Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Blaðsíða 28

242
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Hver talar um að tefja fyrir,« sagði
Tómas barón, sem nú vatt sér inn í fortjaldið.
»Drátturinn er þegar orðinn helst til lang-
ur. Sælir þið, herra greifi og hrausti stórmeist-
ari. Afsakið að eg verð tafarlaust að fylgja
þessum lærða manni inn til konungs míns.«
»Oöfugi herra,« sagði greifinn, »eg vil láta
yður vita, að við erum sendir hingað frá kross-
fararherráðinu, til þess í nafni þess að vekja
athygli á þeirri hættu, sem því er samfara
að leyfa heiðnutn lækni að káka við lækning-
ar á konungi yðar, hvers líf er svo afardýr-
mætt fyrir framgang kristinnar trúar og afdrif
þessa Ieiðangurs.«
Baróninn svaraði þessu stuttur í spuna og
mælti: »Eg hefi eigi lagt í vana minn að eyða
mörgum orðum um það, sem fastráðið er að gera
skuli, og hlusta ógjarnan á mælgi annara um
það; eg trúi því líka betur, sem augu mín
hafa séð, heldur en getgátum annara.
Eg er sannfærður um, að þessi heiðingi
getur læknað konunginn, og eg efast eigi um,
að hann hefir einlægan vilja til þess. Tíminn
er dýrmætur, í guðsfriði herrar mínir.«
Konráð greifi gerði þá athugasemd, að
konungurinn hefði sagt að hann og stórmeist-
arinn skyldu vera við, þegar þessi læknir kæmi
til hans.
Baróninn hafði talað hljóðskraf við varð-
manninn, að líkindum til þess að frétta hann
um hvort greifinn mundi' segja satt. Svo
mælti hann: »Ef þið viljið doka lítið eitt við,
herrar mínir, er ykkur leyft að koma með inn
til konungsins, en eg læt ykkur vita, að ef þið á
nokkurn hátt truflið störf þessa ágæta læknis, þá
mun eg eigi hlífast við, þrátt fyrir ykkar háu
stöðu, að koma ykkur þegar brott úr tjaldi
Ríkarðar konungs, Rví svo sannfærður er eg
um læknandi áhrif þessara meðala, sem læknir
þessi notar, að eg mundi jafnvel ekki hlífast
við að þvinga konunginn til að nota þau, svo
sannarlega sem María mey hjálpar mér. Gangið
svo inn til konungs, E1 Hakim.«
Læknirinn hlýddi tafarlaust. Stórmeistar-
inn horfði með gre.tijujvip á þennan rudda-
Iega hermann, en svo litu þeir hvor til annars,
greifinn og hann, og dröttuðust á eftir inn í
konungstjaldið. ‘ Kenneth riddara fanst hann
hafa einhvern rétt til að vera nálægur og fylgdi
þessum höfðingjum eftir inn, þótt enginn hvetti
hann til þess. Hann nam staðar bak yið hina
hermennina, því hann fann, að hann stóð neðar
en þeir að metorðum.
Ríkarður konungur hafði beðið með óþreyju
eftir komu læknisins, eins og sjúklingar venju-
legast gera, er þeir eiga von á frægum læknum.
Pegar El Hakim kom inn til hans ásamt bar-
óninum og hinum tveim tilgreindu herramönn-
um, hrópaði hann: »Hó, hó! Rið komið, mín-
ir göfugu samherjar, til þess að sjá Ríkarð
konung gera hið stóra stökk út í hina ógegnsæju
móðu, og eg heilsa ykkur tveim sem sendiherrum
ráðsins, og annaðhvort fáið þið bráðlega að
sjá Ríkarð konung meðal yðar í sinni fyrri
mynd, eða þið fáið að bera lík hans til grafar.
Kæri Tómas, þú hefir þakkir konungs þínsfyr-
ir að hafa fylgt lækni Saladíns hingað, hvort
heldur eg lifi eða dey. En hver stendur þar
á bak við sendiherrana, veikin hefur daprað
sjón mína; er það ekki skotski ofurhuginn, sem
hugsar sér að klifra til himins án stiga. Hann
er líka velkominn hingað. Og svo herra Hak-
im; til starfa, til starfa!«
Læknirinn, sem áður hafði fengið greini-
legar upplýsingar um, hvernig veikin hagaði
sér, athugaði um stund æðaslátt konungs, en
allir viðstaddir voru hljóðir á meðan. Síðan
tók læknir bikar fylti hann lindarvatni og tók
svo rauða punginn úr barmi sér og hélt hon-
um niðri í bikarnum þar til ólga var komin
i vatnið, þá myndaði hann sig til að rétta
konungi bikarinn. Konungur varð fyrri lil og
mælti: »Bíddu lítið eitt enn þá, þú hefir at-
hugað æðaslátt minn, lát mig nú athuga þinn.
Eg þekki líka ofurlítið til læknislistarinnar eins
og góðum riddara sæmir.
Umsvifalaust rétti Arabinn fram sína grenlu-
legu hönd, og hún huldist um stund í hinum
breiða, þrýstna hnefa konungsins, sem svo
mælti: