Nýjar kvöldvökur - 01.08.1925, Blaðsíða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
123
aði O’Brian, »en jeg held nú reyndar, að ekk-
ert verði úr þessu fyrst um sinn. Foringinn,
sem er reglulegt Ijúfmenni fram í fingurgóma,
og ætti sannarlega skdið að vera af írskum
æltum, kvaðst ætla að biðja leyfis að jeg yrði hjá
þjer meðan þjer væri að balna, gegn því, að
jeg hjeti því við drengskap minn, að flýja
ekki.«
Nú rjetti Htla stúlkan mjer límonaði, og
drakk jeg ofurlítið af því, en þá var líka kröft-
um mínum lokið í bráðina, svo jeghneignið-
ur á koddann. O’Brian steinþagði og eftir stund-
arkorn var jeg sofnaðnr. Klukkustund síðar
vaknaði jeg við það, að foringinn og sáralækn-
irinn komu inn í herbergið. Foringinn fór að
tala við O’Brian á frakknesku, en hann ljest
ekkert skilja og hristi höfuðið. •
»Ffversvegna svararðu ekki,« spurði jeg hann,
»fyrst þú skilur málið?«
^Rú verður að hafa það hugfast, Pjetur, að
jeg má ekkert skilja í þessari skollaþýsku .þeirra.
A þann hátt get jeg komist að því, hvað þeir
segja, en meðan þe:r ekki vita annað en við
skiljum ekkert, tala þeir alt, sem þeim býr í
brjósti.«
»En er það heiðailegt?« '
»Heiðarlegt! Væri það nokkuð óheiðarlegt,
þó jeg sýndi ekki hverjum götustrák 5 punda
seðil, sem jeg ætti í vasanum?«
»Nei, Iangt í frá!«
»Nú-jæja, er það þá ekki að sínu leyti eins
með frakkneskuna mína?«
»Rað nær þá ekki lengra, en mjer hefði nú
fundist langrjettast, að segja þeim sannleikann
strax, og ekki síst vegna þess, hve vingjarnlega
þeir komu fram við okkur.«
Meðan við vorum að tala saman, hafði liðs-
foringinn oft snúið máli sínu til læknisins, og
fanst mjer hann þá horfa eitthvað svo hvat-
skeytlega á okkur. Stundu síðar komu inn í
herbergið tveir menn. Sneri annar sjer þegar
að O’Brian og kvaðst vera túlkur. Bað
hann O’Brian að svara fáeinum spurningum,
er hann ætlaði að leggja fyrir hann. Spurði hann
þvf næst um nafnið á skipi okkar, hve margar
fallbyssur það hefði og hve lengi við hefðum
verið í leiðangri þessum. Pví næst vildi hann
fá að vita, hve stór væri floti Englendinga og
hversu öflugur hanti væri. Allar þessar spurn-
ingar bar sá upp, er var með túlkinum, en
hann þýddi þær og sömuleiðis svör O’Brians.
Var alt fært inn í bók, er þeir höfðu meðferð-
is. Sumum spurningunum svaraði O’Brian rjett,
sumt þóttist hann ekki vita og enn öðrum
svaraði hann með einhverri haugalýgi. Ekki
gat jeg ásakað hann fyrir það, því jeg áleit
það skyldu hans, að gefa fjendum vor-
um engar upplýsingar, er þeim mætti að haldi
koma. Loks spurðu þeir um nafn mitt og
stöðu og svaraði hann því eins og hjer skal
greina.
»Er hann aða!smaður?«
»Já,« svaraði O’Brian.
»Hví segirðu þetta maður?« tók jeg fram í.
»Pað skilur þú ekki, drengur minn. Pú ert
sonarsonur Privilege lávarðar.«
»Pó það, en þra'tt fyrir það er jeg enginn
aðalsmaður sjálfur. Jeg verð að biðja þig
um að segja þeim satt frá hvað mig snertir.«
• Vertu ekki að heimskunni þeirri arna, stiák-
ur. Og auk þess verða töluð orð ekki aftur
tekin. Hafðu það hugfast, að þetta eru frakk-
neskar spurningar, og hjer í Frakklandi værir
þú aðalsmaður eftir landslögum. Pað getur
þó aldrei valdið þjer neinu tjóni.«
»Jeg er of veikur til að tala, en rjett mundi
jeg hafa frá sagt. Vildi jeg óska, að þú hefðir
aldrei sagt þetta.«
Pví næst spurðu þeir O’Brian að nafni og
um stöðu hans á skipinu. Og loks hvort hann
væri líka aðaismaður.
»Jeg er af 0’Brian-ættinni,« svaraði hann.
»Og má jeg spyrja, herra túlkur? Hversvegna
er þetla O fyrir framan nafnið mitt, ef ekki
væri jeg aðalsættar? En því megið þjer gjarna
bæta við, túlkur góður, að vjer höfum lagt
niður titla vora, af því oss var engin þægð í
að dragast með þá.«
Nú rak foringinn upp skellihlátur, og urðum
við hissa á því. Túlknum veitti ö’-ðnet að
16*