Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Qupperneq 41

LÍFIÐ EFTIR DAUÐANN.
183
miklu starfsemdarlífi og sé fær um að ferðast
fram og aftur um þá, að sínu leyti eins og á
sér stað í sálarheimum. Ástand hans eða á-
sigkomulag er því aðallega þannig, að þeir
verða fyrir þeim áhrifum, sem þeir eru mót-
tækilegir fyrir, en hafa ekki eins áhrif á þá,
sem umhverfis þá eru. Sá maður, sem getur
starfað að fullu og öllu leyti í hugheimum, er
í raun og veru meira en meðalmaður að and-
legum þroska. Hann er þegar orðinn dýrð-
legur andi, sem er kominn langt á undan flest-
um samferðamönnum sínum. Hann lifir þá
fullkomnu starfsemdarlífi í hugheimum, og
notar huglíkama sinn að sínu leyti eins og vér
notum jarðneska líkama vorn hér í heimi. Og
slíkum mönnum opnast nýtt og víðáttumikið
þekkingarsvið, sem fæstir geta gert sér nokkra
grein fyrir hér á jarðríki.
En vér skulum nú virða fyrir oss mann í
hugheimum, mann, sem er eins og fólk er
flest. Hann skynjar hugheima með þeim skynj-
unartækjum, sem hann hefir sjálfur búið sér.
En til þess að sjá, hvernig hugheimar koma
honum fyrir sjónir, verðum vér að athuga tvö
atriði, sem sé, hver er afstaða hans gagnvart
því tilverustigi, er hann lifir á, og sömuleiðis,
hver er afstaða hans gagnvart vinum hans.
Þegar um afstöðu hans er að ræða gagnvart
umhverfinu, verðum vér að taka tillit til úr
hverskonar efnistegundum hugsunargerfi hans
eru, og sömuleiðis hverskonar öfl hann hefir
framleitt með hugsunum sínum.
Eg hefi þegar sagt, að maðurinn er um-
kringdur af sínum eigin hugsunum í hugheim-
um. Það eru sem sé hugsanir hans, sem mest
á ríður. Hann er og sí og æ umkringdur af
mjög miklum og andlega þroskuðum verum,
sem kristnir menn nefna engla. Og návist þeirra
getur haft mjög mikil áhrif á menn. Margir
þessara engla hafa vakandi auga á mönnum,
og eru reiðubúnir að koma þeim til hjálpar,
ef þeir sjá, að þrá þeirra fer í þá átt, sem þeir
telja æskilegt. En eins og gefur að skilja,
fara hugsanir manna og þrár þar í sömu átt
og hér í heimi. Það ætti að vísu að sýnast
svo, að þá er menn eru komnir inn á þetta
ærða tilverustig, þar sem lífið er miklu veru-
Iegra en hér, þá ættu þeir að geta hafið þar
nýja starfsemi, beint hugsunum sínum inn á
nýjar leiðir. En slíkt er ógerningur. Hug-
líkami þeirra er hvergi nærri eins fullkomið
starffæri og hinir aðrir líkamar þeirra, og þar
af leiðandi hefir meðvitundin ekki fult vald á
honum. Alt fram að þessu hefir huglíkami
meginþorra manna vanist því, að fara að öllu
leyti eftir áhrifum þeim, er hann hefir orðið
fyrir frá hinum lægri líkömum meðvitundar-
innar, og þá sérstaklega frá jarðneska líkaman-
um. Það eru þau, sem hafa sérstaklega ýtt
undir starfsemi huglíkamans. Sjálfur hefir hann
ekki hafið sjálfstæða starfsemi og orðið fyrir
litlum áhrifum frá sínum eigin heimi. Það er
því ekki eðlilegt, að hann byrji alt í einu að
verða sjálfstætt starffæri meðvitundarinnar. Og
afleiðingin verður sú, að maðurinn fer ekki að
hugsa nýjar hugsanir á meðan hann dvelur'í
hugheimum. En það eru fyrri hugsanir hans,
sem koma honum þar í samband við umheim-
inn.
En svo er að líta á það, að það er mikið
undir því komið, í hvaða átt hugsanir manna
stefna og hvers eðlis þær eru. Hugsanir
manna geta sem sé stefnt í ýmsar áttir. Nokkr-
ar af þeim, sem hafa átt rót sína að rekja til
kærleikans eða fórnfýsinnar, geta haft svo per-
sónulegan blæ á sér, að æskilegt mun vera að
athuga þær í sambandi við afstöðu mannsins
gagnvart vinum sínum. En við skulum nú
fyrst athuga afstöðu mannsins gagnvart þeim
heimi, sem hann Iifir í, og sjá hverskonar á-
hrifum hann verður fyrir.
Vér skulum nú gera ráð fyrir, að hann
hafi haft unun af söng og hljóðfæraslætti, á
meðan hann lifði á jarðríki, en það verður til
þess, að hann verður næmur fyrir áhrifum
hljómlistarinnar í hugheimum. Og í slíkum
áhrifum er falinn sannkallaður kyngikraftur.
Eins og kunnugt er, getur fagur og tilkomu-
mikill söngur hrifið menn svo, jafnvel hér í
heimi, að þeir verða um stundarsakir að nýj-