Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Síða 10

NYJAR KVÖLDVÖKUR.

frá inn í urðina meðblóðugann hausinn og háls-
inn aftur að bógum. Regar eg kom að því,
sem hann hafði verið við, þekti eg að þar var
gimbrin mín, sem eg leitaði að, og var hún
aðeins með lífsmarki. Refurinn var búinn að
bíta hana upp að augum, og rífa úr hálsinum
og bringunni og drekka úr henni mest blóðið.
Eg varð bæði hryggur og reiður og mest ráða-
laus. Hafði ekkert vopn á refinn og náði ekki
til hans, því hann var horfinn, og upp úr öllu
þessu strfði vaknaði eg, og var feginn að
þetta var ekki nema draumur, en ónotahugleið-
ingar vakti hann hjá mér eftir á. en það smá-
gleymdist þegar frá leið.
Eg sofnaði ekki eftir þetta, því að dagur-
inn fór bráðlega að hrinda næturmyrkrinu, og
fólkið að rísa úr rekkju. Ekki gat eg talað
neitt við Önnu fremur en aðra. Við urðum að
umgangast hvort annað sem venjulegt samferða-
fólk, en meira ekki. Við þurftum að dylja
hugsanir okkar og ekki láta taka eftir neinu
fram yfir það sem alment gerist, einkum þegar
þau hreppstjórinn og maddaman kæmu, þá
þurfti að vanda sig ,á framkomunni, og við
höfðum ásett okkur, að láta engan komast að
trúlofun okkar fyr en vetur þessi væri liðinn að
minsta kosti.
Um hádegisbilið sást loksins til þeirra frá
Hofi, en það gerði engan baga, því ekki var
langt eftir heim til okkar. Ekki komu þau heim
í Skriðu svo við riðum á veg fyrir þau, sem
lá neðan við túnið. Og ennþá héldu þessar
glymjandi samræður áfram, því að bæði voru
mælsk, einkum Rórður.
Regar búið var að halda nokkuð áfram, tók
eg eftir því, að prestkonan fór heldur að bila
að ræða við Rórð, nema strjált og áhugalítið,
eins og hún hefði hugann við annað en sam-
ræðuna, svo eg fór að reyna til að taka meiri
þátt í henni. Eg var hálfhrædilur um, að prests-
konan tæki eftir einhverju nýju í svip okkar
Önnu, því mér sýndist hún gefa okkur rann-
sóknaraugu, og hafa því síður komið fyrir
sig andsvörum við Pórð.
Ef til vill hefur mátt taka eftir einhverju
óvanalegu hjá okkur af þeim sem kunnugur
var, þó við vöruðumst ekki. Við höfum lík-
lega haft það inst og ríkast í huga, að við hefð-
um nýskeð svarið helga eiða, gefið órjúfanleg
heitorð um trygð fyrir alla æfi, bundist bönd-
um sem aldrei máttu slitna, tekið ábyrgð á
okkur fyrir því, að standa bjargföst í sporum
skyldunnar hvort við annað í blíðu og strfðu.
Umhugsunin um þetta nýja og vandasama
og þó unaðsama hlaut að gera okkur alvar-
legri fyrst, meðan það var að festa rætur og
gróa betur og verða samvaxið insta eðli okkar.
Þá var ætlun okkar sú, að engan gæti grunað
það sem var, til þess að komast hjá umtali,
þeim æfagömlu hleypidómum.
Fljótlega sóttist okkur leiðin að Asi á heim-
ili Þórðar, og var þar tafið, spjallað og drukk-
ið kaffi. Þaðan var eg svo einn með kvenn-
mönnunum og minna þá um hrókaræður þó
ögn væri talað, og haldið tafalaust að Holti.
Séra Hákon tók vinsamlega á móti mér og
var fegin að fá konu sína heim og Önnu. Eg
tafði þar nokkuð og hélt svo heim um kvöldið.
Aðeins gátum við Anna talað saman fáein
orð í einrúmi. Spurði eg hana hvort hún væri
ekki hrædd um, að prestshjónin yrðu mótstæð
og æf við, þegar þau fengju að vita trúlofun
okkar. Hún kvaðst nærri viss um, að séra
Hákoni mundi ekki mislíka það, var óvissari
um hana fyrst í stað, en mundi fljótlega snúast
á hans skoðun, og fyrir hvorugu myndi hún
kvíðu. Hún bað mig að koma þ-íngað sem
oftast. Svo hlaut eg að kveðja hana, glaður
í endurfundavon.
Eg hélt uppteknum hætti að fara að Holts-
kirkju hvern dag sem messað var þar um þenn-
an vetur, og hafði tal af kærustu minni í hvert
sinn en oftast lítið í senn. Þar í milli kom eg
þar nokkrum sinnum, en einlægt hlutum við
að hafa samfundina stutta, úr því við viidum
halda því leyndu. Ungu fólki þykir það afar-
nauðsynlegt í þessum kringumstæðum, en þvi
aldraða bara tómur heigulsháttur.
Þegar kom nokkuð fram á næsta vor, sagði
eg fóstra mínum frá trúlofun okkar Önnu. Lét