Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Blaðsíða 19

TENGDADÓTTIRIN.
233
»Heppinn,« sagði Giinther lágt. Margrét
roðnaði. »Mér heppnaðist ávalt vel að gróð-
ursetja jurtir,« sagði hún um leið og hún
stóð upp og gekk að speglinum og hagræddi
demöntunum í hári sér.
Gúnther gekk til hennar. Hann langaði
óutnræðilega mikið til þess að taka hana í
faðm sinn og kyssa hana. Hann beygði sig
niður að henni þá var dyraijöldunum ýtt til
hliðar, og frú von Steinhausen og sira Friede-
mann komu inn.
»Eg bið fyrirgefningar,« sagði hershöfðingja
frúin. »Eg trufla ykkur víst.«
Margrét sneri sér við og sagði:
»Nei, engan veginn, hershöfðingjafrú. Eg
var á leiðinni til gestanna. Þér skuluð reyna
að skemta yðar eftir föngum.«
Hún hneigði sig fyrir hershöfðingjafrúnni
og gekk út úr herberginu. Síra Friedemann
fór rétt á eftir.
Edith lagðist í legubekk einn. Regar prest-
urinn var genginn út úr herberginu leit hún á
Gúnther, sem stóð nálægt henni, og sagði:
»En hvað konan yðar hefir breyst mikið
síðastliðið ár,« sagði hún eins blátt áfram
og hún gat, þótt heyra mætti, að henni var
mikið niðri fyrir. »Hún hefir tekið stórkost-
legum framförum, enda má sjá, að karlmenn-
irnir hafa veitt því eftirtekt.«
Gúnther hnyklaði brýrnar og gerðist ófrýnn
á svipinn.
»Eg skil yður, hershöfðingjafrú,* sagði
hann »F*ér álítið mér sé það viðkvæmt mál.«
Hún reis upp við olnbogann.
»Pér elskið konuna yðar, þér elskið hana,«
sagði hún lágt.
»Það kemur yður ekkert við,« sagði hann,
og var hann orðin reiður. »Eg og frú von
Steinhausen, koma hvort öðru ekkert við.
Yður varðar ekkert framar um mitt líf og mín-
ar tilfinningar. Yður brestur alla heimild til
þess að grenslast eftir mínum hugsunum.*
»Segið ekki þetta,« sagði hún með ákafa.
»Hafið þér gleymt, hver það er, sem þér eig-
>ð tal við. Langar yður til þess að drepa
mig .Æ, Gúnther,« sagði hún ogorðin voru varla
skiljanleg fyrir ekka, »minnist þú aldrei for-
tíðarinnar og þess, sem þú hefir lofað mér,«
»Eg minnist ekki að hafa lofað yður neinu,
hershöfðingjafrú,* sagði hann kuldlega. »Einu
sinni hefir yður tekist að láta mig gleyma
skyldu minni og sæmd minni,. Eruð þér að
minna mig á það nú? Ef til vill er einhver
göfug tilfinning til í hjarta yðar. En ástin á
þessa heims auðæfum mun þó vera sterkasti
þátturinn í hugsunum yðar. Þér hafið sjálfar
valið yður yðar hlutskifti; nú verðið þér að bera
afleiðingar af vali yðar,«
Að svo mæltu hneigði hann sig fyrir henni
og gekk út úr herberginu.
Edith fleygði sér grátandi út af á legu-
bekkinn. Hún hafði elskað Gúnther með
þeim ofsa, sem pólskum konum er eiginlegur.
En ístöðuleysi hennar olli því, að hún gat
ekki sætt sig við fátækt. Hún gat ekki vanið
sig af skemtunum. Hún hafði hrasað og hún
fyrirvarð sig fyrir það. En hún hafði aldrei
getað annað gert en það, sem hún hafði gert.
En hvað hún þessa stund hataði þennan fagra,
drambsama mann, sem nú hafði yfirgefið hana
til þess að krjúpa að knjám konu, sem ekki
kunni að méta ást hans.
Hershöfðingjafrúin stóð upp og gekk að
speglinum. Jú, enn var hún fögur og Ijómi
stóð af dökku augunum, og varirnar sýndust
skapaðar til þess að þiggja og endurgjalda
heita ástarkossa. Hér eftir hataði hún hann.
En nú ætlaði hún að njóta lífsins meðan hún
væri ung og hún ætti þess kost, og hún ætl-
aði að gleðja sig við auðæfi sín. Hún hafði
sannarléga borgað þau fullu verði.
Karimaður einn hafði komið inn í herberg-
ið, án þess hershöfðingjafrúin hafði veitt því
eftirtekt. Hann slaðnæmdist fyrir aftan hana
fyrir framan spegilinn. Er Edith sá hann, hrökk
hún við. Það var von Brinken liðsforingi.
»Hér hafið þér falið yður hershöfðingja-
frú,« sagði hann og kraup niður á gólfið til
þess að tína upp nokkur visin blóm, er þar
lágu og hún hafði tekið úr hári sínu.
30