Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Síða 3

SMARAGDA.
75
en yfir sér höfðu þær dragsíða sloppa með víð-
nrci ermum. og voru þeir allir rauðir að lit
Karlmennirnir litu aldrei við þeim, og þær litu
aidrei við karlmönnunum. En þó var einsog
það væri annað með unga og fríða Franka.
(Svo kallast Norðurálfumenn í Tyrkjalöndum).
^ugh varð þess þrisvar sinnum var, að ung
stúlka með mjög gísna blæju leit brosandi til
hans, og meira að segja, ein undurfalleg stúlka
Sem hann gat glögt séð framan í, lét vasaklút-
'nn sinn detta niður um leið og hún straukst
framhjá honum. En hann tók hann ekki upp.
Hann var ekki svo hégómlegur að hugsa sér
að hann hefði unnið sér hug hennar, enda þekti
hann svo mikið til austurlenzkra kvenna, að
hann vissi vel að þetta var gaman eitt.
Hugh leit á klukkuna. Hann var búinn að
vera þrjár stundir úti við. Hann skoðaði kortið
Sl‘t, en vissi ekki hvar hann var og gat ekki
fundið þann stað á kortinu. Hann kallaði á
Ungan mann, er stóð þar með leiguhest, og
sagði aðeins: »Pera«. Hesturinn og pilturinn
t^omu honum eftir ótal krókum og sniðvegum
°fan að strönd Gullhornsins: þar lá aragrúi af
^átum, og benti pilturinn yfirum til bakkanna
á móti.
Hugh benti báti og steig ofan í hann. Pað
Var rennibátur, lengri og mjórri en Gondól-
arnir í Feneyjum og var hann ákaflega vaitur.
^ngin var í honum þóftan, svo að Hugh settist
°fan í kjalsogið og var hinn rólegasti, til þess
honum skyldi ekki hvolfa. Tveir undurfagrir
unglingsmenn, brúnleitir á lit í hvítum treyjum
°g með vöðvastælta handleggi knúðu bátinn á-
fram, svo að hann flaug eins og örskot og
Vlrtist svífa í lausu lofti. Innan skamms var
hann kominn yfirum nálægt brú Valide drotn-
,ngar. Hann fór á járnbrautarstöð og ók eftir
jarðgangnabraut frá Galata til Pera, hafði fata-
skifti í gestahúsinu og fór svo á stað á sendi-
t1errastöðina. Hugh fanst hann vera einhver
síintýrakóngsson og fanst því heldur dauflegt
um að litast innan um skjalahillur sendiherra-
stöðvarinnar. Hann gerði boð fyrir Sir Phil-
ipp Currie og var beðinn að koma inn í sér-
herbergi hans.
»Eg kem til að biðja yður afsökunar, göf-
ugi herra, af því að eg kom ekki til borðhalds
yðar í gær. Eg tafðist af óvæntum atvikum.«
»Pér voruð hjá Átarían bankara?«
»Þér vitið, göfugi herra . . . «
»Þér hafið farið undarlega að ráði yðarfrá
fyrstu stundu, kæri hr. de Lucy. Eg verð að
benda yður á, að stjórnmálamenn mega ekki
láta irillast af fallegum konuaugum, svo að þeir
fyrir það setji flokk sinn, formann og stjórnina
með f vandræði.«
Hugh kafroðnaði. Viðtökurnar hjá sendi-
herranum voru eins og kalt steypibað fyrir hið
hlýja hjarta hans.
»Sir Philipp . . . « sagði hann.
»Já, góði hr. de Lucy, eg veit það alt sam-
an. Fyrst hafið þér nú verið í áflogum við
embættismenn soldánsins út af stúlkunni. Svo
hafið þér lent í viðlíka handalögmáli fyrir fram-
an hús bankarans, og urðu þrír menn þar all-
mikið sárir. Svo fóruð þér inn í hús bankar-
ans, en hann er einn hinna illræmdustu for-
göngumanna armensku uppþotanna, og — «
»Sir Phiiipp, en aðalstarf okkar hér er þó
það að vernda hina kristnu Armena, og . . «
»Alveg rétt, en takið vel eftir því, ungi vin-
ur minn, að það er eg, sendiherrann, fulltrúi
Bretastjórnarinnar hér, sem á að segja til um
það, hvenær sú vernd á að byrja eða hætta.
Og eg vil ráða yður til að skifta yður ekki af
neinu, nema því aðeins að yður sé sagt það.
Hertoginn af Westminster vill alt hið bezta;
það er ágætl; Hann hefur mælt fram með yð-
ur; það er líka ágætt. En hér er eg yfirmað-
ur yðar, og þér skiljið það, að eg vil ekki taka
upp á mig ábyrgð af þeim störfum, sem þér
fáist við án minnar vitundar eða gegn vilja
mínum. Hvað, hefðum við átt til að gera í
gær, ef þér hefðuð orðið sár eða lögreglan
þeirra Tyrkjanna hefði tekið yður fastan ? Pér
hefðuð komið stjórninni í standandi vandræði.*
»Sir Philipp . . . « 10*