Nýjar kvöldvökur - 01.08.1925, Blaðsíða 12

122
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Loks hugkvæmdist þeim að gefa mjer vatn
að drekka. Ó! hvað mjer fanst það Ijúffengt!
Síðan hefi jeg oft um það hugsað, er jeg hefi
sjeð sælkerana hvolfa í sig allskonar vínum, að
þeir þyrftu að tæma einn vatnsbolla særðir og
Ijemagna til þess að geta að rjettu metið, hve
endurnærandi blessað vatnið er.
Við vorum hálfa aðra klukkustund á leið-
inni til Cette, en svo leið mjer illa þann spöl,
að ekki hafa mjer í annan tíma fundist f,mm
dagar lengur að líða en þessi hálf önnur
klukkustund þá.
Pegar til bæjarins kom, var jeg borinn inn
í hús deildarstjórans, er vörninni slýrði í virk-
inu. Oft laut hann ofan að mjer á leiðinni
og sagði þá altaf í meðaumkvunarróm:
»Pauvera enfaut/« — veslings barn. —
Jeg var lagður í rekkju og fjell jeg þar starx
í ómegin á ný. Er jeg kom til sjálfs mín
aftur, var búið að afklæða mig og binda um
sár mitt. O’Brian stóð við rúm mitt og held
jeg að hann hafi verið að gráta, því að hann
hafði haldið mig í andarslitrunum. Regar jeg
lauk upp augunum og leit á hann, varð hon-
um að orði:
>Mikill asni eitu, Pjetur, að gera mig svona
hræddan. Fari það í grenjandi sem jeg skal
taka að mjer íleiri bjálfa! En hversvegna Ijestu
vera dauður?«
«Mjer líður nú miklu betur,« svaraði jeg.
»Mikið á jeg þjer að þakka, vinur niinn. Pú
Ijest taka þig til fanga mjer til bjargar!*
»Jeg var að gera skyldu mína, þegar jeg
var tekinn, svo það gildir einu, hvernig það
atvikaðist. Og hefði smiðshálfvitinn ekki hald-
ið jafn fast í hamarinn eins og hann gerði,
þegar hann var dauður og þurfli hans ekki
lengur við, hefðurn við hæglega sloppið, báðir
tveir. — En eftir því sem jeg kemst næst, er
maðurinn einlægt að lenda í hættum og sleppa
úr þeim aftur. Með guðs hjálp erum við nú
slopnir úr fyrstu vandræðunum og með hans
aðstoð sleppum við vafalaust úr þeim næstu.
Vertu nú duglegur, skinnið mitt, flýttu þjer
að komast á fætur, því hverjum sem er getur
hepnast að flýja á tveim fótum, en hins hefi
jeg aldrei heyrt getið, að nokkur maður hafi
hoppað á öðrum fæti út úr .frakknesku fang-
elsi.« Jeg þrýsti hönd vinar míns og leit í
kring um mig.
Öðru megin við rúm mitt stóð læknirinn,
en hinum megin fiakkneski deildarforinginn.
En við höfðalag mitt stóð lítil stúlka, á að giska
12 ára gömul. Hún hjelt á bolla í hendinni
og var dreypt á mig úr honum. Jeg virti
hana fyrir mjer og sá skína innilega hluttekn-
ingu út úr gullfögru andliti hennar.
Mjer var sem sæi jeg þar engil og bylti
jeg mjer til, svo jeg gæti sjeð hana sem best.
Hún bar bollann að vörum mjer og dreypti
jeg á því, er í honum var; en viss er jeg þess,
að ekki hefði jeg gert það fyrir neinn annan.
Nú kom maður inn í herbergið og hófst nú
samtal á frakknesku.
»Pað hefði jeg gaman að vita, hvað þeir
ællast fyrir með okkur,« sagði jeg við O’Brian.
»Uss! haltu þjer saman!« sagði hann. Svo
beygði hann sig ofan að mjer og sagði hvísl-
andi: »J.jg skil hvert orð, er þeir segja. Manstu
ekki hvernig jeg lærði einu sinni frakknesku?*
Eftir alllangt samtal fóru þeir allir út, Frakk-
arnir, en litla stúlkan og O’Brian urðu eftir
hjá mjer.
Undir eins og þeir voru farnir, sagði O’Bri-
an: »Þetta var sendimaður frá landstjóranum
með þau boð, að fangana skyldi flytja til fanga-
klefa borgarvirkisins til yfirheyrslu. En liðs-
foringinn er mesti gæðamaður, eftir því sem
jeg kemst næst. Hann sagði að þú værir barn
að aldri og þess utan hættulega særður. Væri
það hinn mesti ósómi að lofa þjer ekki að
deyja í næði. Jeg ímynda mjer því, að við
verðum að skilja bráðlega.«
»Pað vona jeg að ekki verði,« svaraði jeg.
»Farir þú í fangelsið, þá fer jeg með þjer.
Jeg yfirgef þig ekki, sem ert besti vinur minn.
Enda liði mjer hjer mikið ver án þín, hversu
vel sem um mig færi, heldur en hjá þjer í
fangelsinu.*
»Þökk fyrir þessi orð, drengur minn,« svar-