Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Qupperneq 4

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hans var aldrei dónaleg. Hann hjelt snjallar.
ræður um menn og málefni, ýmist fyndnar og
hæðnislegar eða þá alvarlegar og æsandi, og
höfðu þær undarleg áhrif á marga þeirra, setn
á hann hlustuðu — en fyrst og fremst á sjálf-
an mig. Jeg minnist þess, að einu sinni sner-
um við heimleiðis frá samdrykkju og var orð-
ið allframorðið — var það jeg ásimt þremur
ungum lávarðasonum og Rímanez. Við rákumst
þá á stúlku, tötralega til fara, sem hjelt sjer í
járngrindurnar fyrir framan kirkjudyr einar og
grjet háslöfum.
»Ó, guð minn! Guð minn góður! Hjálpaðu
mjer!« veinaði hún.
Einn fjelaga minna þreif í handlegg hennar
með ruddalegu orðbragði, en þá gekk Rímanez
á milli.
»Látið hana kyrra,« sagði hann alvarlega.
»Látið hana finna guð, ef hún getur það.«
Stúlkan leit á hann óttaslegin og streymdu
tárin niður eftir kinnum hennar. Hann laumaði
tveim eða þrem gullpeningum í lófa hennar
og fór hún þá að grála aftur.
»Guð blessi yður!« hrópaðí hún. »Guð
blessi yður!«
Hann tók ofan og b>-á undarlegum, þráandi
svip á hina fögru og þungbúnu ásjónu hans
og gerði hana Ijúfmannlegri.
»Pakka yður fyrir!« sagði hann. sPjer gerið
mig yður skuldbundinn.«
Hann gekk svo leiðar sinnar og við á eftir
’nonum, hálfskömmustulegir og þögulir, en þó
hló einn af hinum aðalbornu kunniugjum mín-
um fíflahlátur.
»Pessa blessun borguðuð þjer rausnarlega,
Rfmanez!« sagði hann. »Rjer gáfuð henni þrjú
pund. Fjanda kornið að jeg hefði gefið henni
meira en eitt, hefði jeg verið í yðar sporum.«
»F>vi trúi jeg vel! svaraði Rímanez. »Rjer
eigið meira skilið — miklu meira — og jeg
vona að þjer fáið það! Ein blessun væri ekki
til neins gagns fyrir yður, en það er hún fyrir
mig.«
Jeg hefi oft hugsað um þetta síðan, en þá
var jeg altof skilningslaus til þess að gefa því
nánari gaum. Jeg hugsaði ekki um neitt annað
en sjálfan m:g og kærði mig ekki um neitt, sem
ekki stóð í einhverju sambandi við mína eigin
persónu eða mína eigin hagi. En samt kvaldist
jeg af sífeldri órósemi innan um alt þetta svall
mitt og svoneíndar skemtanir og hafði ekki
verulega ánægju af neinu nema biðilsförum
mínum til urgfrú Sibyl, Rað var annars ein-
kennileg stúlka. Hún vissi vel um tilfinningar
mínar gagnvart sjer, og samt Ijest hún ekki
hafa hugmynd um þær. Hún ljet sem sjer
kæmi það mjög á óvart, ef jeg sýndi henni
meira en venjulega kurteisi eða leit á hana
brennandi augnaráði elskhugans. Pað væri fróð-
legt að vita, hvers vegna sumar konur gera
sjer upp alls konar ólíkindalæti, ef um ástamál
er að ræða. Pær vita þáð með sjálfum sjer,
hvenær karlmaðurinn verður ástfanginn, en þær
eru ekki ánægðar fyr en fullur sigur er feng-
inn, þegar þær, með öðrum orðum, geta vaf-
ið biðlum sínum um fingur sjer og svínbeigt
þá svo, að þessir bjálfar, örvita af ástríðu, eru
reiðubúnir að ganga í dauðann fyrir þeirra
sakir eða fyrirgera sóma sínum, sem er enn
verra. En hver em jeg, að jeg skuli vera að
fást um hjegómagirni annara? — . Jeg sem er
blindaður af sjálfselsku og skil ekkert og vcit
ekkert, sem ekki snertir sjálfan mig.
En samt sem áður — þrált fyrir alla mína
sjálfselsku, og þó að alt virtist leika mjer í
lyndi, var þó eitt, sem nú tók að kvelja mig
og pína og olli mjer viðbjóði og örvæntingu,
og þótt undarlegt megi virðast, var það ein-
mitt þessi sama frægð, sem jeg hafði altaf þráð
og verið hefði mín heitasta ósk. Bókin mín
— þessi bók, sem jeg hafði dirfst að álíta
snildarverk — hún varð nú, þegar hún var
nú komin á bókamarkaðinn, að bókmentaleg-
um óskapnaði, sem kvaidi mig nótt og nýtan
dag. Ressi löngu lygameðmæli og skrumaug
lýsingar, sem útgefandinn dreifði um alt landið,
blöstu við mjer í hverju einu einasta blaði,
sem jeg leit í. Rað var viðbjóðslegt! Jeg fjekk
andstygð á öllu þessu skjalli og oflofi. Einu
sinni rakst jeg á mikils metið tímarít; og í því