Nýjar kvöldvökur - 01.07.1942, Blaðsíða 40

134
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
djörfung halda á lofti merki föður míns og
bróður."
„Það verður í það nrinnsta affafasælast
að ganga æðrulaust móti hættunni og
treysta varðveizlu Drottins,“ svaráði faðir
Matteo.
„Hlaðið byssurnar!“ kallaði Dolores til
þjónanna.
Óhljóðin í skóginum voru þögnuð í bili.
En sú grafarþögn, sem ríkti á eftir var ugg-
vænleg og boðaði ekki neitt gott. Reykjar-
bólstrarnir stigu án afláts upp úr skóginum.
Af og til sló á þá dreyrrauðum bjarma, sem
gaf til kynna hverskonar hernaðarstarf urín-
ið var á heimilum hinna\ fátæku starfs-
manna búgarðsins.
Donna Dolores hafði gripið tvíhíeypu
í hönd og gyrt sig veiðimannabelti. í því
hékk skotfærataska og veiðihnífur. Þannig
búin og með leiftrandi augu líktist hún
mest valkyrju heiðindóms.
Hin tápmikla stúlka vék ekki undan
þeittt hættum, sem ógnuðu henni. Á þessari
stundu áhættu og ábyrgðar varð sorgin yfir
missi föður og bróður að víkja fyrir öðrum
óskyldum 'tilfinningum. Hún var — eins og
mörg ung stúlka Vestursins — skilborin
dótir frumskógarins.
Þernunum, ásamt Donnu Lutetíu og
Rosauru, var skipt niður við skotaugun.
Hverri þeirra var fengin byssa í hönd. Þær
voru að sjálfsögðu óvanar vopnaburði, en
gátu þó ef til vill orðið að nokkru gagni, ef
til áhlaups kæmi.
Faðir Matteo náði í gamlan og þungan
byssuhólk, sem hann virtist varla mundi
lofta, en hann handlék hann með undra-
verðuin léttleika.
Nóttin var senn á encfa. Svalur, hressandi
morgunblær barst yfir héraðið.
í sama mund og fyrstu sólargeislarnir
léku um skóginn, þustu á mörgum stöðum
stór.ir hópar af indíánum fram á berangrið
kringum hacíenduna, ráku þeir upp tryll-
ingslegt heróp og fófu að öllu ófriðlega.
. f '. döf""
Donna Dolores fölnaði af skelfinga, þeg-
ar hún sá hina ægilegu villimannahjörð og
heyrði öskur þeirra. En ótti hennar var
skammvinnur, hún herti upp hugann og
kallaði hljómskærri röddu:
„Skjótið! Allir samtímis!"
Þegar þessi skipun var gefin, voru rauð-
skinnarnir á að gizka í fimm hundruð feta
fjarlægð. Mót venju þustu þeir nú fram í
þéttum hópum, sennilega í þeirri góðu trú
að öllu væri óhætt, því að fáir mundu vera
fyrir til varnar.
Svartifálki eggjaði menn sína- fast.
Harín j^ekkti mætavel ægimátt skotvopna í
höndum hvítra manna og bjóst við skothríð
á hverri stundu. Taldi hann sigurvænlegra
að vera þá kominn með lið sitt sem næst
veggjum búgarðsinsogásemflestumstöðum.
En þá hljómaði skipun Donnu Dolores.
Fallbyssurnar tvær, þótt smáar væru,
spúðu samtímis fullri hleðslu af járnarusli
og öðru slíku góðgæti móti hinum vígreifu
indíánum. Hávaðinn var ægilegur, því í
næstu andrá kváðu við skot úr öílum skot-
augum byggingarinnar og kúlurnar þutu
kveinandi inn í raðir árásarmannanna.
Þegar mesd púðurreykurinn dvínaði,
mátti sjá indíánana á hröðum flótta til
skógar, þar á meðal Svartafálka. Hann var
viti sínu fjær af reiði yfir bleyðimennsku fé-
laga sinría og hjó með tomahawöxi sinni til
hægri og vinstri, svo að jafnvel hans eigin
menn hnigu dauðir til jarðar. En ekkert
gat dregið úr þeirri skelfingu, sem lostið
hafði indíánana við skothríðina.
I ríávígi eru indíánarnir allra manna
kaldrifjaðastir og skeytingarlausastir um líf
sitt, en sé liðsmunur svo mikill að vonlaust
sé um sigur, þá telja þeir mannlegt og
vansalaust að flýja.
Þar sem fremstu raðir indíánanna höfðu
staðið í byrj'un atlögunnar, lá nú dyngja af
dauðum mönnum. Þá sem særzt höfðu,
höfðu indíánarnir tekið með sér, þrátt fyrir
allt.