Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Qupperneq 6

78
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
P.S. Ef þú óskar meðmæta frá Gladstone
þá láttu mig vita það.«
Hugh lét hendina síga niður á borðið með
bréfinu og var hugsi um stund. Svo opnaði
hann litla bréfið snotra frá Smarögdu; það var
á frönsku og hljóðaði þannig:
»Kæri hr. de Lucy. Eg bið yður að sýna
okkur þann sóma að borða kvöldverð með
okkur. Látið ekki bregðast að koma. Maður
bíður eftir yður við gestahúsið úr því kl. er
8. Takið vasaklútinn yðar upp til merkis, þeg-
ar þér farið út.
Yðar einl.
Smaragda Atarian.
»Látið ekki bregðast að koma,» tók Hugh
upp aftur. »Petta er ekkert vanaheimboð—það
er líkara neyðarópi.«
Hann gekk um gólf í mestu geðshræringu.
»Fari hún bölvuð, þessi stjórnmálamunna-
veizla. En hvað þetta rekst illa á. Eg get ekki
látið mig vanta þar — má ekki vanta annað
skifti, sízt við svona tækifæri. Jæja, það er ekki
annað en eg fer þaðan snemma — vonandi
verður hún á enda kl. 8.«
Hann hringdi.
»Hver hefur komið með bréf til mín?«
spurði hann veitingaþjóninn. Það var sami
blíðeygði, ungi maðurinn, sem hann hafði
spurt áður, þegar hann fann bæklinginn und-
arlega, sem féll svo vel saman við skoðanir
Hughs, að stjórnarmenn Evrópu væru bleyður.
»Bæjarpósturinn kom með bréfið. Klútinn
kom ókunnugur maður með og eg lagði hann
á borðið.*
»Hugh lét hann svo fara. Hann klæddist
svo samkvæmisbúningi og fór til sendiherra-
hallarinnar.
Borðsalurinn var skreyttur mjög; stórum
blómvefjum af stórvöxnum, fjólubláum brönu-
grösum og bleikrauðum rósum var þar sveipað
um kertastjaka, armstjaka og Ijósakrónur. Borð-
ið var breitt fjólubláu flossilki, kögruðu göml-
um venediskum kniplingum. Fjólubláum brönu-
grösum var dreift um flossilkið. Ljósastjakarn-
ir báru vel af við þenna lit, og borðstandarn-
ir ekki síður. f vetrargarðinum stóðu dvergvið-
ir í fötum, ýmist úr silfri eða Sévrespostulíni,
og voru þeir alþaktir víndrúfum og ferskum;
voru aldin þessi komin frá Englandi og rækt-
uð þar í jurtabaðstofum.
Stórherrann af Lahore hafði frú sendiherr-
ans með sér að borði. Þessi indverski fursti
bar engan túrban, hafði stutt, svart hár og
skifti því að enskum sið; hann var kjólbúinn,
og mátti sjá að hann var austurlandabúi á því
einu/að hann var dökkur á hörund og augun
einkennilega skær. Þó tók Hugh eftir þvi, að
hann snerti ekki við neinu af réttum þeim, er
á borð voru bornir, en lét þjón sinn færa sér
sérstaka rétti, er matgerðarmaður hans hafði
búið til. Hugh heyrði að hann var að tala við
Lady Currie um hina og þessa nafnfræga enska
málara, og vitnaði í ensk kvæði. Honurr. fanst
þessi Indverji vera eini maðurinn, sem talaði
eitthvað af viti, því að annars talaði samkvæm-
ið um hégómann einberan. Kvenfólkið talaði
mest um hjólreiðar, og svo varð langt umtal
út af því, að soldáninn hafði sézt á gangi með
hr. von Nelidow í garði rússneska sendiherr-
ans, og höfðu þeir leiðst. Þegar frá upphafi
var drukkið kampavín; var það borið inn í
silfurskál og veitt iðulega.
Hugh stalst til að líta á úrið sitt við og
við. Honum fanst þetta át aldrei ætla að taka
enda —og þó rak hver rétturinn annan.
íburðurinn við borðið leiddi huga hans að
hálfri miljón hungraða kristinna manna í Ar-
meníu, kvenna og barna, í fjarlægustu héruð-
unum, þar sem húsfeðurnir höfðu verið högg-
nir niður og eignunum rænt. Og hér sátu full-
trúar kristnu stórveldanna, sem áttu að vernda
Armenana, — og átu og drukku.
Samtalið fanst honum bragðlaust, drepandi
leiðinlegt, svo hann blóðlangaði til að reka upp
kaldahlátur þann, stökkva upp og þjóta á dyr.
Reyndar gat það ekki öðruvísi verið við þetta
borð. Hagsmunir stórveldanna og pólitík sendi-
herranna horfði sitt á hvað og barðist hvað á
móti öðru innbyrðis. Fyrir því hefði alt alvar-
Iegt samtal altaf vakið einhversstaðar hneyksli