Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Qupperneq 16

94
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Frakkar af einni fallbyssnnni og þutu svo leiðar
sinnar, en við tókum virkið án orustu og þótti
mjer ekkert að því. Mjer fanst mig bæði skoita
afl og aldur til þess að Ieggja að fullorðnum
mönnum í alvöru.
Meðau tveir bátarnir reru til skipanna til að
athuga, hvort hægt væri að koma þeim aftur
á flot, naglráku aðrir fallbyssur virkisins og
brutu fallbyssupallana; en jeg gekk með O’Brian
heim að fiskimannskofa, er þar var ijett hjá,
til að litast þar um. Heimamenn voru allir
flúnir, sem eðlilegt var, en þar á móti var þar
gnægð af nýjum fiski, sem auðsjeð var á, að
aflast hefði sama dag.
O’Brian benti þar á heljarmikla skötu, og
sagði: »Nei! Hver skrambinn er þetla! Hún
er svo nauðalík henni ömmu minni, að jeg
held við verðum að taka hana með, þó ekki
sje nema vegna ættarmótsins. Styngdu fingr-
unum inn í tálknopin á henni og dragðu hana
niður að bátnum.« Ekki kom jeg fingrinum
inní tálknopin á henni, svo að gagni væri, en
af þvi jeg hjelt að skötuskrattinn væri stein-
dauð, staklc jeg fingrinum uppí kjaptinn á
henni, en þar skjátlaðist mjer hrapallega. Skatan
var ennþá lifandi og beit nú utan um fingurinn
á mjer, svo að tennurnar stóðu í beini. Hún
slepti heldur ekki takinu, en hjelt sem fastast,
og jeg gat ekki kipt fingrinum í burtu, því
jeg hafði ekki hörku í mjer til þess. Jeg hafði
verið tekinn til fanga af skötu! Til allrar ham-
ingju hrópaði jeg svo hátt á hjálp, að O’Brian
heyrði. Var hann kominn niður að bátnum
með sirin þorskinn undir hverri hendi og kom
nú hlaupandi til að hjálpa mjer. Er hann sá
hvernig ástatt var fyrir mjer vellist hann svo
um af hlátri, að hann um stund fjekk ekkett
að gert, en loks hafði hann sinnu á því, að
stinga rýfingi sínum inn á milli tanna sköí-
unnar og losaði þann'g um fingur minn, sem
var hörmulega útleikinn. jeg leysti nú af mjer
annað sokkabandið og batt því um halann á
skötunni og dróg hana þannig ofari að bátn-
um, sem Iá ferðbúinu. Hinar bátshafnirnar höfðu
athugað skipin og álitu ógerning að lcoma þeim
á flot, nema úr þeim væri tekinn farmurinn
fyrst. Skipaði því kapteinninn svo fyiir, að
kveikja skyldi í þeim. Var það gert og voru
þau öll brunnin niður að sjó, er við hjeldum
á stað. Mjer var ilt f fingrinum í 3 vikur og
varð þar að auki að þola ertni foringjaefnanna
út af þessu skötusári.
Við hjeldum áfram vaiðgæsluvakkinu með-
fram Frakklandsströndum, og bar ekki til tíð-
inda fyr en við komum þar sem heitir Arkasan-
flói, Par hertókum við 2 eða 3 skíp og neydd-
um mörg til þess að hleypa á land. Hjer kom-
umst við líka að raun um það, hve nauðsyn-
legt það er á herskipum, að foringinn sje ör-
uggur og góður sjómaður, og að skipshöfnin
sje undir svo góðum aga, að hver maður hlýði
í btindni því, er fyrir hann er lagt. Og er hætt-
an var um garð gengin, heyrði jeg alla for-
ingja skipsins viðurkenna það einum rómi, að
einungis snarræði og hugdirfð kapteinsins hefði
í það sinn bjargað skipinu, að það færist tkki
með allri áhöfn.
Við höfðum verið að eltast við kaupskipa-
flota lengst inni í flóanum og höfðum neytt
þau til að hleypa á land. En er við vorum
aftur á leið til hafs, fór að hvessa, og jós upp
kviku og brimi við stiöndina, svo auðsjeð var,
að skipin, er hleypt höfðu á land, mundu
brotna í spón áður en tiliök yrðu að bjarga
þeim eða koma þeim á flot.
Við neyddumst til þess að tvihefta smásegl-
in, er við fórum að beita uppí vindinn, og
leit út fyrir að voðaveður væri í aðsigi. Einni
stundu síðar var himininn orðinn biksvartur
og leit næstum því svo út, að skýin snertu
siglutoppana. A't í einu kom nú líka svo ógur-
legt hafrót, að engu var líkara en að sjórinn
hefði verið æstur með gerningum. Ultu nú
yfir okkur brotsjóirnir hver af öðrum og tóku
vindinn úr seglunum, svo okkur hrakti á hlið
upp að hafnlausri, brimgirtri ströndinni. Og
þegar nóttin skall á, var komið afspyrnurok,
og var senr freigátan mundi þá og þegar skrúfast
til botns fyrir ofurmagni seglanna, sem nauð-
synlegt var að hafa uppi sein flest. Heíðum