Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Síða 4

146
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
brugðist köllun minni og rofið embættiseið
minn.«
Skipstjórann setti dreyrrauðann/ er hann
heyrði föður sinn mæla þannig og hann hnikl-
aði brýrnar. Presturinn tók upp tóbaksdósir
sínar, og er hann hafði snúið þeim nokkrum
sinnum milli handa sinna, sagði hann hálfglott-
andi:
»Pú vildir sjálfsagt, að öllum óvinum okk-
ar væri skipað í eina fylkingu svo þú gætir
drepið þá alla í einu skoti? En nú hefur þú
gert mér óleik mikinn með fljótræði þínu og
fyrirhyggjuleysi. Á morgun munu öll blöðin
tala um soninn, sem vantrúaði presturinn hafi
alið upp við trúleysi og agaleysi.— En það
var ekki ætlun mín að tala um það við þig,
sonur minn. En sjálfs þín vegna ræð eg þértil
að vera gætnari framvegis og yfirvega betur
gérðir þínar. Pað hefði verið miklu skynsam-
legra og betur gert og dregilegar, ef þú, sem
ert tölvert eldri, hefðír sýnt manninum fram á,
að það sem hann væri að segja, væri hjegóm-
inn einber.«
Nú varð löng þögn. Willy gekk hratt um
gólf og hafði krosslagt handleggina á brjósti.
Loks staðnæmdist hann fyrir framan föður sinn
og sagði:
»Ég sé nú, að eg hefi ekki hagað mér
eins og mér bar. En það lá svo illa á mér
þetta kvöld. — Nei, eg get ekki einu sinni
sagt þér það, af hverju það var. — Eg fer
nú afíur til skips míns, og þá kemst alt í sama
horfið aftur.« — -— — — —
Einni klukkustund seinna gekk Dossow
skipstóri upp að höllinni á »WoIsau«. Elísabet
og Margrét sátu út í garðinum, þegar hann
kom, og hitti hann þær þar. Er hann hafði
heilsað þeim, sagðist hann vera kominn til
þess að kveðja, því hann væri á förum til
skips síns og þakkaði hann Margrétu fyrir þá
velvild og vináttu, er hún hafði sýnt sér ó-
kunnugum.
»En hversvegna flýtið þér yður svona
mikið að komast héðan brott?« spurði Margrét.
»Hvaða unaðssemdir eru það, sem heilla yður
svo, að þér endilega vi/jið komast sem fyrst
út í þessa gömlu skútu?«
»Par er alt, sem hermaðurinn þarfnast,
greifafrú,« sagði Willy, »þar er nóg að starfa, þar
er heimili mitt og þar eru framtíðarvonir mín-
ar, og í klefa mítium get eg öruggur hallað
höfði mínu þreyttu tilhvíldar.*
Hann hafði sagt þetta brosandi en alvaran
skein þó í gegnum gamanhjúpinn.
Elísabet leit í aðra átt, en Margrét leit á
hana með innilegri hluttekningu.
»Þegar eg heyri yður mæla þannig.* sagð
Margrét blíðlega, »get eg ekki varist því að
álíta, að yður hafi lítið yndi verið að dvölinni
hér hjá okkur. Mér gremst það, en um það,
sem gerðist á »Uhlenhorst«................Hún
þagnaði skyndilega og roðnaði út undir eyru.
»Pér megið ekki halda, greifafrú« sagði
Willy og kysti á hönd hennar, »að eg sé van-
þakklátur.- Á yðar heimili hefi eg ávalt skemt
mér og þar hefur mér ávalt liðið vel, og það
er mín sök, að eg hef ekki getað skemt mér
annarsstaðar Iíka. En nú hverf eg á brott til
skips míns og þar gleymast allar áhyggjur.«
Margrét brosti vingjarnlega og stóð upp.
»Eg ætla að fara og vita, hvort mamma er
ekki heima.« sagði hún. »Hún vill efalaust
kveðja yður.«
Og nú voru þau ein eftir. Elísabet og
Willy.-------
Úðinn frá gosbrunninum, sem var rétt hjá
þeim, dreifðist út yfir völlinn í kringum hann
og loftið angaði af blómailm.
Elísabet stóð hægt upp og gekk til Willy
og sagði alvarlega:
»Pér megið aldrei framar stofna lífi yðar
þannig í hættu. Jeg krefst þess — Eg heimta
það af yður.«
Hann svaraði engu. En í augum hans og
svip gat hún greinilega lesið spurninguna:
»Hvað kemur yður það við?«
Elísabet sá hvað í huga hans bjó, og hún
rétti báðar hendur til hans og sagði:
»Af því að eg elska yður svo innilega
heitt.«