Nýjar kvöldvökur - 01.04.1932, Blaðsíða 42

88
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ætti að fyrirgefa, einkum þar sem maður
hennar sæi mjög eftir því að hafa móðg-
að hana. Margt fleira sagði hann við
hana og varð þeirra viðræða löng, en
Snjófríður sat við sinn keip og vildi eng-
um sáttum taka, svo að prestur gat engu
um þokað í það sinn. Síðar um veturinn
gerði prestur aðra tilraun til sátta, en
allt fór á sömu leið og áður. Um vorið
kom prestur því enn til leiðar, að sátta-
fundur var haldinn með þeim hjónum í
Fjósatungu í bænhúsi því hinu forna,
sem þá stóð enn þar á hólnum fyrir neð-
an bæinn, þar sem Guðmundur Davíðsson
byggði nýjan bæ löngu síðar, eftir 1870.
Á fundi þessum voru þau bæði viðstödd,
Sigurður og Snjófríður, séra Sigurður og
bóndinn í Fjósatungu. Prestur byrjaði
enn að nýju að telja um fyrir Snjófríði;
var hann mælskur vel og hugðist að láta
til skarar skriða. Fór svo um síðir að
hjónin sættust heilum sáttum, en það
setti Snjófríður upp, að Sigurður færi frá
Kambfelli; kvaðst hún aldrei hafa kunn-
að við sig þar. Fór Sigurður frá Kamb-
felli 1815 og settist að hjá börnum sínum,
sem hann hafði átt með fyrri konu sinni.
Bjuggu tvö börn hans í Skógargerði fyr-
ir norðan; var hann þar í tvö ár. Þá var
hann orðinn blindur og hafði ekki lengur
skjól hjá börnum sínum. Sagði hann sig
þá til sveitar og var ómági á Hálshreppi
í 26 ár, allt af á Hálsi hjá séra Sigurði,
vini sínum. — Sigurður blindi dó 30. dag
júlímán. 1843, vetri miður en níræður.
Einu sinni þegar Sigurður var í Sel-
landi, smalaði hann Reykjafjall með
Bjarna mági sínum; það var seint um
haust. Urðu þeir þá varir við ókunnugt
lamb; var það grár lambgeldingur og
misstu þeir hann inn í stóran viðarrunna
á Fitjalækjarbökkum; þá var þar mikill
viður á stóru svæði. Náðu þeir ekki lamb-
inu með neinum ráðum; var oft gerð til-
raun til þess, en heppnaðist ekki, því að
það hljóp æfinlega inn í viðinn og faldf
sig þar. Gekk það af hinn fyrsta vetur
og svo hinn annan. Á þriðja hausti tókst
þeim Sigurði og Bjarna loksins að hand-
sama sauð þenna; var hann þá afbragð-
fallegur og bar langt af öllum sauðum á
þeim aldri. Fóru þeir með hann heim í
Reyki og skáru hann þegar, því að ekki
kunni hann að éta hey og ekki hugsandi
að sleppa honum, svo villtur sem hann
var. Sauð þenna átti maður inni í Eyja-
firði. Létu þeir mágar eigandann vita um
þetta; brá hann þegar við og kom norð-
ur að Reykjum. Var hann hinn reiðasti
og skammaði Bjama fyrir að hafa skor-
ið sauðinn, og svo var hann vondur, að
Bjarni varð ráðalaus með hann. Sendi
hann því eftir Sigurði í Sellandi í því
trausti, að hann mundi geta lægt rostann
í Eyfirðingnum. Sigurður kom og spurði
Bjarna, hvort hann ætti ekki brennivín;
kvaðst Bjarni eiga svo sem einn pela og
bað Sigurður hann þá að láta sig fá hann
það skjótasta, til þess að hressa sig á,
áður en hann fari að fást við mannskratt-
ann. Að því búnu gekk Sigurður til bað-
stofu og var þar gesturinn fyrir; tóku
þeir að rífast allhrottalega og deildu allt
kvöldið, en að lyktum hafði Sigurður
þjappað svo að honum, að hann bauð
sætt; skyldu þeir mágar hafa helming af
sauðnum. — Maður þessi var einn af
þeim náungum, sem Jörundur Hunda-
dagakóngur leysti úr tukthúsi í Reykja-
vík, þegar hann sýslaði hér 1809.
26. Frá Jóakim á Sigtúnum og eftirleit á
Bleiksmýrardal.
Jóakim hét maður; hann bjó á Sigtún-
um í Eyjafirði. Þeir Jóakim og Bjarni á
Reykjum voru miklir vinir og heimsóttu
oft hvor annan. Drengir Bjarna voni
tímum saman á Sigtúnum; var þá Jóa-
kim að kenna þeim að lesa.