Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Side 9

VIN NUMAÐURINN,
81
'a"gt á milli okkar. Ekkart mannsauga leit
okkur, það sást þarna hvergi til bæja og eng-
>nn fór um veginn. Dagurinn var að kveðja
alt vinalega og skildi okkur ekki eftir. Nóttin
að heilsa að vísu nokkuð svipdimm eins og
hún á að sér, þó sáust nokkrar stjörnur bros-
hýrar í skauti hennar, og útlit fyrir að þeim
niyndi fjölga. Sjálf var hún mildari, stiltari og
blíðari en venjulega, þegar hún hefur yfirráð-
>n i himingeimnum um þann tíma. Alt talaði
nm frið umhverfis í náttúrunni. Ró og blíða
héldust í hendur.
». . . . Veistu það, Anna, að eg elska þig.
Elska þig eina. Alt annað er laust og flögrandi
1 huga mínum. Manstu ekki á hverju eg byrj-
aði í Holtstofunni? Rá átti eg eftir að tala mik-
>ð meira við þig, en það sem eg talaði,”vona
eg að hafi verið nóg til þess, að þú skildir
'nig, vonast eftir að orð mín og játning hafi
Sóðan árangur, annars finst mér lífið myndi
verða gleðisnautt, æfin tómt myrkur. Heill og
gléði framtíðar minnar er undir því komin, að
bú gangir við hlið mína gegnum ýmist þær
háu eða lágu öldur á sjó lífsins. Ástin til þín
hefur ómótstæðilega fjötrað mig, en þá fjötra
hefur mér verið létt að bera, því mér héfur
fundist eg vera elskaður á móti. Hreina og yl-
hýra viðmótið þitt hefir aukið mér vonarstyrk, og
nu í kvöldkyrðinni er mér svo létt um, þegar
enginn sér né heyrir til okkar, að mega end-
Urtaka það. Eg elska þig Anna.*
Hún sagði ekkert svo eg heyrði, en lagði
höfuðið að brjósti mínu, og eg vafði hana
°rmum, gagntekin af þeirri tílfinningu, sem
h*gra er að hugsa sér en að lýsa.
»Ætlarðu ekki elskan mín, að láta mig fá
að heyra eitt orð af ilmsætu vörunum þínum,«
Sagði eg og þrýsti henni fastar að mér.
• Jú, þú getur ekki elskað mig heitara en
e£ big, hjartkæri vinuríhn, eg óska að mega
®tíð vera hjá þér, og bið Guð að vernda mig
frá öllum tálsnörum og gefa mér staðfastan
vilja, svo ekkert geti skilið mig frá þér. Eg
treysti staðfestu þinni og göfuglyndi. Eg veit
eg má það. Ó, en-eg er svo þreklítil og létt-
úðug. Hve eg elska þig þó heitt.«
Rað setti að henni grát litla stund, sem
skar mig í hjartað mitt í sælunni og gleðinni
sem eg naut, en bráðlega gat eg þó huggað
og hughreyst hana, eg þerraði tárin með brenn-
heitum kossum af votu hvörmunum hennar.
Og tíminn leið í algleymingi fyrir okkur, við
vorum svo sæl, þó varð af því á endanum,
að við slitum faðmlögin og tókum hesta okk-
ar og fórum af stað. Það mátti ekki tæpar
standa, að við næðum háttum að Skriðu, og
vorum þar um nóttina í góðu yfirlæti. —
Eg sofnaði fljótt og rólega og dreymdi sæta
drauma, og ímynda eg mér að eg hafi brosað
í svefninum, líkt og ungbörnin gera, þegar
fyrsta undirvitundin er að gera vart við sig hjá
þeim. Reir draumar snerust mest um undan-
gengið og nýafstaðið. Eg var að ferðast með
ástmey minni um heima og geima, hjala um
ást og unað, og heyra hið sama á móti.
Síðari hluta nætur vakti eg litla stund, en
sofr.aði fljótlega aftur; dreymdi mig þá, að eg
sat hjá stórri kindahjörð, ekki man eg hvar
það var eða hver það átti; nema eg átti sjálfur
eina lambgftnbur, sem mér þótti bera af öllum
skepnunum, og mér þótti mjög vænt um hana.
Eg þóttist setjast niður á þúfu — eins og
oft verður við hjásetu — spölkorn frá fénu, og
ganga til þess aftur eftir nokkra stund. Sá eg
þá hvergi eftirlætisgimbrina mína, og skildi ekki
hvernig á því stóð. Eg kastaði svo tölu á féð,
og vantaði enga kind aðra.
Eg varð órór og fór að rangla frá fénu til
að leita. Eg þóttist fara nokkuð langt, þar til
eg sá framundan mér æðistóra klettakví, og
gekk beint í opið á henni. Ekki voru þeir
klettar mjög háir, en lausiegir og höfðu fallið
úr þeim stórar urðir, sem huldu víða jarðveg-
inn í botninum. Inn í milli þessara kletta þóttist
eg klöngrast og horfa, ef eitthvað bæri fyrir
augu. Alt í einu sá eg stóran, mórauðan ref
skamt frá mér, sem stóð yfir einhverju og reif
það í sig. Eg hljóp þangað en refurinn hljóp
11