Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Page 8

80
NYJAR KVÖLDVÖKUR
VINNUMAÐURINN.
Eftir Þorkel Þurrafrost.
Framh.
Næsta dag Iagði eg upp, og tafðist lengi
við að útbúa hesta í Holti. Hélt svo þann dag
og þann næsta til miðdegis, þá kom eg í Voga.
Tóku þær mér feginsamlega, og þóttust vera
búnar að vera nokkuð lengi að heiman, en
gátu þó ekki tarið samdægurs, svo eg hlaut
að gista næstu nótt í kaupstaðnum. Eg gat
fengið náttstað hjá frænda fóstra míns með
góðu móti, en gistihús var þar ekkert og eng-
in opinber greiðasala.
Um morguninn daginn eftir var lagt heim-
leiðis í fögru veðri; Rórður hreppstjóri var
með. Var hann ræðinn og skemtilegur og þagði
helzt aldrei, en mest' talaði hann við prests-
konuna, og það var til þess að við Annagát-
um spjallað saman, án þess hægt væri að
greina það frá suðunni í Rórði. Ekki gátum
við talað um það samt, sem mér eða máske
báðum var hugðnæmast. En augnátilliti, hlýleik
í svip og broshýru tóku þau ekki hið minsta
eftir, fyrir ákafa við sín málefni og þrumandi
orðgnótt.
Hægt var farið, því færið var ekki í bezta
•agi, og þannig leið dagurinn að úthalli, þá
vildi Rórður setjast að á stórbýli, sem lá fram-
undan við veginn, sem Hof hét og hafði lofað
að gista þar í heimleið.
Aftur átti Anna heimboð á næsta bæ þar
fyrir sunnan, sem hét á Skriðu, hjástúlku þar,
sem hún hafði kynst í brúðkaupinu í Vogum
og þangað vildi hún fara til gistingar; og, af
því að hvert fyrir sig hélt fast á ætlun sinni,
urðu þær málalyktir, að Rórður og prestskon-
an færu að Hofi, en Anna að Skriðu og eg,
því óviðkunnanlegt þótti að hún færi ein þang-
að, með því bæjarleiðin var nokkuð Iöng. Og
af því svona stóð á, var eg fáanlegur til þess.
Ressi atvik féllu sannarlega mér í vil. Eg
sá nú að eg mundi fá bezta næði til að tala
við önnu. Nú skyldi eg enda setninguna, sem
eg var byrjaður á í stofunni í Holti. Alt sýndi
tillitið, svipurinn og viðmótið, að hún forðaðist
ekki návist við mig, því af hálftöluðu orðunum
f stofunni var skiljanlegt, hvað mér bjó í brjósti,
enda sá eg einlægt að hún misskildi það ekki.
Og eg var ósegjanlega glaður, þegar þessi
sundrung fór íferðalagið, að þau fóru að Hofi,
en eg í bezta byr óska minna með Önnu að
hinum bænum.
Sólin var að ganga undir vesturfjallið. Til
norðausturs sást enn á sjóinn, hvftan af logn-
inu og spegilsléttan, A hálsinum til austurs
voru geislar kvöldsólarinnar að minnast við
hæstu öldurnar, en langir skuggar að koma í
nærsýn. Skarðsdalsá suðaði dálítið til hægri
handar við okkur, en bleikir skógarrunnar
teygðu sig upp hér og þar til vinstri, og und-
ir þeim visnaðar laufhrúgur. Veturinn vildi ekki
lofa runnunum að halda skrauti sínu, ógnaði
þeim með dauða, og sýndi þeim við fætur
sér deyjandi jurtir og blóm, sem nýlega höfðu
verið lífræn og yndisleg, hafið krónur ."sínar
hátt í skjóli meiðanna móti blæ og sólu. —
Haustkvöldið veðurfagra var ekki hast né
ótrygt við okkur ferðafólkið. Við Anna geymd-
um ylríkan vorhug í brjósti, þó haust væri,
héldum hægt sem fyrri; þá hjöluðum við um
hitt og þetta, nú töluðum við ekki nema orð
og orð á stangli en hugsuðum því meira.
Pegar við vorum komin nálægt miðri leið,
fórum við bæði samstundis af baki, án þess
að tala nokkuð um það, og eg gæti ekki gert
grein fyrir því, af hverju það stafaði, enda væri
ekki hægt að draga mikið út úr þvf. Hvort
það kom til af því, að þar var dágóður, hagi
fyrir hestana í valllendisblelti eða einhverju
öðru, nema ekki vorum við að ræða um þarf-
ir hestanna, og hugsuðum víst ekki mikið um
þá þessa stundina.
Við settumst bæði niður og var ekki mjög