Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Blaðsíða 27

UMSKIFTINGURINN.
169
og ef eg mætti, án þess að styggja yður, vildi
eg gjarnan láta senda yður lystugan bita heim
til yðar.«
»Eg þakka yður, göfugi herra; en þess
þarf ekki með. Rósvel er nú þegar búinn að
birgja búr mitt til hálfsmánaðar. Sólin í Pali-
stínu getur ekki einungis valdið sjúkdómum,
heldur einnig breytt hinum viltu dýrum í þurk-
að kjöt.«
Pessir tveir herménn skildu nú mikið betri
vinir en þegar þeir mættust í fyrstunni; en
þegar þeir kvöddust, fékk Tómas barón nán-
ara að vita um hin einstöku atriði viðvíkjandi
sendiför hins austurlenzka læknis, og af hinum
skoska riddara tók hann á móti meðmælinga-
bréfi því, sem Saladín soldán hafði fengið hin-
um lærða manni til Ríkarðs konungs.
Framh.

U mskiftingurinn.
Pað var eitt sinn að kvöldi dags, að Jakob
Reinert var að koma heim af stúdentafundi.
Hann hafði lesið þar upp dálítinn óprentaðan
sjónleik og hlotið lítið lof, en nóg í staupinu.
Pegar hann kom heim, varð hann þess var,
að hann hafði gleymt Iyklum sínum. Senni-
lega hafði hann gleymt að taka þá úr vösun-
um, þegar hann hafði fataskifti. Pað var mjög
heppilegt, að útidyrum hússins var aldrei lok-
að, ella mundi hann hafa orðið að hýma úti
á götu alla nóttina, því að hann hefði vissu-
lega ekki kunnað við að ómaka ráðskonuna
sína upp úr rúminu og nlður marga stiga til
að Ijúka upp.
Pað lætur vél í eyrum, þegar því er lýst
yfir, að vinhver vilji ekki gera öðrum óþæg-
indi, en skyldi því nú hafa verið svo farið með
Jakob Reinart? Hann brosti þegar honum flaug
þetta í hug. Parna úti á auðum og dimmum
ganginum, þar sem enginn sá né heyrði til
hans, hikaði hann ekki við að játa, að hann,
blátt áfram, hefði ekki þorað að vekja kerling-
una. Honum geðjaðist illa að því fólki, sem
setti upp fýlusvip, og það var engum vafa
bundið, að jómfrú Hansen hefði iátið gremju
sína bitna á honum í fulla viku, ef hann hefði
dirfst að vekja hana af værum blundi með
bjölluhljómi,
En hvern grefilinn átti hann að gera af
sér?
Átti hann að hýrast þarna á ganginum alla
nóttina eða herða upp hugann og hringja?
Hann beið þarna um hríð ráðþrota. Þá
sloknaði á vasaljóskeri hans. Það var ekki
heiglum hent að hafast lengi við úti í and-
dyrinu. Af tvennu illu var þó sá kosturinu
vænni að hringja.
Hann þreifaði um þiljurnar, fann bjöllu-
hnappinn og þrýsti á hann.
Eftir drykklanga stund mátti heyra, að ein-
hver var kominn á stjá inni fyrir og daufa
Ijósskímu lagði út á ganginn. »Er það hr. Rei-
nert?« var kallað rámum og óþýðum rómi.
»Já,« svaraði ungi maðurinn lágt. Hann var
satt að segja ekki með öllu óttalaus. Dyrnar
opnuðust.
»Pér verðið að fyrirgefa, góða jómfrú Han-
sen,« mælti Reinert ógnar auðmjúkur. »Eg
gleymdi lyklunum mínum. Pegar eg hafði fata-
skifti í dag, hafa þeir orðið eftir í vösunum á
hversdagsfötunum mínum.*
»Já, eg þakka fyrir! Petta sögðuð þer líka
rétt áðan,« sagði jómfrú Hansen önug.
»Hvað! Hvað sagði eg?« spurði Jakob Rei-
nert og þreif í fáti frakkann sinn ofan af snaganum.
»Ójá, það er óhjákvæmilega sama sagan upp
aftur,« sagði kerling og glotti ískyggilega. »Pér
eruð nýbúinn að fá lyklana og hafið svo gleymt
þeim aftur. Pér eruð býsna — býsna skrýtinn
í kvöld.« 22