Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Qupperneq 19

TUMI LITLI.
91
veitt upp úr öðrum hvað sem vera skyldi með
tvíræðum spurningum. Hún hélt að spurning-
ar sínar væru hreinasta furðuverk slægðarinnar,
en vandræðalaust var þó hverjum manni með
nieðalgreind að sjá við þeim.
Hún fór nú að beita slægð sinni við Tuma
°g sagði: »Það hefur vist verið býsna heitt í
skólanum í dag, Tumi minn?«
sJá, það var nú ljóti hitinn!«
»Pig hefir þá víst langað til að baða þig?
f*að var líka aldrei nema von.«
Tuma fanst, þó óljóst væri, eitthvað liggja
a bak vig þessa spurningu; það vaknaði hjá
honum grunur, og hann svaraði dræmt: »Ja-á,
Það hefði verið ágætt, hefði eg mátt það.«
Kerling fór nú að þukla á skyrtulíningun-
uni hans og sagði: »Mér finst þér ekkert vera
mjög heitt núna. Er það?«
Hún fann að skyrtan var þur, og henni
þótti vænt um að hafa tekið eftir því, þó bágt
væri að vita hversvegna. En Tumi vissi strax
hvaðan á sig stóð veðrið og svaraði: »Við
vorum að dæla vatni hver yfir höfuðin á öðr-
um — það er hálfdeigt á mér hárið ennþá,
íindu!«
Polly gömlu gramdist það, að hún skyldi
ekki hafa hugsað út í þetta. En nú datt henni
nýtt ráð í hug: »Pað var þó óþarfi fyrir þig
að rífa nýsaumaðan kragann af skyrtunni þinni,
Þó dælt væri vatni yfir kollinti á þér. Hneptu
frá þér treyjunni!«
Nú sá Tumi hvernig í ölln lá. Hann hnepti
°ðara frá sér treyjunni, en skyrtukraginn var
e*ns og hann átti að vera.
»Jæja, tötrið mitt, það er bezt þú farir. Eg
kélt endilega að þú hefðir bæði baðað þig og
verið í skildingaleik. Eg verð víst að fyrirgefa
þer í þetta sinn, þó mig gruni að þú sért sek-
ar' en þú lætur. Pú mátt reiða þig á það, að
eg kem þér einhverntíma í opna skjöldu, þótt
seinna verði, og þá veiztu hvað við tekur. Pú
skalt því vara þig, drengur minn.«
sHeyrðu frænka,« sagði Siddi, »eg má segja,
að síðast þegar þú saumaðir kragann á skyrt-
utla hans Tuma, þá saumaðir þú hana með
hvítum þræði, en nú er hann saumaður með
svörtum.«
»A, var það svo! Petta er alveg satt sem
barnið segir, eg saumaði kragann niður með
hvítum tvinna; eg man það svo glögt!Tumi!«
En Tumi vissi á hverju hann átti von, úr
því sem komið var, og langaði ekkert til að
bíða eftir því. Hann flýtti sér sem skjótast í
burtu, en sagði um leið og hann skaust út:
»Eg skal muna þér þetta, Siddi minn, vertu
viss um það, vinur sæll!«
Pegar Tumi var sloppinn úr hættunni, fór
hann að athuga tvær nálar, sem nælt var í treyju-
fóðrið hans; var önnur nálin þrædd hvítum en
hin svörtum spotta.
»Hún hefði aldrei tekið eftir þessu, ef þræl-
beinið hann Siddi hefði haldið sér saman. Pað
er líka ómögulegt að botna í þessu, því hún
saumar aldrel með sama litnum. Hvort eg skal
ekki lumbra duglega á Sidda, þegar eg næ í
hann, sá skal skila mér aftur!«
En Tumi var ekki Iengi í slæmu skapi út af
þessu. Hann fór nú að hugsa um alt annað.
Rétt á undan honum gekk negradrengur og
blístraði svo afareinkennilega, að Tuma fanst
hann þurfa endilega að ná þeirri í þrótt, því
svona snildarlega hafði hann aldrei heyrt blístr-
að. Hann æfði sig stundarkorn, og ekki leið
á löngu, áður en hann gat framleitt hina fjör-
ugustu tóna, sem helzt líktust þýðu og dill-
andi fuglstísti. Hann spígsporaði nú drembi-
lega eftir götunni og blístraði eins og fara
gjörði. Honum fanst áreiðanlega ekki minna
vert um kunnáttu sína, en þó hann hefði ver-
ið stjörnufræðingur og væri nýbúinn að finna
nyja reikistjörnu.
Sumarkvöldin voru ennþá löng og björt.
Alt í einu hætti Tumi að blístra. Frammi fyrir
honum stóð bráðókunnugur drengur, dálítið
stærri en hann sjálfur. Pétursborg var lítið þorp
og voru ókunnugir menn þar sjaldséðir. Pessi
drengur var líka í viðhafnarfötum þó virkur dag-
ur væri. Hann hafði ljómandi fallegt hálsbindi,
og yfir höfuð var einhver stórborgaibragur á
honum, sem Tuma gramdist óheyrilega. Og
12*