Nýjar kvöldvökur - 01.07.1942, Blaðsíða 46

140
HEITT í FROSTI
aði: Hún er ekki fullra seytján ára. Hún er
það fegursta, sem ég hefi augum litið. —
Fáðu þér sæti, sagði ég. — Ég ætlaði einmitt
að fara að borða. Má ekki bjóða þér kaffi-
bolla. Ég hefi ekki upp á mikið að bjóða, en
— — — Hún settist gætilega á stólrönd.
Henni veitti víst ekki af því að hvíla sig
ofurlítið. Það var meira en míla vegar liand-
an frá Vantshlíð og upp í móti alla leiðina.
' Ég bar bæði gróft og fínt brauð á borð,
smjör, ost og kalt kjöt. Það sauð á kaffikatl-
inum í hólfinu í viðarofninum. Stúlkan sat
kyrr og einblíndi fram undan sér á bjálka-
vegginn, en þó djarfleg á svip og hnakka-
kert.
— Vilt þú ekki fara úr vosklæðunum og
hvíla þig dálítið spurði ég og þóttist vera
önnum 'kafinn við framreiðsluna. Hún
virti mig fyrir sér í laumi. Hún var í svartri
prjónatreyju utan yfir hvítum línbol. Hár-
ið, var rauðbrúnt og gljáandi. Þegar hún tók
af sér skýluklútinn, sá ég, að ennið var
breitt og fagurt. Ég tók hressilega til matar-
ins osr smám saman tókst mér að fá liana til
þess að bragða líka vel á því, sem fram var
borið.
— Þú kemúr alla leið frá Vatnshlíð?
spurði ég.
— Svo er það, svaraði hún.
— Ég get vel tekið við mjólkinni. Ég vil
gjarnan fá svo sem tvo potta á.dag.
— Þetta eru þrír pottar. Þú þarft víst ekki
svo mikið.
— Jú, við viljum gjarnan fá þá. — Hún
leit í augu mér en stökk ekki bros.
— Systir mín er vön að fara með mjólk-
ina. En nú er hún veik.
Þær mæðgurnar þrjár bjuggu á litlu býli,
er nefndist Vatnshlíð, og höfðu þar nokkrar
kýr. Ég sá, að hún var fegin að fá aurana
fyrir mjólkina.
— Við viljum gjarnan kaupa 'þrjá potta
á dag, sagði ég.
Tíminn leið hratt. Klukkan var bráðum
sex. Við gengum saman niður eftir götunni,
N. Kv.
sem lá á þjóðveginn neðar í dalnum. Þegar
ég skildi við hana, staldraði ég við um stund
og horfði á eftir henni, unz hún hvarf út í
rökkrið undir snarbrattri fjallshlíðinni.
Stjörnurnar voru teknar að ljóma á djúp-
bláum, kuldalegum himni. Ég hljóp niður
eftir milli grenitrjánni, steig í djúpt, frosið
fótspor, stakkst á höfuðið í snjóinn, reis á
fætur, dustaði af mér fönnina og skellihló.
Jakobsens sat á bekknum í stöðvarhús-
inu, þegar þangað kom. Hann var að lesa í
vikuriti. Jakobsen var dökkur á hörund, en
nú brosti hann eilítið og spurði kíminn:
— Batztu refinn á dyr^stafinn?
— Hipjaðu þig nú, laxi. Ég fékk sex rjúp-
ur. Kaffiketillinn er fullur.
— Hamingjan hjálpi mér. Ég endist ekki
til þess að hlusta á meira skraf um rjúpur í
bráðina. Hann fór í peysuna sína, dró húf-
una niður fyrir eyrun og fór. Köld úða-
strokan frá fossinum stóð inn um dyrnar.
Hverfihjólin tvö suðuðu í sífellu, en öðru-
hvoru skrjáfuðu ísmolar harkalega í
þrýstivatnspípunum. Ég leit eftir vélunum,
jók olíuþennsluna og gætti á mælabrettið í
hinum enda vélasalsins. Allt var í beztu röð
og reglu.
Ég rýndi um stund í vikuritið, en gat
ekki sökkt mér niður í lesturinn. Svo gekk
ég um gólf þennari spöl á milli hverfihjól-
anna og rafalanna og var undarlega léttur
í skapi. Siminn hringdi. Rútur spurði,
hvort ég gæti tekið að mér að gæta vélanna
eina klukkustund enn. — Allt í lagi, sagði
ég. — Kysstu konuna þína fyrir mig. Rútur
híó, og var undrandi á því, hvað ég tók
þessu vel.
Síminn hringdi aftur. Nú var það lang-
símasamtal frá höfuðstaðnum. Þáð suðaði
lengi í tólinu, áður en ég heyrði hina þægi-
legu og tömdu rödd Helenu vinkonu minn-
ar. Mér datt strax í hug, hvað erindið væri.
— Heyrðu, góði, sagði hún. — Það verður
svo dýrt að komast þetta, og svo fer í það
heill sólarhringur.