Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Side 18

90
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
ist inn á milli tómata- og gýfilrunnanna, en
það var alt sem ræktað var þar í garðinum.
En hvergi sást Tumi! Hún hóf þá upp rödd-
ina svo að heyra mátti langar leiðir og kall-
aði: »Tu-u-m-i! Tu-u-m-i!*
Pá heyrðist ofurlítið þrusk að baki hennar;
hún vatt sér við, rétt mátulega til að ná í
hnakkadrambið á drenghnokka einum; hún hélt
honum rígföstum og mælti: »Sjáum við til,
loksins náði eg þó í þig! Þú kemur auðvitað
innan úr búri, ennþá einusinni — hverju hef-
irðu nú hnuplað?«
»Engu.«
»Engu! Sýndu mér á þér hendurnar og
munninn. Það er þokkalegt að sjá, hvernig þú
Iítur út; hvernig stendur á þessu?«
»Eg veit ekki, frænka!«
»Ekki það, —þá skal eg segja þér það. Það
er ávaxtamauk—skilurðu það? Hef eg ekki sagt
þér það margsinnis, að látirðu ekkí ávaxta-
maukið mitt í friði, þá færðu —réttu mér reyr-
prikið þarna.«
Spansreyrinn hvein nú yfir höfði Tuma.
Ognin vofði yfir honum!
»Æ, góða frænka mín, líttu aftur fyrir þig!«
Gamla konan vatt sér rösklega við, og kipti
að sér kjólnum sínum til þess að vera við öllu
búin, en í sama bili var strákur allur áburtu;
hún sá á eftir honum, þar sem hann var að
klifrast yfir háa girðingu. Hann var sloppinn!
En þarna stóð hún alveg orðlaus og í illu
skapi. Þó rann henni fljótt reiðin, og hún fór
að brosa að öllu saman.
»Mikill dæmalaus óþektarangi er hann, þessi
strákur,« sagði hún við sjálfa sig. »En eg get
aldrei varast brellur hans, þó hann sé reyndar
búinn að leika nógu oft á mig til þess. En
»það er seint að kenna gömlum hundi að sitja«,
segir máltækið; eg varast hann varla héðan af.
Enda er það ómögulegt! Það er ekki svo sem
að hann beiti allaf sömu brögðunum. Nei, ó-
nei! Rað er altaf nýtt uppi á teningunum hjá
honum. Og hvernig í dauðanum er þá mögu-
legt að vita, uppá hverju hann muni taka næst.
F*að skal heldur ekki úr aka, að hann veit upp
á sína tíu fingur, hvað mikið hann má bjóða
mér, áður en eg reiðist, og hann reynir altaf
að leiða athygli mína að einhverju, eða þá að
koma mér til að hlæja, rétt í því að eg ætla
að láta höggin bylja á honum, því þá veit
hann að hann sleppur við refsinguna. Eg veit
það ofurvel, að eg gjöri ekki altaf eins og
skyldan býður, þegar hann á í hlut, og eg veit
að agaleysið vinnur æskunni tjón, — en, herra
minn trúr! Hann er þó barnið hennar systur
minnar sálugu. Og þó aldrei nema samvizkan
áklagi mig fyrir það, þá er mér lífsómögulegt
að refsa honum sem skyldi. Eg hef reynt það,
að þá sjaldan sem eg hef tekið í hann að mak-
legleikum, þá er eins og hjarta mitt ætli að
springa. Eg þykist vita það að hann sé nú
kominn í skildingaleik, svo eg verð líklega að
neyðast tii að hegna honum með því að láta
hann vinna á morgun. Pað er þó líklega of
þung refsing, að láta greyið vinna í laugardags-
leyfinu, þegar öll börn eru að leika sér, og það
þvf fremur, sem hann hatar alla vinnu eins og
heitan eldinn. En eg verð að gjöra skyldu
mína gagnvart honum, ella er ekki gott að
vita hvað úr honum kann að verða.«
Það var líka eins og Polly gömlu grunaði:
Tumi var í skildingaleik og skemti sér ágæt-
lega. Hann kom svo seint heim að það var
rétt svo að hann gat hjálpað Jimma, sem var
dálítill negradrengur, til að saga brenni til
næsta dags og kljúfa spýtur undir kvöldverð-
inn. Hann lagði reyndar lítið hönd að þessu
verki, en stóð yfir Jimma og var að segja hon-
um frá afreksverkum sínum um daginn.
Tumi átti hálfbróður sem hét Siddi. Hann
var yngri en Tumi og stiltur drengur,— næsta
ólíkur bróður sínum. Frænka hans hafði sagt
honum að tína spæni fyrir kvöldið, og hann
var nú búinn að því fyrir löngu. Meðan Tumi
var að borða kveldmatinn sinn, og laumast til
að ná sér í einstaka sykurmola þegar færi
gafst, var frænka hans að veiða upp úr hon-
um athæfi hans um daginn. Hún var sannfærð
um það, eins og svo margar einfaldar konur
eru, að hún væri þeirri gáfu gædd, að geta