Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Page 11

VINNUMAÐURINN
83
hann vel yfir og samgladdist mér. Pá gaf hann
fnér í skyn, að hann hefði í hyggju að arfleiða
mig að miklu af eignum sínum, sem voru tals-
vert miklar, því hjónin höfðu arfleitt hvort ann-
að, svo hann átti nú búið eins og það stóð.
Systur tvær sagðist hánn eiga, og væri önn-
ur vel efnuð, en hin fremur fátæk og henni
*tlaði hann að gefa dálítinn hluta af eigninni.
Sagðist hafa í hyggju að búa um þetta bráð-
lega, svo gildandi væri mín vegna, sem vissara
væri, þar eð aldur færðist yfir sig.
Eg fann þá sem fyr sannan föðurhug til
mín, mér fanst þá gæfan brosa við mér, og
svo mundi flestum ungum mönnum í mínum
sporum hafa fundist, en það fylgir líklega á
öllum aldri að sjá skamt framundan á veginn.
Veturinn var liðinn og vorið komið, með
sínum nærandi, hressandi og styrkjandi krafti.
Eg brá ekki af venjunni að finna kærustu mína
þegar messað var, þó lítil væri oftast viðdvöl-
*n hjá henni, en nóg var hún til þess, að far-
>ð ,var að hvískra um það í sveitinni, að ekki
roundi alt með feldu með okkur Önnu í Holti.
f*eir sem bersöglastir voru, sögðust hafa séð
okkur á eintali. Aðrir voru nokkuð varkárari,
en sögðu þó að það væri varla mögulegt ann-
að, en að samdráttur væri með okkur, því
annars hefði eg ekki farið svo óvanalega oft
t'l kirkju. Rað benti á það, því þó kirkjurækt
væri heiðursverð hér í sóknum þessum, þá
sækti enginn ungligsmaður kirkju svona ræki-
lega og væri ekki von, því æskan væri þó
alténd léttúðugri, og væri ekki föst við að
hlýða á guðsorð og stunda góða siði eins og
yði með aldrinum, þegar búið væri lengur að
sa í akur hjartnanna.
En Jórunn í Háagerði sagði það hreinskiln-
islega vinkonu sinni, að hún hefði séð okkur
Onnu í faðmlögum í bakhúsinu við stofuna í
Holti, 0g vinkonan hennar trúði konu fyrir því,
sem henni var meinlaust við og svo koll af
k°Hi, þar til flestir í sveitinni héldu að þetta
myndi vera alveg satt.
Jórunni var það bezt gefið, að henni flaug
margt í hug og alt það kom jafnóðum út á
varirnar,* en það sem mest einkendi hana frá
öðrum, var það, að hún gat frætt alla um hverja
einustu trúlofun og hverja barnsvon í heilum
landsfjórðungi og víðar, og það jafnvel áður
en þetta átti sér stað. Margir fróðir menn álitu
að hún hefði sagnaranda, en þeir sem voru
opinskárri sögðu að það væri ómögulegt, því
þá myndi hún vita meira og stærra fyrirfram
en þetta eitt. Pað væri eðlisávísun, sem hún
hefði þegið af gjafarans hendi.
En eitt'var áreiðanlegt, að hún talaði mest
um þessa hluti, ef hún var gestkomandi, og
þóttu það lítilsverðir gestir sem til hennarkomn,
ef þeir voru mjög fáfróðir í þeim efnum. Eftir
það að þetta fór að kvisast, lét eg það ekki
dragast lengi að segja séra Hákoni frá trúlof-
un okkar Önnu, og tók hann því sem ekkert
væri um að vera; sagðist hafa vitað það fyr
en nú, og sér væri það sízt á móti skapi, ósk-
aði að ekkert yrði til þess að kæla né deyða
þá ást, sem við nú bærum hvort til annars.
Eg spurði hann hvort að konu hans myndi
ekki mislíka það, að vildarmey hennar gengi
mér á hönd. Það væri stundum, að heldra
fólkið úr höfuðstaðnum liti smáum augum á
sveitafólkið.
»Það kemur ekki til þess,« sagði hann.
»Þegar þessa tilhugalífs ykkar varð fyrst vart,
var ekki laust við að konu minni þætti það
heldur Iæging fyrir systur sína, en hún er of
skynsöm til þess að halda fast við þá fordóma,
og áttaði sig undir eins, og sá að þér mynd-
uð vera góður drengur og henni fullboðinn,
og er eg henni samdóma um það.«
Mér þóttu góð þessi svör og tafði með
lengsta móti hjá Önnu, því nú máttu húsbænd-
urnir á staðnum vita um það þrátt fyrir alt.
Seint á engjaslætti var það einn dag, þegar
búið var að hirða inn alt það hey sem laust
var, að eg fékk mér frístund og reið út að
Holti, og náði fljótlega tali af Önnu, því hún
var oftast heima og við innanbæjarstörf. Séra
Hákon og kona hans höfðu riðið þennan dag
út að Vogum, en vinnufólkið alt á engjum,
nema ein unglingsstúlka, sem var heima til að
létta undir með Önnu. ir