Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Qupperneq 12

84
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Pegar kveðjurnar voru afstaðnar, ástahjalið
og blíðuatlotin og búið svolítið að tala um
hitt og þetta, svo sem tíðina, heyskapinn, ferð
hjónanna í kaupstaðinn, heilsufarið í sveitinni,
o. s. frv. segir Anna:
»Gætir þú unað þvi, hjartað mitt, að sjá
af mér héðan frá síðustu göngum í vetur að
vordögum, ef eg yrði austur í ísólfsfirði, sem
er svo ógnarlangt í burtu. Eg held þér leidd-
ist ósköp, og eg kvíði fyrir að fara svo langt
frá þér, þó mig hálfvegis langi líka til þess.«
»Hvernig stendur á því að þú ert að hugsa
um þetta, og í hvaða augnamiði á það að
vera. Ef þú álítur að þú hafir eitthvað gott
af því að fara þangað, þá vil eg alt til þess
vinna, því þinn hagur vona eg að verði beggja
hagur.«
»Eg á þar frænku, sem er kaupmannskona,
hún hefur skrifað mér og boðið mér að koma
og dvelja í húsi sínu þennan tíma allan, en
útvega mér kenslu í næsta húsi við sig við
fatasaum og fleiri hannyrðir, og máske tíma
og tíma í bóklegu, en þó eg kvíði fyrir að
fara þetta, eða vera svo langt í burtu frá þér,
elsku vinurinn minn, þyki mér þó leitt að
hafna þessu.«
»Hvernig ætlarðu að komast austur, ef til
þess kæmi?« spurði eg.
»Séra Hákon sagðist skyldi sjá mér fyrir
fari með vöruskipi, sem kemur til Voga litlu
eftir réttir, og nú í þessari ferð bauðst hann
til að grenslast betur um ferðir þess og tal-
færa þetta, en gera ekki út um neitt fyr en ef
þitt samþykki fengist.*
»Eg mun ekki standa á móti því, ef þig
fýsir að fara þetta. Eg sé og finn, að það
er ekki rétt af mér að hindra þig frá því, sem
þú hugsar að verði þér að góðu. Eg treysti
því að góðir endurfundir græði sársaukann,
sem aðskilnaðurinn og fjarlægðin veitir.*
»En svo er eg peningalaus, en veit að eg
þarf að halda á dálitlu af þeim, þó frænka
mín reikni ekki alt við mig, og það getur heft
för mína, en eg kann ekki við það að biðja
séra Hákon um þá, þó eg búist við að hann
geri það.«
»Eg læt þig fá þá elskan mín og skaltu
ekki kvíða neinu um það,« sagði eg, því eg
gat vel staðið af þeim, og annað var það sem
þyngdi hug minn meira viðvíkjandi burtferð
hennar, en peningamálin.
Hvað sem við töluðum meira hér um, var
það afráðið í milli okkar, að hún færi austur,
ef ekkert kæmi fyrir í millibilinu.
Við skiidum svo og eg hélt heimleiðis
nokkurnveginn ánægður, en varð þó var við
óljóst hugboð hjá mér, um eitthvað mótdrægt
út af þessu, sem eg vissi ekki hvað var og
bældi það niður af öllum kröftum. Fanst eg
þurfa að hrista einhvern þunga af mér, fann
þó sjálfstraust hjá mér að gera það, en varð
þó aldrei að fullu laus.
Dagar liðu fljótt, heyskapurinn tók enda;
göngurnar fóru framhjá, og svo fór hver stund-
in óðfluga í skaut. fortíðarinnar, og sú kom
er eg skyldi nauðugur, viljugur flytja unnustu
mína til skips i Voga, séra Hákon og kona
hans fylgdu okkur nokkuð á veg. Hugur okk-
ar allra snerist mest um það, að nú yrði að
skilja, og vinaskilnaðurinn er sár, og ætíð sést
lítið yfir hið ókomna og eins í þetta sinn, sem
einu gilti. Eg fylgdi Önnu fram í skip, og þar
kvöddumst við hjartanlega, grunlaus um alt
ókomið, nema söknuðinn og kvíðann fyrir
því að vera hvort öðru fjarskilin um svo lang-
an tíma.
Hundrað ríkisdali lét eg hana fá af pen-
ingum til fararinnar.
Eg horfði á eftir skipinu meðan sýn entist.
Svo lagði eg á heimleið dapur í bragði, sá
þó í hillingum aðra stundina glaðari daga.
Fljótlega gat Anna komið bréfi til mín að
ferðinni lokinni. Gekk henni vel austur og
fekk hina beztu viðtökur. Annað bréf fekk eg-
um jólin, og þá var eg búinn að senda henni
tvö bréf, og hafði hún meðtekið bæði.
Bréfin frá henni voru mjög ástúðleg, og
Iýsti svo hjartgrónúm kærleika til mín sem auð-