Nýjar kvöldvökur - 01.04.1932, Blaðsíða 18

64
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
að því, er hann heyrði eigi fleiri; hélt að
það hefði verið páfagaukur, eða einhver
fugl, sem krökkt er af þarna við skóginn,
enda bar leiti á rnilli. — Að öllum líkind-
um höfðu klær tígrisdýrsins skorið háls-
inn inn að beini þegar í stað, og sundur
hálsæðina aðra eða báðar. Á hálsinn lýst-
ur tígrisdýr flestar skepnur. Og úr stórri
slagæð hlaut allt þetta blóð að hafa bun-
að. Það var eins og kind hefði verið skor-
in. Og frá pollinum var auðrakinn blóð-
ferillinn út að girðingunni við skógar-
nefið og um tuttugu fet fram með henni.
Þar hafði það lyft sér yfir hana; blá
strigadula blakti þar í vindinum, krækt
á efsta streng gaddavírsins.
Það varð úr, að við Madsen, sem báðir
höfðum riffil, fórum þarna yfir girðing-
una, til þess að reyna að rekja slóðina.
Þegar tígrisdýr hefur drepið bráð sína,
dregur það hana að vatni, étur það bezta
aðeins, sé það ekki því hungraðra, slekk-
ur þorstann; fer góðan spöl frá hræinu,
oft langt, fær sér blund framundir sólar-
lagið, og vitjar svo ætisins þegar dimmt
er orðið. Þessvegna höfðurn við góða von
um að geta fundið líkið eða einhverjar
leifar af því. En áður en við lögðum í
skóginn, sagði ég Pedersen að síma til
Ibrahims, soldáns í Johore, en aðseturs-
staður hans, Johore Bharu (Nýja Johore)
var aðeins 16—18 kílómetra frá Rumah
Bharu á Mount Austin. Ibrahim soldán
er vafalaust bezta tígrisdýráskyttan og
ein bezta veiðiskyttan í veröldinni. Móð-
urafi hans var risavaxinn, danskur æfin-
týramaður, Mads Lange, sem staðnæmd-
ist þarna eystra og giftist síðast malay-
iskri prinsessu, en það er nú önnur saga,
— eins og Kipling kemst að orði. En það-
an hefur soldán vöxtinn, því hann er
risavaxinn, eftir því sem Malayar eru,
sem eru töluvert lægri en norrænir menn,
en þreknir og vel limaðir. Ibrahim soldán
notar aldrei fíla til tígrisdýraveiða, eins
og indverskir stéttarbræður hans gera.
Hann fyrirlítur þá aðferð; þykir það ó-
jafn leikur, að bjóða konungi frumskóg-
arins. Hann lætur fjölda manns og hunda
hræða þau út úr skógarþykkninu, að sér,
með bumbuslætti, blikkfötubarsmíði,
gjammi og öðrum skellum og gauragangi
og bíður þeirra á fæti, einn með riffil
sinn, um 25—30 fet frá skógarjaðrinum.
En þá má hvorki auga, hönd né hjarta
bila. Því tígri'sdýr eru ekki lengi að
stökkva 25—30 fet og skotið verður að
steindrepa, þegar í stað, því jafnvel dauð-
sært tígrisdýr getur auðveldlega drepið
mann, áður en hann fær tíma til að segja
amen. Við þekktum soldán; hann var
heiðursforseti í klúbb okkar, og fáeinir
okkar höfðu verið svo heppnir, að komast
að sem meðlimir í embættismannaklúbbn-
um í Johore Bharu, en þar var soldán
daglegur gestur. Nú skyldi Pedersen gera
honum aðvart, og biðja hann að koma út
eftir með veiðihunda sína og fylgdarlið,
til þess að reyna að skella skolla úr
fylgsninu, enda má enginn drepa tígris-
dýr að soldáni fornspurðum, nema sá
hinn sami eigi líf sitt að verja.
Með okkur Madsen fóru þrír kínversk-
ir kúlíar, sem áræðnastir voru, eða þyrst-
astir í hefndarför eftir félaga sinn. Þeir
hofðu að vopni högghnífa á löngum bam-
busstöngum. En seinna gekk okkur að
rekja slóðina, en okkur hafði grunað.
Vegur okkar lá upp hæð, sem vaxin var
tiltölulega lágum, en afar þéttum kjarr-
gróðri. Um kjarrið hvisluðust þúsundir
örmjórra stíga, eftir villisvín, hirti og
önnur skógardýr. Allstaðar voru brotnar
smágreinar, afrifnir kvistir og blöð. Við
kunnum eftir engu að fara, nema blóð-
ferlinum. Og hann var illt að rekja inn-
an um hið marglita lauf og kvisti er stíg-
arnir voru stráðir. Við skriðum mest á
fjórum fótum, til þess að geta gluggað
sem bezt eftir blóðslettunum. Og eftir