Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Blaðsíða 17

NÝAR KVLDÖVÖKU1R.
05
við verið úti i rúmsjó, mundum við hafa látið
reka fyrir smábrandsegli, en nú vorum við til-
neyddir að láta slarka fyrir þvínær fullum segl-
um til þess að gela komist klakklaust framhjá
ströndinni. í hvert sinn, er við vorum niðri í
bylgjudölunum, braut yfir okkur sjórinn svo,
að allar þiljurnar voru í fossandi sjóflaum frá
stefni og aftur að stýrisskýlinu. Oft var það,
að sk pið dengdist með þeim heljarkrafti niður
af ölduhryggjunum, að jeg var í alvöru mjög
hræddur um, að það mundi þá og þegar liðasl
sundur. Tvöfaldar kaðalhömlur voru settar á
fallbyssurnar, því skipið valt svo ógurlega og
hallaði sjer svo mjög undan vindi, að það
voru kaðalhömlurnar einar, er hjeldu svo aftur
fallbyssunum, að þær runnu ekki yfir til hljes
og 8egn um skipssúðina og sykkju þannig
skipinu. Bæði kapteinninn og næstráðardi og
þar að auki flest'r aðrir foringjar freigátunnar
voru á þiljum uppi alla þessa nótt, og mjer
fanst það alveg óhugsandi, að verða að fara
til sængur. Etida þraukaði jeg uppi við. Loks
tók að b'rta af degi og köguðurinn kallaði:
• Land þvert á hljeborðal* Jeg sá að yfirstýri-
maður barði hrefanum í skjólborðsaukann, eins
og í gremju. G kk hann svo alvariegur á sv:p
leiðar sinnar og mælti ekki orð.
»Farið uppí stórsiglureiðann, herra Wilson,*
mælti kapteinninn við annan foringja, »ogreynið
að vita hvort þjer getið sjeð, hve langt Iandið
skagar út og, ef unt er, að eygja oddann.
Annar foringi fór óðar uppí meginreiðar.n
og benti með hendinni, hve langt landið næði
út og var það tveim strykum nær vindi en
skipið tók.
rSjáið þjer hæðirnar uppi á tanganum?«
»Já, herralr svaraði Wilson.
»Rá erum við þó á rjettri leið,« sagði kapt-
einninn við yfirstýrimann. »Og komutr.st við
framhjá þessu nesi, þá verður rýmra um
siglinguna. Akið seglunum betur eflir vindin-
um, svo hún noti sem best skriðsins! Heyrið
það, varabálstjóriU
»Já, herraU
»Gott svona! Ekki meira! S'áið henni örlítið
undan, en varið ykkur að hún rífi ekki af ykk-
ur stýrishaldið!«
Rað var voðalegt að sjá, hvernig sjórinn
braut og freyddi kringum skipið og yfir það,
og nú brakaði og gnast f hverju trje. Kapl-
einninn gekk aftur að stýrisskýlinu og sagði:
»Hún ber sig ágætlegaN og leit um leið á
áttavitann. »Aðeins að vindurinn verði ekki
þverstæðari, þá tekur hún fyrir oddann.« En
ekki var hann fyr búinn að sleppa orðinu en
seglin tóku að slást, og urðu af því ógnar-
hvellir eins og væru það stærstu fallbyssuskot.
Vindurinn kom nú beint í stefnið! »Upp með
stýrið! Hvað gengur að, varabátstjóri?«
»Vindurinn er rjett í stefnið, herra kapteinn!«
svaraði varabátstjórinn eins og ekkert væri um
að vera.
Kapteinninn og yfirstýrimaður staðnæmdust
við áttav tann, og athuguðu vindstöðuna. Er
vindurinn var aftur kominn í seglin, hafði okk-
ur hrakið undan um tvö stryk, svo nú var
svona rjett um það, að hægt væri að segja að
við stefndum laust við nesið. »Við verðum að
venda, herra Fa'kon! Verið við því búnir að
venda! Allir tilbúnir!«
»Nú hleypur húri aftur uppí vindinn!« hróp-
aði yfirsfýrimaður, er sfóð við áttavitann.
»Reynið að halda henni svona í eina mín-
útu eða svo! Hvert hotfii!«
»Mil!i norðurs og landnorðurs, herra, sama
horf og áður en okkur hrakti.«
»Setjið allar klær fastar!« skipaði kapteinn-
inn. »Falkon! Ef hana kann að hrekja aftur,
verður líklega of þröngt til að venda. Pað er
nú þegar orðið svo hæpið, að jeg verð að
taka á mig ábyrgðina. Var það stórakkeriskað-
allinn, er hringaður var upp í gær?«
»Já, herra!«
»Hlaupið þá til og látið bregða honum tvö-
földum um vinduásinn, þannig að 30 faðmar
sjeu til að gefa út. Sjáið um að þetta verði
traustlega gert, því svo kann að fara, að undir
því verði líf okkar komið.«
Ennþá hjelt þó freigátan stefnunni og nú
vorum við svo sem svara mundi um háfa mílu