Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Qupperneq 12

42
NÝJAR KVÖLDVOKUR.
Faðir hennar sat á stól við hvílu hennar.
Hann stóð nú upp og benti mjer að setjast
þar. Jeg settist eins og í leiðslu og fann að
augu hennar hvíldu á mjer.
»Já, ungfrú Graham,* mælti jeg loks. Jeg er
kominn hingað sem læknir yðar og vona eftir
að geta fært yður bata.«
»Jeg veit ekki, hvort það hefir verið rjett að
gera boð eftir yður,« mælti hún svo. »En jeg
gæti ef til vill borið traust til yðar. Jeg veit
annars ekki hvað jeg er að segja.« Hún horfði
altaf á mig. Svo sagði hún alt í einu:
»Rjer eiuð eitthvað svo einkennilegur á svip-
inn, eins og pabbi áðan . . . leyndardómsfullir
. . . fyrirgefið mjer, herra minn, má jeg spyrja
yður einnar spurningar: Eruð þjer í raun og
veru Iæknir?«
»Rví spyrjið þjtr að því?«
»Jeg veit ekki. Rað er eins og þjer sjeuð
að hugsa um eitthvað annað, en jeg er heldur
ekki veik!«
»Eruð þjer ekki veik, ungfrú?« mælti jeg, »og
þó sje jeg að yður líður mjög illa?«
»Virðist yður það?«
»Já, jeg sje það glögt, en jeg bið yður
ungfrú, að vera vongóðar, því ef til vill get
jeg dregið úr þjáningum yðar og,« bætti jeg
við hikandi, »ef til vill fært yður fullan bata.«
»Þjer lofið meiru en þjer getið tfnl,« svaraði
hún. »Rví það er eigi unt, hve góður maður
sem þjer eruð, og hve mikið sem þjer viljið
gera fyrir mig. Pað er ekki hægt. Nei, þjer
þurfið ekki að hrista höfuðið, því þjer megið
trúa þessu. Ó! — Einu sinni var jeg hraust
og frjáls eins og hindin í skóginum . . . en
svo kom óhamingjan og jeg varð veik — sjúk
af óhamingju. Hamingjuna getið þjer ekki fært
mjer aflur og öðruvísi er ekki hægt að lækna
m'gi og það getur enginn.«
»Ró ef til vill enginn maður geti það, þá er
máttur guðs svo mikill og vegir hans svo
margir, að hann getur gert það ómögulega.«
»Pað getur hann. En jeg er hætt að vona
í þessu lífi. Seg!ð mjer eitt: Hafið þjer nokk
urn tíma elskað? — En jeg þarf víst ekki að
spyrja yður þess, því þjer eruð vafalaust
giltur.«
»Giftur? Nei, það er jeg ekkí, ungfrú, en þrátt
fyrir það, get jeg vel skilið mátt kærleikans og
hve mikið tap getur haft að segja í því
efni.«
»Getið þjer skilið? — Nei, nei, herra minn.
Það getur enginn skijið, sem eigi hefir reynt
það sjálfur, og fyrst þjer ekki hafið elskað,
getið þjer eigi vitað, hvílíkan sjúkdóm ástin
getur framleitt. Og því getið þjer eigi lækn-
að hann. — Eti þjer sögðuð áðan, að þjer
væruð ekki giftur. — Pabbi, þú sagðir mjer
þó að herra B . . . væri giítur og ætti börn.«
Nú varð stundaiþögn. — Jeg sá að hún
horfði á íöður smn með eftirvænt.ngu og að
hann vissi eig' hverju hann skyldi svara.
»Pað er misskilningur,« mælt; jeg loks ró-
lega. »Hefir faðir yðar ekki sagt yður, að jeg
er ekki læknirinn, semigert var boð eftir, held-
ur...« hjer þagnaði jeg um stund »... heidúr
maðurinn sein átti að fá brjefið, sem kom hmg-
að í morgun.«
»Hvað — hvað!« hrópaði hún áður en jeg
gat sagt meira og hún hóf sig upp í hvil-
unni og greip um handlegg minn. — »Hvað —
hvað segið jojer — var brjefið írá Dunsdale
til yðar?«
»Já,« svaraði jeg svo rólega, sem mjer var
unt, »og lijer er brjefið, og tvö önnur, eldri.«
Hún greip þau eins og í lelðslu og leit ut-
anáskriftina.
»Guð minn góður!« hrópaði hún og fól
andlit.ð í höndum sjer.
»Ungírú Éllinor — Ellinor! — Hlustið þjer
á mig — jeg hefi eigi lokið máli mínu.«
»Nei, nei, jeg vil ekki hlusta á yður. Eilt-
hvað hefir komið fyrir, eitthvað ægilegt
— voðalegt.« —
»Jeg sver við guðs nafn að svo er eigi —
þvert á móti.«
»Hver hefir opnað þessi brjef?« spurði hún
svo og horfði nær því ógnandi i augu mjer.
»Jeíí — frá Dunsdale,t — mælti jeg hægt
og lagði áheislu á tvö síðustu oiöin.