Nýjar kvöldvökur - 01.07.1954, Blaðsíða 32

108
EYRN ALOKKU RIN N
N. Kv.
Að endurgjaldi krefst eg aðeins þess, að
nafn mitt verði ekki bendlað við þetta mál
að neinu leyti. Ef þér gerið það, stefnir það
hamingju minni í voða, og eg vil ekki hætta
á slíkt. Þér megið tkki segja neinum, hvað-
an þér hafið fengið þessar upplýsingar og
þess má ekki verða getið í neinum mál-
skjölum eða fréttum."
Hann var enn mjög lítillátur.
„Það er ekki lítið, sem þér krefjizt, það
verð eg að segja. Eruð þér vissar um, að við
höfum nokkurn áhuga fyrir þessu?“
„Þér eruð yfirmaður í sakamáladeildinni.
Er það ekki rétt hjá mér? Það er hún, sem
hefur um morð að fjalla? — Jú, eg er viss
um, að þér hafið áhuga á þessu.“
Hann horfði á mig með vaxandi athygli.
„Ágætt, þá geng eg að skilmálum yðar.“
„Já, þér gerið það. En hef eg nokkra
tryggingu fyrir að það nægi? Getur ekki
hugsast að yðar loforð og sjónarmið verði
ekki viðurkennt af þeim aðilum, sem fjalla
síðar um íramgang málsins? Þtta mál er
þannig vaxið, að þér verðið neyddir til að
trúa ýmsum samstarfsmönnum yðar fyrir
því.“
„í minni deild fæ eg ráðið því sjálfur
hvaða aðilum eg veiti trúnað minn. Og
verði eg neyddur til, eins og þér segið, að
trúa samstarfsmönnum mínum fyrir ein-
hverju varðandi þetta mál, þá get eg kraf-
ist þagnarloforðs af þeim á sama hátt, og
þér hafið krafist þess af mér. Þér getið ver-
ið nafnleysingi. Þér getið verið „frú X“
eða „ókunn kona“. Eruð þér ánægðar? Þér
hafið loforð mitt sem lögreglumanns."
Eg var ekki alveg viss um, að eg væri
ánægð. Eg þekkti ekki lögreglumannastétt-
ina nógu vel.
„Eg verð að biðja yður að gefa mér lof-
orð yðar sem manns.“
Hann liorfði á mig með meiri athygli en
áður.
„Það er nú öllu rneiri skuldbinding,"
viðurkenndi hann. „En einnig það loforð
skal eg gefa yður.“ Hann stóð á fætur og
þrýsti liönd mína.
Eg leyndi ekki neinu og reyndi ekki að
réttlæta gerðir mínar eða hlutdeild í mál-
inu á nokkurn hátt. Eg sagði honum frá
bréfunum, hvernig Carpenter hafði kom-
izt í samband við mig, — frá fyrstu heim-
sókn minni til hans og tíu þúsund dollur-
unum, sem eg hafði látið hann hafa.
„. . . . Eg tók raunar með mér skamm-
byssu til vonar og vara, ef hann skyldi verða
of nærgnögull. Hér er hún. Eg hélt, að þér
vilduð ef til vill athuga hana, reyna hana.
Þér verðið að vera sannfærður um, að eg
hafi ekki drýgt þennan glæp.“ Eg rétti hon-
um skammbyssuna.
Hann vó hana í hönd sinni og brosti
lítilsháttar.
„Eg lield að þess gerist ekki þörf. Kúlan
sem þeir fiskuðu innan úr Carpenter, var
úr byssu nr. 45. Þessi hérna hlýtur að vera
dóttur-dóttir þeirrar byssu.“
Hann fiktaði eitthvað við byssuna og
gaut til mín augunum.
„Segið mér eitt. Vissuð þér að hún var
óhlaðin?“
Hann gat séð það á mér, að eg hafði ekki
vitað það fyrr en nú.
Hann skoðaði byssuna nánar.
„Undir ölum kringumstæðum væri það
hreinasta kraftaverk, að drepa mann með
henni. Hvar fenguð þér hana?“
„í París. Fyrir stríð.“
„Einmitt. Á eg að segja yður nokkuð?
Þér hafið verið leikin grátt. Mestan hluta
umbúnaðarins vantar! Þetta er ekki öllu
meira en dálaglegur sýningargripur. Dálítið
af perluskel og gylltum málmi — með byssu-
lagi.“
Eg hélt áfam frásögu minni og síðari
þætti málsins, þess, sem raunverulega hafði
mesta þýðingu fyrir mig. Ef eg hefði ekki
vitað það áður, að nú kom eg að merg máls-
ins, þá hefði mér orðið það ljóst af svip-
bryggðum hans. Hann gleymdi að leika