Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Síða 7

SMARAGÐA
79
°R komið upp einhverju, sem mönnum lá á
a<5 leyna. Og þetta var líka orsökin til þess,
að Armenunum var aldrei hjálpað neitt að
8agni. Hvert stórveldið um sig hélt, að hitt
stórveldið kynni að geta haft eitthvert gagn af
því. Þess vegna tók enginn neitt verulega að
gagni í taumana. Aðeins eitt einasta skifti lagði
hann orð inn í samtal, orð, sem kom innan
frá hjarta hans, og sá þegar, að hann hafði
orðið að athlægi. Retta orð var mannúð og
kristindómur; það skauzt út úr honum út af
skritlu, sem franskur ritari var að segja, og
^ugh likaði ekki. En hann sá undireins á eftir
að hr. von Nelidow, sem sat á ská við á móti
honum, hvesti á hann augun glottandi og
hvíslaði svo einhverju að borðkonu sinni. ít-
alski og franski sendiherrann tóku eftir þessu
hjá rússneska sendiherranum, glottu líka og litu
á hann. Og Hugh hafði líka svo góða heyrn,
að hann hafði heyrt í það, sem hr. von Neli-
dow sagði. fað vár eitthvað á þessa leið :
‘Það sýnist vera sama birkið í honum þess-
um eins og Gordon og Gladstone sjálfum.
Það eru ennþá til vinglaðir menn á Englandi.«
Loks var staðið upp frá borðum. Indverj-
'nn bauð húsfrúnni hönd sína, flúni stórvez-
u'nn leiddi konu franska sendiherrans, og sumt
af samkvæminu fór inn í skrautsalinn, en hin-
lr urðu eftir í borðsalnum, drukku portvín og
reyktu; þar á meðal nokkrar konur.
Hugh varð líka eftir þar inni; en hann
Vai" eins og á glóðum, því að klukkan var
0rðin hálfníu.
I salnum glumdi í flýgelí og rétt á eftir í
Lvenmannsrödd. Hugh réð af að hörfa þangað
' þeirri von að geta sloppið út. í sömu svif-
°num sá hann vin sinn, Georg Keith Buttler;
hann var að hrista borðið, til þess að vita,
hvað það væri stöðugt; svo vatt hann sér upp
a það, bylti sér kollhnýs og stóð á höndun-
Um- Hann þekti vel þennan uppáhaldsfimleik
vinar síns, en hitt fólkið glápti á þetta með
mestu undrun og ánægju, þegar hann var að
skálma fram og aftur eftir borðinu á höndun-
Um innan um glös, flöskur og Ijósastikur.
Rússneski sendiherrann spratt upp úr sæti sínu,
lagði handlegginn um herðar enska sendiherr-
ans, gaf franska sendiherranuni olbogsskot í
síðuna og ætlaði að rifna af hlátri.
Hugh gekk inn í salinn. Þar var kaffi og
kryddvín á borðum, en enskur kvenmaður var
þar að syngja sönglag og lék einn úr sendi-
herraliði Frakka undir fyrir hana. Hún song
ameríska götuvisu er svo byrjar: »Daísy, Da-
ísy«, og alt samkvæmið söng viðkvæðið með.
Hugh hugsaði til móður sinnar og fór nú
að skilja í því, að hún hefði afneitað heim-
inum, eins og hann hafði fundið til hins sama
við aðrar veizlur ineðal tignarfólks. En það
var eðlilegt, að þetta tignarfólk skemti sér á
annan hátt en borgaralýðurinn, og hann furð-
aði sig ekki á því, þó að þessir göfugustu og
tignustu menn hefðu gaman af því að taka
líka þátt í lítilmótlegustu skemtunum við og
við, sem fengnar væru frá loddaraleikhúsum
og fimleikahúsum, þegar því varð komið við.
Hann hafði orðið var hins sama bæði í Frakk-
landi, Englandi og Indlandi. Efnismikil samtöl
og góð sönglist var hlutskifti þeirra manna,
sem ekkert áttu annað en mentun og fé, en
tignasti höfðingjalýðurinn hafói sér til afþrey-
ingar léttúðarkendar smásögur, sport og gatna-
vísur. Stórhöfðingjaliðið gat ekkert ótilhlýðilegt
hafzt að, það var alt gott gg göfugt, sem það
gerði. Auðvitað. Það setti lögin um það, hvað
var viðsæmandi og tilhlýðilegt, og hvað ekki.
En Hugh var maður hugsjónaríkur og göf-
ugur, og fanst alt þetta bragðdauft með afbrigð-
um, og það þvi fremur, sem hann brann af
löngun eftir að komast til húss Atarians.
Hann vonaði að það yrði ekki tekið eftir
því þó að hann læddist á burt, þó að engir
væru enn farnir að fara. Hann laumaðist út að
ytri dyrunum, smokkaði sér út í skyndi og
hraðaði sér sem mest hann mátti heim til gisti-
hússins.
(Meira).
• ———