Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Side 21

TUMI LITLI
93
ar' og sást nú gegnum rykskýið, hvar Tumi
saí halifleytt á ókunna drengnum og lét nú kné
tylgja kviði og lamdi á honum með kreptum
hnefa.
tLj »Viltu gefast upp,« sagði Tumi. Drengur-
inn grét af reiði.
sViltu gefast upp ?« sagði Tumi enn á ný,
°g hélt áfram að lumbra á stráknum.
*^g gefst upp,« sagði strákur loks svo lágt
að varla heyrðist. Pá lét Tumi hann standa
UPP en sagði um leið: »Mundu nú eftir því
naest, þegar þú ætlar að gjöra þig merkilegan,
a^ vara þig á við hverti þú átt.«
Strákur tók til fótanna og dustaði rykið úr
fötum sínum snöktandi. Hann var þó að smá-
hta um öxl og gjóta hornauga til Tuma, og
Þegar hann þóttist vera kominn í hæfilega fjar-
*ægð, fór hann að hafa í hótunum, og kvaðst
skyldi verða betur viðbúinn þegar þeir fyndust
n®st. Tumi gaf því engan gaum, en hrópaði
húrra og Sneri heimleiðis í bezta skapi. En
Varla hafði hann snúið baki að ókunna drengn-
Unt fyr en hann tók upp stein og kastaði að
Uttia og hæfði milii herðanna; tók hann þeg-
ar á rás og hljóp alt hvað hann mátti. Tumi
Ve'tti honum eftirför alveg heim að húsdyrum,
en náði honum ekki.
Tumi stóð fyrir utan girðinguna og skoraði
a hann hárri röddu að koma út og fást við sig
e| hann þyrði. En strákur stóð hinn öruggasti
við gluggann inni í stofunni og gretti sig fram-
an í Tuma. Loks kom móðir drengsins út og
^ Tuma í burtu með harðri hendi og kallaði
ann öllum illum nöfnum. Hann labbaði leið-
ar sinnar, en bað hana að skila til sonar síns,
a hann skyldi rétt jafna á honum gúlana næst,
Pegar fundum þeirra bæri saman.
Tumi kom nokkuð seint heim þetta kvöld.
g þegar hann var að skríða inn um glugg-
ann> var hann svo óheppinn, að frænka hans
var þar fyrir, og þegar hún sá hvernig fötin
ans voru útleikin, ákvað hún að láta hann
v>nna erfitt verk að morgni, þótt laugardagur
væri- Og hún lét sig ekki með það.
Meira.
Bókmentir.
Meðal kvæðabóka þeirra, sem út hafa komið
árið sem leið, má víst telja aðkvæðamesta,
Hrannir Einars Benediktssonar. Einar hefur
áður gefið út tvær bækur: Kvœði og sögur
1897 og Hafblik 1908. Hvorugt af þessu hef
eg svo vandlega yfirfarið — séð það aðeins á
hlaupum — að eg geti neitt verulega um það
sagt, en það var mér þó Ijóst af bókum þess-
um, að þær voru ekki allar þar sem þær voru
séðar, og þar væri fólgið mikið af hugsunum
undir málskrúði og dularmáli, sem mikla fyrir-
höfn þyrfti til að ná til fujls. Þessa nýju bók
hans hef eg nú yfirfarið. F*að er svo af titlinum
að sjá að hún sé einskonar andlegt framhald af
hinni fyrri. Hafblik hét hún, en með þessari
eru hrannirnar að rísa, hvort sem vér gétum
svo átt von á að holskeflurnar komi á eftir.
Nema það skyldi vera aðrar hrannir sem hann
á við: Brjóstsins stormar — — því að »andi
manns ber eldsins þúsund myndir,« og »milli
himna og sálna í öllum augum — brotna----------
Iogans hrannir.« En sleppum nú því. Það
gerir minst til hvað bókin heitir. Mest er um
það vert, hvað bókin hefur að færa. Og það
getur engum blandast hugur um það, að það
er ósvikinn málmur sem hún hefur meðferðis.
Skáldið flýgur víða. Pegasus er vængjaður og
fljótur að bera sig yfir láð og lög. Og. hann
fiýgur hátt, þegar E. B. situr á baki honum, og
dregur arnsúg í flugnum. Og hvar sem hann
drepur sér niður, hvort heldur það er á Signu-
bökkum, við járnsteypurnar við Tyne, í vínsölu-
húsi á Spáni, þar sem dansmærin stígur ólman
Fandangó, eða bregður sér í Svartaskóla eða
út á Atlandshafið í þokuveðri — alstaðar verð-
ur honum meira úr efninu en flestum öðrum,
eða að minsta kosti hann fer öðruvísi með það
enn flestir aðrir mundu gera, og víðast verður
maður að kannast við, að hann segir það bet-
ur og dýpra en flestir aðrir mundu hafa ráð á.
Pað eru vandræði með svona bækur, þegar
maður ætlar að taka eitthvert sýnishorn — mað-