Nýjar kvöldvökur - 01.08.1925, Blaðsíða 6

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
slaðar í hinum afar stóra og prýðilega viðhafn-
arsal og dáðist að útsýninu yfir vallargrund-
iinar og skóglendurnar, sem blöstu við fyrir
utan, og meðan jeg stóð þarna, fyltíst jeg inni-
legu þakklæli og vinarþeli gagnvait vini mín-
um, því að honum og hollráðum hans átti jeg
þessa fögru eign að þakka. Jeg sneri mjer
við og greip um hönd haus.
»Retta er alt saman yðar verk, Lúcíó,« sagði
jeg, »og jeg fæ aldrei fullþakkað yður, Jeg
hefði kanske aldrei hitt Síbyl, ef yðar hefði
ekki not ð við og kanske aldrei heyrt hana
eða Willowsmere nefnda á nafn og aldrei orð-
ið eins hjartanlega ánægður og jeg er í dag,«
»Jæja, þjer eruð þá ánægður?« spurði hann
brosandi. »Rað hjelt jeg ekki væri.«
»Nú-jæja! Jeg er raunar ekki út af elns á-
nægður og jeg gerði mjei' í hugarlund,« svar-
aði jeg. »Rað er eitthvað við þessi auðæfi
mín, sem mjer finst hafa lífillækkað mig í stað
þess að hefja mig upp — það er undarlegt —.«
»Rað er ekkeit undar!egf,« greip hann fram í.
»Rað er þvert á móti mjög svo eðlilegt. Auð-
ugir menn eru að jafnaði óánægðastir allra
manna.«
»Eruð þjer þá til dæmis óánægður?*
purði jeg.
Hann horfði á mig þungbúinn og dapur-
legur.
»Eruð þjer svo blindaður, að sjá það ekki?«
spurði hann og var titringur í röddinnni.
»Hvernig getið þjer hugsað yður, að jeg sje
ánægður? Þetta bros, sem menn setja upptil
þess að leyna angursemdum sinum fyrir tilfinn-
ingalausri hnýsni náungans — getur þetta
bros komið yður til að halda, að jeg sje á-
hyggjulaus? Hvað auðæfi mín snertir, þá liefi
jeg aldrei sagt yður, hve mikil þau eru. Ef
jeg gerði það, þá munduð þjerauðvitað verða
forviða, en ekki öfundsjúkur, að jeg held, að
minsta kosti þegar þessergætt, að þessar vesa-
lings fimm miljónir yðar geta gert yður angr-
aðan. En jeg — jeg gæti keypt heil konungs-
ríki og verið þó að engu snauðari — jeg gæti
steypt konungum af stóli og slyrkt þá til valda
án þess að verða nokkuð hygnari — jeg gæti
kollvarpað heilum þjóðurn með fantabiögðum
fjeglæfranna — jeg gati eignast allan heiminn
og þó ekki rr.etið hann meira en jeg geri nú
— það er að segja ekki meira en hismið, sem
berst í lo'tinu, eða sápubó'una, sem hrekst fyrir
vindinum.«
Hann hleypti brúnum og kom sorgar-, þótta-
og hæðnissvipur á andlitið.
»Rað er eitthvað leyndardón sfult við yður,
Lúcíó,« sagði jeg. »Rjer bú ð yfir einhverri
sorg, sem auðæfi yðar geta ekki vegið á móti
og þess vegna eruð þjer svona undarlegur.
En einhverntíma segið þjer mjer, ef til vill —«
Hann hló hátt og næstum hrottalega og
klappaði á öxlina á mjer.
»Já, það skal jeg gera!« sagði hann. »Jeg
skal segja yður sögu mína, eins og hún er og
þá skuluð þjer, þessi dæmalausi vantrúarnraður,
»reyna að bæta sorg og sút og sundra mein-
um öllum«. Retta er djúpviturt vísuorð hjá
Shakespeare, þessum ókrýnda konungi Englands.
Ekki aðeins »að bæta sorg og sút«, heldur
»sundra meinum öllum«. í þessu eru djúp
sannindi falin og eflaust hefir skáldið haft grun
um hina óttalegustu staðreynd tilverunnar —.«
»Og hver er hún?«
»Hún er sú, að minnið, minningin, endur-
minningin lifir að eilífu,« svaraði hann. »Guð
getur engu gleymt og þess vegna gela skapað-
ar skepnur lians það ekki heldtir.*
Jeg svaraði þessu engu, én líklega hefir mált
lesa hugsanir mínar út úr sv!p mínum, því að
þetta háðbros, sem jeg þekti svo vel, sást nú
leika um varir hans.
»Jeg reyni alt of mikið á þolinmæði yðar —
er ekk: svo?« spurði hann hlægjandi. »Jeg
geri yður ilt til með því að vera að nefna
guð, sem sumir vísindamenr. hafa lýst yfir, að
væri enginn til, nema þá sem blindur, tilfinn-
ingalaus náttúrukraftur eða skapari. Jeg sje
þetta ofurvel og bið yður fyrirgefningar! Við
skulum halda áfram að skoða þennan yndis-
lega búitað. Rað má vera erfitt að gera yður
til hæfis, ef þjer getið ekki orðið fyllilega á-