Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Qupperneq 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
45
œtla jeg að biðja yður að færa eiganda hans
Lveðju mína og. þökk fytir lánið, því hestuiinn
hafi orðið mjer til ómetanlegs gagns. Hann
hefir borið mig að takmarki ferðar minnar’fljót-
ar en jeg bjóst við og hamingjan hefir fylgt
mjer í öllu.t
Pessi þrjú brjef sendi jeg svo af stað sam-
stundis. Því næst bjóst jeg til ferðar.
Bob varð eftir hjá Sir Róbert Graham, því
jeg hafði eigi lengur þörf fyrir hann.
Rjett áður en jeg lagði af stað, fjekk Ellinor
tnjer brjef til Percy. Svo kvaddi jeg og reið
af stað með blessunarorð Róberts Grahams og
dóttur hans i veganesti.
Jeg leit við um Ieið og jeg gaf »Bravó«
Iausan tauminn og sá jeg þá að Ellinor stóð
með tárin í hinum fögru augum sínum og
horfði á eftir mjer.
A þriðja degi um hádegisbilið kom jeg til
St. James. Jeg reið hægt yfir vindubrúna og
heim að hesthúsinu. Sá jeg þar aðeins einn
mann, er tók á móti hesti mínum, því að þetta
var um hádegi og flestir sátu undir borðum.
Jeg spurði manninn, er jeg heilsaði honum,
hvernig líðanin væri á St. James.
»Alt í Iagi!« svaraði hann. Svo bætti hann
við: »Og hjer fáum við þá »Bravó« aftur. —
Pjer hafið svei mjer ekki farið illa með hann
í ferðalaginu. — Hann er spikfeitur.«
»Hvernig líður eiganda hans?« spurði jeg.
»í dag hefi jeg ekki sjeð hr. Sidney, en í
gær var hann frískur og í góðu skapi.«
Svo gekk jeg inn í setustofu embættismann-
anna og læknanna. Var mjer fagnað vel og
spurður spjörunum úr. — Jeg reyndi að svara
svo, sem mjer var unt. — En það vakti at-
hygli mína, að mjer virtist yfirlæknirinn senda
mjer hornauga, sem mjer virtist eigi tortrygnings-
laust. Og mjer virtist hann fremur þögull.
»Pjer hafíð fengið brjefið frá mjer?« spurði
jeg forstjórann.
»Já, jeg íjekk það í gær með póstinum. Jeg
flulti svo Sidney kveðju yðar.«
«Pökk fyrir.«
>Hann er fekki vel frjskur i dag,« hjelt
forsijórinn áfram, »en það mundi gleðja hann,
ef þjer vilduð ómaka yður upp á herbergi hans
og heitsa honum.«
»Já, það vil jeg gjarna,« svaraði jeg svo
rólega, sem mjer var unt. Hann er vonandi
ekki hættulega veikur?«
«Nei, nei, ofurlítill sneríur af illkynjuðu kvefi.«
»Pjer komið á mjög hentugum tíma,« mælti
nú Elliotson. »Við höfum nefnilega í hyggju
að leika Lear konung næsta föstudag. — Pað
verður mikill hátíðisdagur.«
Jeg tók nú að athuga, hve langan tíma jeg
hefði til að undirbúa flótta Sidneys, ef jeg
kæmi honum í framkvæmd þann dag, sem á-
kveðið var að leika sjónleikinn. Pað voru
fjórir og hálfur dagur, því þessi dagur var
mánudagur.
»Alt af viljið þið nota föstudaginn,« hrópaði
nú Derby. »Jeg hefi ótrú á þeim degi. Mun-
ið þið ekki eftir því, hveinig fór í íyrra.«
»Pjer eruð altof hjátrúarfullur,« svaraði
yfirlæknirinn.
»Jæja, jæja, hafið þið þá þennan sjónleik á
föstudaginn, en mjer finst þið hefðuð geta beð-
ið með það til sunnudags.*
»Sunnudagurinn er minn dagur,« mælti nú
presturinn alvarlegur.
»Einmitt það,« svaraði Derby biturt. »En
jeg hjelt, að sunnudagurinn væri dagur guðs
föðurs; þess vegna finst mjer einkennilegt, að
síra Bromfield skuli tileinka sjer hann.
Allir hlógu og presturinn líka.
Pá er jeg hafði haft fataskifti og etið mið-
degisverð, flýtti jeg mjer upp til Percy.
Jeg drap á dyrnar og gekk svo inn fyrir.
»Ert það þú?« hrópaði hann og rjetti
fram báðar hendurnar. »Guði sje lof fyrir það,
að þú ert komiun aftur. Pú getur ekki
ímyndað þjer, hve mikið jeg hefi þráð komu
þína. Og jeg veit að jeg má vænta mikils.*
»Og þó ert. þú veikur!« svaraði jeg bros-
andi.«
Veikur! Pað var aðeins króka refsbragð til
að geta frekar fengið tækifæri til ^ð tala við
þig í eintúmi,*