Nýjar kvöldvökur - 01.08.1925, Blaðsíða 4

114
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
nýju lífi, sem menn verða að lifa, hvo.t sem
þeim er það Ijúft eða leitt.«
Mjer brá kynlega við þessi orð hans og þó
öllu fremur við fas hans og sagði jeg því:
»Fyrirgefið mjer! Jeg talaði gálauslega —
en þjer þekkið skoðanir mínar.«
»Ja, jeg þekki þir mjög vel,« svaraði hann
hlægjandi og var nú sem ekkert hefði í skoiist.
»Hver maður hefir sína skoðunN segja menn
nú á dögum. Hver mannskepna fullyrðir, að
hann hafi »sína eigin skoðun« á guði og sömu-
leiðis »sína eigin skoðun« á fjandanum. Relta
er mjög svo h'ægilegt. En við skulum snúa
okkur aftur að ástinni. Jeg íinn, að jeg hefi
ekki óskað yður nógu vel til hamingju, því
sannarlega er hamingjan yður sjerlega holl.
Meðal allra þessara óteljandi hjegómlegu og
Ijetlúðarfullu kvenna hafið þjer trygt yður eina,
sem ber af þeim öllum að fegurð, einlægni —
sem er laus við alla eigingirni og sækist ekki
eftir »jarðneskum munum«, heldur gift st yður
ásamt yðar fimm miljónum eingöngu sjá fs
yðnr vegna. Rað mætti yrkja ágætis kvæði
um svo sjaldgæfa konu. Rjer cruð sælasti
maðurinn á jörðinni og hafið einkis framar
að óska!«
Jeg andmælti þessu ekki, enda þótt jeg vissi
það með sjálfum mjer, að ýms atvik við trú-
lofun okkar Síbyl voru ekki sein æskilegust í
alla staði. Jeg hædd st sjálfur að t'úarbrögð-
unum, en óskaði samt, að þau hefðu átt sjer
griðastað í hugskoti minnar blvonandi eigin-
konu. Jeg hæddist að allri viðkvæmni, en
þráði þó, að hún kæmi í Ijós hjá konu þeirri,
sem beillað hafði mig meO fegurð sinni. Samt
sem áður þaggaði jeg niður rödd samviskunn-
ar og tók því umhugsunar- og andvaralaust,
sem hver dagurinn af mínu dáðlausa og fánýta
lífi hafði að bjóða.«
B'öðin gátu brátt frætt menn um það, að
trúlofuð væru og mundu giftast innan skamms
ungfrú Síbyl, einkadótt r Eltons greifa, og
Geoffrey Tempest, hinn nafnkendi miljónari —
ekki nafnkendi rithöfundur vel að meikja! —
og vantaði þó síst skrumið og gauraganginn
með mig. Morgrsen, bóksalinn, sem gaf út
bók mína, gat ekki gefið mjer r.emar vonir um,
að jeg mundi öðlast nokkra frægð til fram-
búðar. Nú var búið að auglýsa tíundu prent-
un af bók 'minni, en satt að segja böfðum við
aldrei haft þörf fyrir meira en tvö þúsuud ein-
iök", þar með talin úlgáfa í einu bindi. En af
bókinni, sem jeg hafði tælt í sundur, »Deilu-
efni«, eftir Mavis Clare, var nú komið út þrít-
ugasta þúsundið. Jeg mintist á þetta við Mor-
geson í gremju minni, en hann brást illa við
umkvöitunum mínum.
»Mikil ósköp, herra Tempest! Rjer eruð ekki
sá eini, sem blöðin hafa hampað og gengur
samt ekki út,« sagði hann. »Enginn getur
reiknað út dutlunga lesendanna. Peir fara á
bug við kænleguslu ráðagerðir og áætlanir bók-
salanna. Ungfrú Clare er mörgum þyrnir í auga.
Hún fær alt af framgarg og enginn getur sporn-
að á móti því. Jeg hefi inn lega samúð með
yður, en jeg get ekki að þessugeit. Að minsla
kosti eru allir ritdómendurnir yður fylgjaudi
og hafa lokið lofsorði á yður — ræstum ein-
um rómi. Bók Mavis Clare, sem mjer finst
rrunar afbragsvel samin, hefir veiið rifin og
tætt í sundur, hvenær sem minst hefir verið á
hana, en samt kaupir fólk hennar bók, en ekki
yðar. Jeg ræð ekkert við þelta. Lítið þjerá!
Nú er búið að inuleiða skólaskyldu og jeg er
hræddur um, að fólk fári að torlryggja rit-
dómendutna og vilji fara að mynda sjer sínar
eigin skoðanir. Ef svo reynist, þá er það alt
annað en álitlegt, því að klíkuskapurinn megn-
ar þá einkis, hversu vandlega sem 11 hans er
stofnað. Pað er búið að gera alt fyrir yður,
sem hægt er, herra Tempest! og jeg segi yð-
ur satt, að mjer þykir það eins leitt og yður,
að árangurinn er ekki annar en þess'. Margir
rthöfundar kæra s;g kollótta um almennings-
álitið. Hrósyrði menningarblaðanna er þeim
meira en nóg og þjer hafið ekki farið vaihluta
af þeim.«
Jeg hló kuldahlátur. »Hrósyrði menningar-
blaðanna!« Jeg vissi nú, hvernig hægt var að
afla sjer slíkra hrósyrða. Jeg fór næstum að