Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Qupperneq 44

.186
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sem er bezt og göfugast í fari þeirra. Og þessi
tilhögun er sannarlega margfalt æskilegri en sú
niðurröðun, sem menn hafa yfirleitt gert sér í
hugarlund, enda er það ekki nema eðlilegt, því
að flest af því, sem menn ímynda sér, er ekki
nema ófullkomið, en sannleikurinn er hugmynd
guðs og hún er fullkomin. Og skulum vér nú
reyna að skýra þetta nánar.
Þegar vér elskum einhvern mjög heitt og
innilega, mótum vér í hug vorum mynd af
honum eða eins og hann kemur oss fyrir sjón-
ir. En vér tökum þessa mynd með oss inn í
hugheima, og. er það ekki nema eðlilegt, þar
sem hún er gerð úr efnistegundum þeim, sem
tilheyra hugheimum. En kærleikur, sá sem
mótar og heldur þessari mynd við, er í sjálfu
sér mikill kraftur — kraftur, sem getur haft
mjög mikil áhrif á hinn innra mann þess, sem
vér elskum. Og hinn innri maður vinar vors
verður undir eins var við áhrifin, og meira að
segja birtist oss á himnum í því hugsanagerfi,
sem vér höfum gert af honum, jafnvel þótt
hann hafi enga hugmynd um það sjálfur í
hinum jarðneska heimi, eða með öðrum orð-
um heilameðvitund hans. Rað má því með
sanni segja, að vér höfum kynni af ástvinum
vorum eftir að vér erum komnir til hugheima,
jafnvel þótt þeir dvelji samtímis á hinu jarð-
neska tilverustigi. Vér höfum þá kynni af
hinum innra manni þeirra, jafnvel þótt vér vit-
um ekki hvað h'kami þeirra hefir fyrir stafni.
Og vér megum ekki gleyma því, að það
skiftir oss í raun og veru meira að vita, hvert
er ástand sálar vinar vors en ástand líkamans,
því að vér elskum þó í rauninni hann sjálfan,
en ekki líkamann, sem hann er í. En eg geri
nú ráð fyrir, að sumir muni nú segja sem svo:
»Eg gæti nú skilið, að Iátinn maður geti haft
kynni af ástvini sfnum, ef ástvinur hans væri
líka dáinn; en ef vér gerum ráð fyrir, að hann
sé enn þá í lifandi manna tölu, þá get eg ekki
skilið, að nokkur maður geti verið ,í tveimur
stöðum í einu.« En sannleikurinn er þó sá,
að sál manna getur að þessu leyti verið á
tveimur stöðum. í einu, og jafnvel fleirum, og
það er alveg sama, hvort menn eru lifandi
eða dauðir. En vér skulum nú reyna að skilja
hvernig þessu er farið og hvað sálin, eða hinn
innri maður, er í raun og veru.
Sál manna tilheyrir hinu æðra og ósýni-
lega tilverustigi, og er í sjálfu sér miklu meiri
en hægt er að gera sér í hugarlund eftir því
að dæma, sem af henni birtist hér í heimi.
Hér getur hún sem sé aldrei birzt til fulls.
Og það mætti segja að hún birtist eftir því
betur í hinum æðri heimum, eftir því sem
þeir hafa meiri víðáttur. Og þetta verður ef
til vilt skiljanlegra, ef vér líktum sál manns
við teninga, sem er þriggja víðáttu hlutur. Sú
vera, sem skynjaði ekki nema eina víðáttu,
gæti aldrei gert sér rétta hugmynd um tenings-
lögunina. Og jafnvel þótt hún skynjaði tvær
víðáttur, og gæti gert sér ljósa grein fyrir fer-
hyrningslöguninni, þá gæti hún þó ekki gert
sér í hugarlund, hvernig teningslögunin væri.
Enginn ferhyrningur gæti nokkru sinni sýnt
rétta teningsmynd. Sama er að segja um sál
mannsins, hún verður aldrei skilin til fulls hér
í heimi, og er það vegna þess, að hún til-
heyrir alt öðru og miklu æðra tilverustigi.
Rað er aðeins örlítið brot af henni, sem birt-
ist í jarðneskum líkama; en hún verður þó að
sameinast honuin um stundarsakir til þess að
afla sér þeirrar reynzlu, sem er ekki að fá í
öðrum heimum. Sálin getur ekki birzt í nema
einum jarðneskum líkama í senn; en jafnvel
þótt hún gæti birzt samtímis í þúsund jarð-
neskum líkömum, þá yrði þó aldrei hægt að
sjá hér í heimi, hvað sálin er í raun og veru.
Enþó sálingeti ekki birzt nema íeinum jarðneskum
líkama í senn, þá getur hún auðveldlega birzt í
hugsanagerfi því, sem vinur hennar hefir gert
af henni í hugheimum. Og meira að segja,
getur hún birzt vini sínuin miklu betur í því,
en henni er fært að birtast nokkru sinni í jarð-
neskum Iíkama, enda er hún þar tveimur til-
verustigum ofar og fær þar af leiðandi notið
sín miklu betur en hér. Framh.