Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Qupperneq 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
87
»Já, en guð er non est og prinsinn er esf,»
sagði jeg í hálfkæringi.
Hann brosti háðslega.
»A, haldið þjer það?« spuiði hann. »En
þessi skoðun yðar er ekki frumleg, því að
margir »andans menn< hafa verið sömu skoð-
unar. Fólk sem engan viðbúnað hefir til þess
að ganga fyrir guð, eða að fara í kirkju eða
»guðshús«, sem það svo kallar, það hefir þó
ætíð þá afsökun, að það sjer hann ekki — það
sjer ekki annað en prestinn, og það er nú ekki
alveg það sama.«
Jeg gat ekki svarað honum neinu, því að
nú stöðvaðist vagninn og stigum við út úr
honum hjá höllinn'. Liðsforinginn, sem áður
er getið, leiðbeindi okkur og var okkur skipað
meðal mestu stórhöfðingjanna, svo að við þyrft-
um ekki að bíða áheyrnar lengi, og þann stutta
biðtíma notaði jeg til þess, að athuga svip
þeirra og tilburði. Sumir þeirra voru feimnir
og sumir reigingslegir og fáeinir nafntogaðir
byllingamenn báru sig til rjett eins og það
væri þeim einum að þakka, að konungsfólkið
gat leyft sjer alla þe;sa viðhöfn og serimoníur.
Sumir höfðu kastað á sig hirðbúningnum í
flýti, svo að s lk pippírinn, sem skraddarinn
hafði vafið um gyltu hnappana til þess að ekki
fjelli á þá, sat enn kyr. Þeir tóku sarnt eftir
þessu áður en það var um seinan, og voru
nú að plokka hann burt og fleygja honum á
gólfið og var hlægilegt að sjá til þeirra.
Allir sneru sjer við og slörðu á Lúcíó, því
að hann dió að sjer hvers manns athygli. Þeg-
ar við komutn loksins inn í hásætissalinn og
stóðum þar, sem okkur var skipað, gætti jeg
þess vel, að hinn höfðinglegi vinur minn stæði
fyrir framan mig, því að mig langaði mjög
mikið til að sjá, hver áhrif hann hefði á kon-
ungsfólkið. Jeg gat sjeð prinsinn af Wales
mjög greinilega, þaðan sem jeg stóð og virt-
ist hann háíignarlegur ásýndum, þar seni hann
sat í fullum einkennisskrúða með ýms tignar-
merki ghtrandi á sínu breiða brjósti. Mörgurn
hefir sýnst honum svipa mjög til Hinriks átt-
unda og sýndist mjer það einnig og miklu
fremur, en jeg hafði búist við. F*ó var andlits-
svipur hans miklu góðmannlegri, en jafnframt
eitthvað þunglyn.dislegur, eins og eitthvað am-
aði að honum, þó að hanr. vildi ekki láta á
því bera. Hitt konungsfólkið sat þar hjá hon-
um á hásætispallinum og var langtum tilkomu-
minna á að líta. Flest af því virtist vera eða Ijest
vera reigingslegt og tilgerðarlegt og krnkaði að-
eins kolli við hvern gest, er fram hjá gekkj en ekki
var hægt að sjá neinn ánægjuvott eða góðvildar í
svip þess. En það leyndi sjer ekki í svip og
látæði ríkiserfingjans að voldugasta keisararíki
veraldarinnar, að hann bauð alla hjartanlega
velkomna. Mjer virtist útlit hans bera vott um
dulinn en þó óbilugan kjark og karlmensku-
hug, og var hann þó, eins og menn f hans
stöðu ávall hljóta að vera, umkringdur þarna
af allskonar skýjaglópum, sníkjugestum, höfð-
ingjasleikjum og eigingjörnum hræsnurum, sem
aldrei hefði komið til hugar að hætta lífi sínu
í hans þágu nema þá í eigin hagsmuna
skyni.
Jafnvel nú er mjer ómögulegt að gera mjer
Ijósa grein fyrir þeirri einkennilegu geðshrær-
ingu, sem greip mig, þegar að því kom, að
við skildum ganga fyr r prinsinn. — Jeg sá,
að fjelagi minn gekk fram og heyrði dróttset-
ann nefna nafn hans — »Lúcíó Rímanez prins«
— en þá — ja þá fanst mjer alt í einu ein-
hverri dauðakyrð slá á alt og alla, og alt eins
og helstirðna í hinum skrautlega sal. Öllum
varð litið á hinn tignarlega og glæs lega vin
minn og hann hneigði sig svo hæversklega,
að hneigingar annara virtust afkáralegar f sam-
anburði við kveðju hans. Hann nam staðar eitt
atignablik frammi fyrir hásætinu, leit á prinsinn
eins og hann vildi láta hann ganga úr skugga
um, að það væri hann — Rímanez — sjálfur,
sem hjer væri kominn — og þá dró alt í einu
ský fyrir sólu og huldi sólargeislann, sem alt
að þessu hafði lagt inn í salinn. ískalt myrkur
og þögn virtist fara um herbergið, allra augu
störðu á Rímanez og enginn hreyfði legg eða
lið. Þessi dauðaþögn var jafn stutt og hún
var átakanleg — prinsinn af Wales hrökk við