Nýjar kvöldvökur - 01.07.1954, Blaðsíða 6

82
GOTT FÓLK
N. Kv.
íastblóð í æðum Matthildar, við að sam-
einast hinu iieita, kvikláta farmannablóði
Amandusar Móberg.
Hvílík gerð og ólga.
Hún braut niður og flæddi yfir alla þá
varnarmúra siðferðis og hófsemi, er við-
hald Stóruhlíðarættarinnar Iiafði ávallt tak-
markast við.
Hún hreinlega þvoði burt hvert einasta
ættareinkenni Stóruhlíðarfólksins, svo sem
þéttholda vaxtarlagið, bláleita vangaroðann
og stóra söðulbakaða ættarnefið, en frekn-
óttir rauðhausar skutu upp kollinum ár-
lega, stundum tveir í einu, enda kom það
upp úr kafinu, að Amandus þessi var kom-
inn af einstakri frjósemdarætt í Noregi;
tvíburi úr liópi átján systkina.
Kynfesta þessa manns var slík, að hún
bókstaflega afmáði alla góða eiginleika, sem
höfðu verið ríkjandi í Stóruhlíðarættinni í
marga ættliði, svo sem stillingu, ráðdeild
og skapl'estu, en brestir og lausung föðurætt-
arinnar margfölduðust í afkomendunum.
Það var síður en svo, að bæjarbúar litu
liýru auga þessa uppeldisstöð á pakkhúsloft-
inu, því að vitanlega kom það í hlut bæjar-
félagsins, að sjá farborða þessari þurfta-
freku fjölskyldu og í rauninni var það
heimilisfaðirinn, sem var þyngsti ómaginn.
Þannig óx og margfaldaðist þessi fjöl-
skylda næsta aldarfjórðunginn, en tók nú
fyrsta að færast í aukana, þegar annar ætt-
liðurinn byrjaði að auka kyn sitt, og þó að
neðri hæð þessa rúmgóða pakkhúss væri
tekin til íbúðar, lirökk það skannnt, svo
Höfðavíkurbúar máttu grípa til þeirra úr-
ræða að byggja álmur út frá hliðum þess,
og það leið ekki á löngu, áður en þetta
gamla virðulega kaupmannapakkhús liafði
tekið þeim stakkaskiptum, að það leit út
eins og risavaxin margfætla.
Það kom í ljós, að það mátti einu gilda
við hverja afkomendur Amandusar Móberg
blönduðu blóði; kynfesta þeirra var slík,
,að það varð alltaf þeirra útlit, eðli og eigin-
leikar, sem nrðu ríkjandi í afkomendunum.
Bæjarbúar fundu samheiti fyrir þennan
stórkostlega, hvimleiða ættbálk og nefndu
liann í einu lagi „Mórana“.
Og það mátti nteð sanni segja, að Mór-
arnir settu svip á bæinn, og hvar sem þeir
fóru, þar var alltaf eitthvað mikið um að
vera.
Þeir sköpuðu bæjaryfirvöldunum og for-
svarsmönnum siðferðis margan flókinn
vanda að glíma við og létu rnarga hluti til
sín taka.
ICæmu fyrir uppþot og ryskingar á
skemmtunum, voru það alltaf Mórarnir,
sem höfðu staðið fremstir í flokki, þegið
eða veitt þyngstu kjaftshöggin og ferlegustu
glóðaraugun.
Væri einhversstaðar framið innbrot, eða
rjálað óráðvendnislega við fiskhjall, hey-
stakk, eða móhlaða, mátti telja sjálfsagt, að
þar höfðu Mórarnir verið á ferð.
Ef einhver bæjarkýrin fannst halabrotin
í haganum, eða einliver lausakonan tók
óvænt að þykkna undir belti, þá var nokk-
urnveginn víst, að þar höfðu Mórarnir verið
að verki.
í húsi Móranna ríkti erill, þvarg og uppi-
stand, alla daga og um nætur var setið þar
að sumbli, drabbi og spilamennsku, og þar
var dansað og duflað, slegist og hártogað og
rifið kambgarn og silki á kostnað bæjarins.
Sálusorgarinn, ljósmóðirin og lögreglan
voru heimagangar í húsi þessu og höfðu
ærin viðfangsefni.
Upp úr þessnm svellandi ólgusjó mann-
legra ástríðna, reis Matthildur prófastsdótt-
ir eins og klettur úr hafinu. Hún gat að
vísu ekki lægt liafrótið, fremur en bjarg,
sem haföldur skella á, en liún bifaðist
hvergi, fremur en slíkt bjarg og með still-
ingn og festn braut hún af sér hverja hol-
skeflu, sem yfir dundi. Hún reyndi ekki að
koma sér undan því að taka á sig fullkom-
lega þann hluta, sem henni bar, af hinu
umfangsmikla barnauppeldi.