Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Qupperneq 13

VINNUMAÐURINN.
85
ið var, svo eg undi mér dável f skammdegis-
húminu fyrir þau. Pau báru birfu á innri mann-
inn og styrkti þann ytra, til að þola betur
venjulega óblíðu náttúrunnar.
En eins og þau sömu jól komu aldrei aft-
Ur, eins kom líking þeirra ekki oftar yfir mig.
f*au voru lokadagur æsku minnar og glaðværð-
ar. Eg fekk aldrei bréf framar. Leið svo allur
veturinn eftir það, að hún skrifaði ekki fram-
ar og eigi heldur að Holti.
Hún hafði ráðgert í bréfum sínum bæði
til mín og prestskonunnar, að koma að austan
fneð fyrstu vorskipum sem gengu til Voga, en
svo leið á vorið og skipin komu og fóru, án
þess hún kæmi eða nokkur frétt af henni. Eg
fékk ekkert svar upp á bréf, er eg skrifaði
síðari hluta vetrar til hennar, og það sama var
nteð bréf frá Holti.
Undrun okkar fór einlægt vaxandi. Ahyggju-
fullur
og órór taldi .eg dagana, fyrst til skipa-
ferðanna og eftir að þau komu og ekki bætti
Ur, en vonarleysið magnaðist, varð innra stríð
mitt svo mikið, að þeir einir geta skilið það,
seni reynt hafa líkt eðn annað eins. Okkur séra
Hákoni kom saman um, að eg færi landveg
•flcð hesta handa mér og henni, en hann áleit
ekki fært að fara þá Ieið fyr en seint í júní
eða með byrjun júlímánaðar, því vegleysur
væri víða og tæki seint upp af heiðum og
vatnföllin mikil, og leiddist mér sú bið, en sá
að hyggilegra var að hlíta kunnugra manna
forsjá en rasa fyrir ráð fram. —
Svo lagði eg upp Jónsmessudaginn með 3
hesta. KvensöðuJ hafði eg á einum. Mér gekk
a*fvel á leiðinni þó ókunnugur væri. Dagleiðir
hafði eg sumar langar, sökum óbygðra heiða,
er ekki var gott að skifta dagleiðum á, og ekk-
ert bar við sem í frásögu sé færandi, fyr en
eg kom að kotbæ mjög nærri kaupsiaðnum á
ísólfsfirði. Þar bjó ekkja, móðir Jóa á Hellu
kiinningja míns, sem áður er getið. Bað hann
01'8 fyrir bréf til hennar, sem eg skilaði nú_
Tók hún mér glaðlega. Hún var að sjá skör-
ungur mikill, umsvifamikil og málhreif, dökk
a hár og blóðrnikil f andliti, ekki verulega ó-
fríð, en framgangan óhefluð og engin tilgerð
né tízkufroða var að sjá á henni, þó hún væri
svona nálægt kaupstaðnum. Kaupstaðarlífið hef-
ur ekki haft áhrif á hana. Vanans tönn ekki
bitið á hana, eða svo virtist það. Hún var
áköf með að halda mér til þess að gista hjá
sér yfir nóttina, og af því dagur var að kvöldi
komin lét eg tilleiðast. Eg sá eg myndi verða
seint fyrir í kaupstaðnum að koma mér fyrir
vegna ókunnugleika, og koma hestunum í
geymslu.
Pað gat líka viljað til, að eg frétti eitthvað
um heitmey mína, sem rétt væri að fá að heyra
áður en það kæmi flatt upp á mig, því hug-
sjúkur var eg um hagi hennar og það fyrir
löngu, eg vildi nærri sem fyrst losna við ó-
vissuna, sem hafði kvalið mig. Láta frestlaust
vitundina dynja á mér þó hörmuleg væri.
F*egar konan var búin að lesa bréfið frá
syni sínum og spyrja mig að ýmsu úr Skarðs-
árdal, þar hafði hún dvalið eitt ár fyrir löngu,
fór hún að inna eftir, hvernig á ferð minni
stæði alla þessa löngu leið, — og þótti mér
þó líkara að hún hefði vitað það af bréfinu,
sem eg flutti til hennar — en hvað sem því
leið, sagði eg henni eins og var að öllu leyti,
nema eg sagðist vera sendimaður séra Hákon-
ar í Holti.
Hún hristi höfuðið og sagði: »F*að væri
betur að þetta yrði ekki ónýtisferð fyrir þig,
góði maður.«
F*að var sem reiðarslag hefði hitt mig, svo
var mér ilt við þessi orð, og hefur hún hlotið
að sjá það, en eg stilti mig þó af alefli, og
spurði hvort stúlkan væri sjúk eða dáin, sem
eg væri að sækja, og bað hana að skýra þetta
betur fyrir mér.
»F*vf er ver, að eg hef það að segja þér,
sem ekki er gott að heyra, upp á erindi þitt,
þó hún sé ekki látin, eða svo sjúk, að það sé
það versta, því fleira er til. F’essi stúlka hefir
verið flækt í neti af ósvífnasta þorpara sem
hér er til, og altalað er það að hún sé nú
lofuð honum, auðvitað er það af margri reynslu
að það hefur enga þýðingu, því hann avíkur