Nýjar kvöldvökur - 01.07.1956, Qupperneq 19

N Kv.
MAÐUR FYRIR BORÐ
99
skipsbókina? sagði Jósep Cardin ósáttfúsri
röddu.
— Já, ég bef séð það.
— Hann útnefndi yður skipstjóra, ef
hann dæi.
Röddin var hörð og biturleg.
— Eg veit það. Hann var vinur minn.
— Hann gerði þetta gegn mínum vilja.
Orðin voru eins og svipuhögg. Davíð
Gorman sneri sér að honum. Hann sá hin
kuldalegu augu, sem á liann horfðu, köld
cg ósáttfús. Hann stóð andartak hreyfingar-
laus og mætti þessu miskunnarlausa hatri
með þóttafullri þögn. En gráu augun kipr-
uðust saman, og vöðvi titraði í öðnnn vang-
annm.
Þegar hann tók til máls, talaði hann hægt
og rólega.
— Fyrir tíu árum vöruðuð þér mig við
og sögðuð, að ég mundi aldrei fá að stjórna
neinu af skipum yðar. Þér hafið rétt til að
taka slíka ákvörðun. Þér eruð eigandinn.
Þér skuluð sigla þessu heim. Það er skip-
stjóralaust ennþá. Ég hef ekki skrifað undir
það, sem skipstjórinn skráði í bókina.
— Ég varaði yður líka við því að vinna
við mína skipaútgerð.
— Ég er vanafastur.
— Þér eruð líka heimskur. Ég sagði við
yður þá og segi við yður nú: Þér áttuð að
vera kyrr í sjóliðinu, þar sem eitt mannslíf
er einskis metið og þar sem menn geta tek-
ið ákvarðanir án allrar tilfinningasemi. Ég
skal sjá til þess, að þér eigið engrar upp-
reisnar von hér í verzlunarflotannm. Því
heiti ég.
Rödd hans skalf af hatri. Djúp hrukka
skarst milli hvítra augnahrúnanna. Hann
sneri sér frá Gorman.
— Fyrsti stýrimaður á Cardin-skipi á að
geta tekið við stjórninni, bætti Jósep Cardin
við eftir andartaks þögn — því miður verða
nokkrir dagar, þangað til skip hans kemur
í höfn. Annar stýrimaður á skipi yðar hef-
ur ekki skilríki til að taka við skipstjórn,
allra sízt á þessum árstíma. Fellihyljimir
eru byrjaðir. Og ég vil ekki taka skipstjóra,
sem ég ekki þekki. Þess vegna ....
— Ég leyfi mér að stinga upp á, að þér
takið sjálfur við skipstjórninni, greip Davíð
Gorman fram í. — Þér hafið skipstjórnar-
réttindi, herra Cardin. Þér getið ....
— Ég hef hugsað um það, greip hinn
hvasst fram í. En það væri gagnstætt öllum
venjum og reglum. Ég hef að engu það, sem
Bledson skipstjóri færði inn í skipsbókina.
Sem eigandi hef ég rétt til þess. Skipun yð-
ar er aðeins til bráðabirgða. Þér verðið
yfirvald á skipinu, herra Gorman, þangað
til það er komið í höfn í San Francisco.
— Og ég gæti neitað að taka við stjórn-
inni.
— Það getið þér ekki. Þér hafið lært í
sjóliðinu að taka við skipunum og fram-
fylgja þeim.
Hann horfði nístandi köldu augnaráði á
Davíð Gorman.
Hái, magri maðurinn sneri sér snarlega
við. Hann gekk að stiganum, sem lá niður
að vélbátnum, sem beið. Nýi skipstjórinn á
Cardinan heyrði, að vélin var sett í gang.
En hann gaf því engan gaum og stóð hreyf-
ingarlaus. Þá var kallað til hans djúpri
röddu: A ég að senda bátinn til baka eftir
yður, skipstjóri?
Þetta var Jenkins, bátsmaður á Cardinan.
Hann hafði heyrt það, sem sagt var. Og
hann vissi allt, sem á hak við lá. Skipstjóri!
Honum var svo eðlilegt að segja þetta. Það
var ekki í fyrsta sinn, að hann ávarpaði
Davíð Gorman svo.
Davíð Gorman horfði niður til hans.
— Eftir klukkutíma, Jenkins. Það var sem
straumur af hlýju færi gegnum hann, þegar