Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Blaðsíða 41

STROKUMAÐURINN.
255
»Hvenær komst þú hingað, Jimmy?*
> Eg kom í fyrra. Pegar eg — eg varð
aftur frjáls maður, fékk eg enga atvinnu, enda
var eg opinber glæpamaður. Eg átti kunningja
hér og fór svo til Aigier. Rér megið ekki reið-
ast mér, herra, en eg fæ ekki skilið, hvers vegtra
jafn tigin maður. og þér — — — «
»Æ, vinur minn, það er löng saga. Eg
kom til að reyna að gleyma — eða falla með
sæmd. En hvorugt hefir hepnast til þessa.o
vHverju vildi foringinn gleyma?« spurði
Jimmi blátt áfram.
»Já, vinur minn. Pað var ung og yndisleg
Mary, eins og hún Mary þín. Hún átti bróður
— slæmur náungi — hafði rangt við í spilum.
Eg vissi að hún mundi aldrei fá afborið það,
ef það kæmist upp. — En hún vissi ekki hve
vænt mér þótti um hana. Svo — svo neitaði eg
ekki, að eg ætti spilið. Eg vildi hlífa henni —
skilur þú það ? — Hlífa henni við sorg og
smán — og—já, svo fór eg hingað, En hverjir
eru nú þarna á ferðinni? Skjóttu, Jimmy. Nú
eru þeir að hefja árás á ný, djöflarnir þeir arna.«
Jimmy skaut og hermennirnir þustu að úr
öllum áttum og tóku sér stöðu í skotgröfinni.
Hófst nú hin harðasta skothríð. Öll lægðin
breyttist á svipstundu í blikandi eldhaf, og skot-
hvellirnir blönduðust saman við óp ogeggjun-
arköll Arabanna, sem sóttu á vígið. Heyrðust
þó fyrirskipanir Prebelle foringja alt af mjög
greinilega, þrátt fyrir hávaðann, og Arabar urðu
frá að hverfa hvað eftir annað. En mannfallið
var ofboðslegt. Einu sinni á meðan orustan
stóð sem hæst, varð Prebelle reikað þar fram
hjá, er Jimmy stóð. »Fáum vér staðist árásir
þeirra?« spurði Jimmy.
»Vér fáum að falla með hreysti, Jimmy,«
svaraði hann. »Skotfæri vor eru mjög að þrot-
um komin. En mundu það, drengur minn, að
láta þá ekki handsama þig lifandi. — Geymdu
eitt skot handa sjálfum þér.« Síðan þaut hann
á burt.
Orustan hélt áfram sem ákafast. Byssusting-
urinn hans Jimmy var allur blóði roðinn og
blóðið rann í iækjum niður andlit hans. Alt í
einu heyrði hann þunga stunu að baki sér, og
er hann Ieit við, sá hann foringjann hníga niður.
»Eg hefi fengið kúlu í fótinn, Jimmy, og er
bráðum úr sögunni. Hesturinn minn stendur
að tjaldabaki. Taktu hann og reyndu að kom-
ast til Oran. Segðu þeim, að við höfum dáið
þeim dauða, erhraustum hermönnumsæmirbest.«
Prebelle foringi féll í ómegin. Arabar hörf-
uðu undan i bili. Jimmi litaðist um. Nú var
ekki annað eftir af herdeildinni, en tæpir tveir
tugir vígfærra manna. »Ætti eg að láta hann
lenda í klónum á þeim,« tautaði hann. »Hann,
sem kom því til leiðar, að hún Mary míii dó
róleg. Nei, það skai aldrei verða.« Síðan tók
hann foringjann, sem enn lá í óviti, og bar
hann þangað sem hesturinn stóð.
»Vertu nú stiltur, fákur minn,« tautaði hann
á meðan hann var að koma foringjanum á hest-
bak. »Stiltur, vinur minn, stiltur!« Svo batt
hann foringjann í söðulinn með ístaðsólunum,
og stökk síðan sjálfur á bak fyrir aftan hann.
Mátti það ekki tæpara standa. Nú þegar hann
og foringinn voru farnir af vígvellinum, var
vörn þeirra manna lokið. Hann heyrði að Ar-
abarnir voru að spyrja hver annan um, hvar
»þrumusverðið« mundi vera.
Hann þreif um byssuhlaupið báðum hönd-
um, notaði skeftið fyrir kylfu og ruddi sér braut
gegnum óvinafylkinguna. Stóðu vopnin á hon-
um á báðar hliðar, en svo rösklegar voru að-
farir hans, að hann komst óskaddaður út á
víðavang. Lágu þá margir Arabar eftir í valn-
um. Hafði byssa Jimmy komið helst til nærri
höfuðkúpum þeirra.
»Hertu þig nú, fákur minn!« hrópaði Jimmy
og þeysti svo sem mest hann mátti. Brátt heyrði
hann jódunur að baki sér. Höfðu Arabar veitt
honum eftirför og voru allfjölmennir. Sá hann
skjótt, að ógreitt mundi um undankomu, þar
eð hestur hans tók nú mjög að niæðast undir
hinni þungu byrði. Spölkorn framundan var
einstigi eitt. Póttist Jimmy vel mega verjast
þaðan um hríð, og þá voru aðeins 15 kilo-
metrar eftir ti! Oran
Pegar hann kom í einstigið, stökk hann af