Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Síða 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
35
inn að ganga trn'g dauðþreyttann að leita að
Þjer.«
Jeg tók kveðju hans. »Vertu velkominn!
Jeg vona að þú takir þjer sæti og forsmáir
ekki einn bita.«
»Þakka þjer kærlega fyrir. Jeg hefi ekki
bragðað þurt nje vott í liðlangan morgun.«
»Svo að þú hefir verið að Ieita að mjer,«
tók jeg svo til máls til þess að leiða talið
að öðru.
»Já, svei mjer þá. Jeg hefi leitað að þjer
af hinu mesta kappi.«
»Pað gleður mig stórlega, ef þú hefir gert
það fyrir vináttu sakir.«
»Getur þú ímyndað þjer annað? En jeg
verð þó að játa, að í þetta skifti hefi jeg ekki
leitað þín einungis vegna vináttu olckar. Jeg
hefi erindi við þig. Jeg er í hálfgerðri klípu.«
»Nú, nú. Hvernig er henni varið? Á jeg
ef til vill að fara í bónorðsför fyrir þig til ...?«
»Jeg veit við hverja þú átt,« tók hann fram
1 fyrir mjer og roðnaði. »En þess þarftu ekki.
Sú þraut er yfirstigin.«
»Ja æja. Jeg óska þjer annars af öllu hjarta
til hamingju. En hvað er það þá, sem jeg
get liðsint þjer?«
»Þegar þú hefir heyrt alla söguna, þá munt
þú færastur til þess að ráða fram úr, hvað gera
skuli. Svo er mál með vexti, að þegar Karin
ætlaði í gærkveldi út í borgina í erindum ...«
»Jú, jú, jeg skil,« greip jeg gletnislega fram
• fyrir honum.
»Jæja. Rað þýðir víst ekki að neita því, að
hún ætlaði að hitta mig samkvæmt umtali okk-
ar og var nú á leiðinni til mín. En skamt frá
bústað konungs kom vel búinn herramaður til
hennar og ávarpaði hana, og hversu sem hún
reyndi að hérða göngu sína og á annan hátt
láta hann á sjér skilja, að hún vildi ekkert við
hann tala eða gefa sig að honum, gat hún
ekki losað sig við hann. Hún fór þá að hlaupa,
en hann herti þá göngu sína að sama skapi.
Skugginn fylgir engum manni betur en þessi
þorpari fylgdi kærustunni minni eftir.«
»Nú, og hvað var hann að segja?«
»Hvað hann sagði? Hann þuldi ástarjátn-
ingu sína yfir henni og svo ört, að jeg hefði
þurft heilt ár til þess að segja helminginn af
henni.*
»Jæja. Svo að þú hefir þá þarna slæman
keppinaut?«
»Jeg veit ekki. En annars er jeg öruggur
fyrir því, að jeg get reitt mig á litlu kærust-
una mína. En svo að jeg haldi áfram. Af
nokkrum orðum, sem hann sagði í hálfgerðu
ógáti, var grunur hennar vakinn um, að annað
lægi á bak við vaðal hans en tóm ástarjátning-
in. Og eins og þú veist, er Karin vel gáfuð
stúlka. Henni flaug i hug alt í einu, að reyna
að komast fyrir hjá þessum manni, hvað hon-
um byggi eiginlega í brjósti og komast fyrir
leyndarmál hans. Hún ljet því svo sem hún
tryði á ástafleypur hans og ljet auk þess í veðri
vaka, að hún væri ekki ófús á að skenkja hon-
um eitthvað af ást sinni, því að hann væri
meira en í meðallagi myndarlegur. En eitt var
það, sem hún þverneitaði honum um, hversu
innilega sem hann bað hana . . .«
»Bíddu augnablik! Rú mátt ekki sleppa
neinu úr. Hvað var það, sem hún ljet ekki
undan honum með?«
Jeg verð að játa, að jeg spurði vin minn
þessarar spurningar einungis til þess að koma
honum í vandræði, því að jeg vissi fullvel,
hvað hann fór.
>Hvað er þetta, maður?« mælti hann bros-
andi. »Geturðu ekki skilið, að hann vildi kyssa
stúlkuna, þorparinn? Jeg get nú í rauninni
eltki láð honum það, því að — ja — það
kemur í rauninni ekki sögunni við! — En það
fór nú svo, að Karin litla gat komið mannin-
um á þá trú, að hún mundi ekki altaf verða
jafn fráhverf honum. Pá opnaði hann hjarta
sitt fyrir henni. Sagði að hann hefði fyrir
löngu kosið sjer hana úr hópi allra annara
stúlkna, en því miður gæti hann ekki gifst
henni strax, því að hann væri mjög fátækur.
En ef hún vildi og væri hugrökk, þá gæti hún
með lítilli fyrirhöfn þokað þessari hindrun úr
vegi fyrir hamingju þeirra beggja. Karin Ijet
5*