Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Blaðsíða 32

246
NÝJAR KVÖLDVÖKUP.
ungi næst, t. d. Tómas barón, og svo fyrir það,
að mér var kunnugt um, að konungi af ann-
ari ástæðu var eigi um hann gefið.«
j>Já, þetta net átti nú að riðast allkænlega,
en það get eg sagt yður, að með þessu ítalska
loðbandi bindið þið aldrei þennan Samson frá
eyjunum. F*ið verðið að spinna nýtt reipi úr
haldgóðu efni, ætlið þið að fjötra hann. Eða
sástu ekki, að þessi sendimaður, sem átti að vera
svo kænlega valinn, einmitt hefir fært þessum
konungi með nautssvírann lækni, sem viðbúið
er að komi honum aftur á fætur. Og fái hann
heilsuna aftur, heldur hann vafalaust herferðinni
áfram, og hvaða höfðingi þorir þá að snúa við^
þegar Ríkarður geysar af stað? Pótt ekki væri
fyrir annað en þeiin þætti skömm að því að
skerast úr leik, þegar á ætti að herða. Enda
þótt þeir engu ófúsari berðust undir merki
djöfulsins en hans.«
»Verið óhræddur, ef læknir þessi ekki gerir
kraftaverk, verður Ríkarður eigi heilbrigður svo
bráðlega, og áður en það verður, munum við
koma því svo fyrir, að alt samband slitni milli
Filips konungs og hans, eða að minsta kosti
Austurríkismanna og hans, og það svo greini-
lega, að það band verði eigi hnýtt aftur. Kom-
ist Ríkarður konungur aftur á lappir, sem eg
verð nú að efast um, ætti að vera svo í pott-
inn búið, að hann einungis gæti blásið sínu
eigin liði til framsóknar, en ekki eins og áður
komið öllum hernum af stað með sínum eld-
lega áhuga og herfrægðarskva!dri.«
»Pér hafið góða viðleitni að spenna bogann,
en bogi yðar er of linur og örfar yðar ná ekki
markinu.«
Stórmeistarinn nam staðar alt í einu, litað-
ist um með flóttasvip til þess að sjá hvort eng-
inn væri í nánd, svo greip hann í hönd greif-
ans, horfði fast á hann og sagði meðáherslu:
íRíkarður konungur má aldrei komast á fæt-
urna aftur!«
Oreifinn hrökk við. Hann fölnaði í andliti
og fæturnar skulfu undir honum. Templaraherr-
ann gaf honum nánar gætur, og á hinu hörku-
lega andliti hans vettaði fyrir hæðnisbrosi.
»Vitið þér hverjum þér eruð líkur, Konráð
greifi. — Eigi eruð þér líkir hinum slægvitra
og hrausta greifa af Montserrat, — ekki manni,
sem vill vera leiðandi í höfðingjaráði og hafa
áhrif á forlög ríkja og þjóða. — Nei, þér líkist
námssveini, sem rekst á særingarorð í galdrabók
meistara síns, stamar það og særir djöfulinn
fram, og þegar hann svo stendur frammi fyrir
honum óviðbúinn, fölnar hann og skelfur eins
og þér.«
Greifinn herti upp hugann og sagði með
hálfum hug, að ef ekkert örugt meðal fyndist,
þá hefði stórmeistarinn bent á það, sem fljótast
mætti ná með hinu setta markmiði. — »En hei-
laga jómfrú María. Allir mundu bölva okkur,
öll Evrópa mundi bölva okkur ofan frá páfan-
um og niður til hins aumasta ölmusumanns,
sem í allri sinni fátækt og vesaldómi teldu sig
lánsama að vera hvorki þér eða Konráð af
Montserrat.«
»Lítið þér þannig á þetta mál,« sagði Stór-
meistarinn, »ættum við að geta komið okkur
saman um, að ekkert hefði farið okkar á milli
um þessar framtíðarhorfur. Okkur hefir dreymt,
en nú vöknum við og draumsjónin er horfin.«
»Hún getur aldrei horfið.«
»0—nei, hertogakróna og aðrir skrautgripir,
er svo göfugri stöðu fylgja, verða eigi léttilega
teknir frá hugarsjónum hégómagjarnra manna.«
»Fyrst mun eg reyna að fá friðnum slitið
millum Austurríkis og Englands,« sagði greif-
inn.«
Eftir þessar samræður kvöddust þessir
herrar.
Stórmeistarinn gekk í hægðum sínum til
tjalda sinna og var brátt horfinn í myrkur
austurlanda næturinmr, sem svo snögglega dettur
á eftir sólsetur. Greifinn stóð eftir hugsandi
Hann var stoltur, metorðagjarn, samviskulaus
og kænti, en að náttúrufari var hann eigi grimm-
ur, og hataði grimdarverk. Honum var sárt
um mannorð sitt, þótt hann aðhyltist eigi þær
grundvallarreglur eða dygðir, sem tryggast
fegra orðstýr manna og útvega þeim gott nafn.
»Eg hefi sannarlega í ógáti sært djöfulinn