Nýjar kvöldvökur - 01.07.1956, Síða 38

118
PITCAIRN-EYJAN
N.Kv.
daga, og hann var kominn með svo mikið
skegg, að það náði honum niður á bringu.
Hann var ekki í öðrum fötum en óhreinni
mittisskýlu, og er hann stóð þarna, með
kylfu sína í hendinni, var hann ægilegri út-
lits en nokkur villimaður, sem ég hef séð.
Allt landsvæðið, sem lá fyrir neðan
fjallshiygginn, hafði verið rutt. Konurnar
höfðu búið þannig um, að þær gátu séð ef
einhver kom. Jafnskjótt og Quintal kom út
úr skóginum, gaf konan, sem stóð vörð,
merki. Konurnar, sem voru að vinna í görð-
unum, höfðu séð hann á sama tíma. Þær
voru nokkurn spöl utan við virkið, en í stað
þess að hlaupa þangað, eins og við höfðum
búizt við að þær mundu gera, röðuðu þær
sér hlið við hlið og biðu þess að Quintal
kæmi nær. Eg sá Moetna og Prudence í
miðri röðinni, aðra með kylfu en hina með
byssu. Frú Christian stóð yzt í röðinni ann-
ars vegar, en Balhadi og Taurua hins veg-
ar.
Moetna kraup á kné og Prudence, sem
var smá vexti, stóð á bak við hana og lét
byssuna hvíla á öxl hennar. Frú Chrisian
tók sér stöðu bak við stóran stein og hafði
byssu sína til taks. Það hafði ekki tekið
þær meira en tuttugu sekúndur að búa sig
undir að taka á móti Quintal. Hann nam
staðar um það bil þrjátíu fet frá þeim, síð-
an hélt hann hægt áfram. Er hann hafði
gengið nokkur skref, skaut Maimiti. Við
sáum hann riða við og falla til jarðar. Hann
rak upp ægilegt öskur, en reis svo upp aft-
ur. Um leið skaut Prudence. Quintal snéri
nú við og hljóp sem fætur toguðu upp brekk-
una. Konurnar eltu hann, með Moetna í
broddi fylkingar. Við sáum Quintal hverfa
inn í kjarrið og konurnar snúa aftur til
virkisins. Við Mc Coy snerum nú aftur
heim á leið.
Quintal sat á bekk fyrir framan dyrnar
á húsi sínu og hélt hendinni um vinstri öxl-
ina.Andlit hans var allt löðrandi í blóði.
Maimiti hafði sært hann í öxlina, en litlu
munaði að skotið, sem Prudence skaut, yrði
honum að bana. Kúlan hafði sniðið af hon-
um annað eyrað. Við Mc Coy höfðum því
nóg að gera næstu klukkustundirnar, að
búa um sár hans.
Við vorum nú ekki lengur í vafa um,
að fullkomin alvara var á bak við það, sem
konurnar höfðu sagt okkur. Quintal hafði
fengið áþreifanlega sönnun fyrir því. Hann
lá í sárum sínum í tvo mánuði. Allan þann
tíma var hann í hræðilegu skapi, svo að
varla var hægt að tala orð við hann. Við
tókum greinilega eftir því, að hann var und-
arlegri með hverjum deginum sem leið.
Jafnvel þótt við værum í herberginu hjá
honum, talaði hann löngum við sjálfan sig,
eitthvað rugl, sem við ekki skildum.
Eftir þetta leið nokkur tími, án þess að
neitt markvert gerðist. Mc Coy og Quintal
unnu að áfengisgerðinni, fylltu allar flösk-
ur, sem til voru, og þar að auki eina eða
tvær tunnur. Ég forðaðist þá eins og ég gat.
Síðan tók ég aftur til vinnu minnar í garð-
irmm, og stöku sinnum fór ég á fiskveiðar.
Þannig liðu dagarnir, en á kvöldin fór ég til
Mc Coy og Quintal og drakk með þeim, þótt
ég fyrirliti sjálfan mig fyrir að gera það.
Mc Coy var sannfærður um að einhver
af konunum mundi koma aftur. — Vertu
rólegur, Matt, sagði hann við Quintal. Við
þurfum ekki að taka þær með valdi, það
koma áreiðanlega tvær eða þrjár þeirra
hingað niður eftir, áður en vikan er liðin.
En það liðu tveir mánuðir og engin kom.
Við sáum herra Young örsjaldan. Eins
og ég hef áður sagt, fór liann heim til sín
sama daginn, sem ég talaði við hann um
konurnar, og hann kom ekki aftur til Mc
Coy. Eftir þetta, drakk hann ekki svo mikið