Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Blaðsíða 37

STROKUMAÐURINN.
251
ararnir ættu helzt að koma til stórborganna og
iíkna fátækum — eg segi fáfróðir menn, því
að það eru aðeins fáfræðingar einir, sem í fá-
vizku sinni og hroka álíta, að þeir viti bet-
ur hvað gera skal en hinir, sem eru þeim
óendanlega miklu vitrari. Skynsamur maður,
sem er laus við allan sjálfbirgingshátt, geng-
ur að því vísu, að meistararnir muni hafa góða
og gilda ástæðu til þess að gera það, sem þeir
gera, og að saka þá um að þeir geri ekki það,
sem þeim ber að gera, ber vott um ófyrirgef-
anlega heimsku, þröngsýni og vanþakklæti.
Meistararnir starfa á hinum æðri tilverustigum.
Reir leggja aðallega og beinlínis rækt við
hið insta eðli manna, og áhrif þeirra á það
verður til þess að glæða líf og kraft með þvf,
að sínu leyti eins og sólarylurinn hefur áhrif á
vöxt blóina. Og þegar á alt er litið, er það
miklu nauðsynlegra kærleiksverk, en þeir gætu
gert með því að koma niður til jarðarinnar til
þess að lækna sjúka og sjá fátækum fyrir fæðu,
jaínvel þótt það væri í sjálfu sér þarft verk og
gott. Að fá þá til þess að starfa hér í heimi
væri jafnvel margfalt óskynsamlegri hagnýting á
viti og kröftum, en að þröngva mestu vísinda-
mönnum heimsins til þess að mylja vegagrjót
af þeirri ástæðu, að það starf tilheyrði þessum
heimi og yrði til almennings nota; aftur á móti
yrði ekki hið vísindalega starf þeirra látið í ask-
ana. Vér getum því ekki buist við, að oss komi
mikil hjálp frá meisturunum, á meðan vér dvelj-
um hér f heimi, þar sem þeir hafa miklu nauð-
synlegra starf með höndum í æðri heimum.
(Meira.)

STROKUMAÐ URINN.
Eftir C. Holst. Þ. G. S. íslenskaði.
»Æ, hvert í logandi! — hvað gengur nú
að,« tautaði Greenville herforingi og stökk
ofan úr bifreið sinni. »Ekki nóg með það,
að eg hefi vilst út á þessa skrattans heiði og
það í kolniðaþoku, heldurþurfti bifreiðarskömm-
in lika að ganga af göflunum.«
Greenville færði sig úr Ioðfeldinum, tók
af sér augnhlífarnar og fór að athuga vélina
og hraut honum oft blótsyrði af vörum á með-
an á þvf stóð. Vélin var töluvert biluð og
þurfti viðgerðar við.
Regar herforinginn hafði staðið um hríð
álútur við verk sitt, varð hann þess var, að
einhver kom aftan að honum. Leit hann þá
upp og sá ókunnan mann í fangafötum
standa að baki sér. Sá hafði jarnstöng mikla
í hendi og reiddi hana til höggs.
»Ef þér mælið orð frá munni, skal eg
mola hauskúpuna á yður,« sagði komumaður.
»Um það mun eg sjálfur ráða nokkru,«
svaraði Greenville rólega. En þegar við sjálft
lá, að höggið mundi ríða að honum, ákvað
hann, hvað gera skyldi. Hann hlaut að koma
vörn fyrir sig þegar í stað, því manninum var
auðsjáanlega alvara að framkvæma hótun sína.
Áður en komumaður kom fram áformi sínu,
var tekið fast um úlnlið hans. Slíkt heljartak
stóðst hann eigi, þó sterkur væri, og leið
ekki á Iöngu áður en járnstöng sú hin mikla
hraut úr hendi hans niður á veginn.
»Hægan, drengur minn!« sagði Greenville.
»Ef þú hefðir haft ofurlitla hugmynd um, hve
hættuleg japönsku fangbrögðin eru, mundir
þú hafa kynokað þér við að ráðast á alókunn-
ann mann á þjóðvegi.«
Maðurinn hné niður ináttvana og neri
ákaft handlegginn »Ó herra mir.n, takið mig
ekki höndum,« veinaði hann. »Eg ætlaði ekki að
vinna yður hið minsta mein.ef hjá því yrði komist,
en aðeins að fá að verða yður samferða í bifreið
yðar. Ó verið miskunsamur herra minn, ann-
ars fæ eg aldrei framar að sjá hana í þessulífi.*