafa
sent fulltrúa þangað, og þar var ótal búninga
að sjá. í manngrúanum voru Tyrkir í heið-
bláum, rósrauðum og gulum sloppum með
hvíta túrbana, fimlegir, hvasseygir Grikkir með
útsaumaðar treyjur og rauðar húfur, Bedúíuar
með bjartleitar skikkjur skálmuðu þar borgin-
10