Nýjar kvöldvökur - 01.04.1932, Blaðsíða 21

MANNÆTAN Á MOUNT AUSTIN
67
andi inn til Johore Bharu og' seldi skinn-
ið fyrir tuttugu og fimm dollara. En það
varð skammgóður vermir. Soldán komst
á snoðir um þetta, og fylltist réttlátri'
reiði, sem von var, því Eng Lim hafði
ekki leyfi til að leggja svo göfuga skepnu
að velli. En reiði soldáns snerist í full-
komna heift, er hann lét senda eftir
skinninu og sá að hinn guli þrjótur (Eng
Lim) hafði svívirt konung dýi’anna með
því að skera allar klærnar af skinninu,
áður en hann seldi það. Eng Lim var að
vísu vorkunn, því samkvæmt þúsund ára
gömlum lækningabókum forfeðra hans,
er ekki til öruggara meðal við öllum
niannkynsins meinlætum, en tígrisdýrs-
kló, skafin í duft, sem tekið skal inn í
vatni — að undanteknu nashyrnings-
horni, sem notast skal á sömu lund. En
Ibrahim soldán er menntaður á Englandi,
og ber enga virðingu fyrir kínverskum
kerlingabókum, að minnsta kosti, hvað
sem þeim malayisku líður. Og auk þess er
honum allt annað en vel við Kínverja,
sem ■ honum þykir nokkuð umsvifamiklir
fjármálamenn i ríki sínu, að maður nú
ekki tali um litinn á þei'm! Þessvegna
kvað hann upp þann dóm, að skinnið
skyldi upptækt frá þeim, er keypt hafði
af Eng Lim, og ennfremur skyldi Eng
Lim greiða fimmtíu dollara sekt í fjár-
hirzlu soldáns, fyrir að hafa gengið á
veiðirétt hans. — Soldán sagði okkur
nokkru seinna í klúbbnum, að svo skyldi
hann kenna heiðgulum, kínverskum al-
múgaþrælum, að umgangast svo konung-
lega villibráð, er tilheyrði soldánum ein-
um og stórhöfðingjum.
Hvernig við vissum að það var »mann-
®etan« frá Mount Austin, sem Eng Lim
slysaði? Blátt áfram á því, að Ah Kim
var fyrsti og síðasti maðurinn, sem tígr-
^sdýr tók á Mount Austin þessi ár. Því
eins og ég sagði í upphafi þessa máls,
hnnir tígrisdýr ekki manndrápum, er það
einu sinni hefur á þeim byrjað, fyrr en
eitthvað verður þeim að aldurtila. —
LEIÐRÉTTING.
1 »Mannætan á Mount Austin«, í síðasta
hefti af »N. Kv.« hefir misprentast á 24.
bls., 2. dálki, 6.—7. línu að ofan: »sem kött-
ur endurvarpast frá hörðu gólfi«, en á að
vera: »sem knöttur endurvarpast frá hörðu
gólfi«. Þetta eru lesendur vinsamlega beðn-
ir að leiðrétta, Höf.
Sameining.
Nú eigum við sömu óskir
og æskunnar duldu þrá.
Að lífinu skulum við leika
og lyfta’ okkur vængjum á.
Við bergjum af sama brunni
þá brennandi nautnaveig,
og sálirnar syngjandi glaðar
fá svölun í einum teig.
Nú hugsum við sömu hugsun
og hlæjum því sama að,
og hvernig, sem veröldin veltist,
við verðum á sama stað.
Við búum í sama bænum
og blundum í einni sæng,
og angana sömu við ölum
undir einum og sama væng.
Svo eigum við sömu æfi
og ellinnar stundartöf;
að lokum við liggjum saman
liðin — í einni gröf.
G. Geirdal.
9*