Nýjar kvöldvökur - 01.08.1923, Side 4

114
NÝJAR KVÖLDVOKUR.
sjer, en tumar hennar, himinháir, böðuðu sig
í tunglsgeislaflóðinu. Pessi einmanalega risahöll
minti á riddarakastala miðaldanna, eins og jeg
hafði hugsað mjer þá. Og þetta kvöld Ijet jeg
mig dreyma hundruð ára aftur í tímann. í kast-
ala þessum var þá glaumur og gleði, skáldin
kváðu um hreystiverk og vopnaleiki meðan
hrynjandi hljómar margvíslegra hljóðfæra bylgj-
uðu umhverfis þá. Og kastalinn var fullur af
alskeggjuðum hrykalegum víkingum, er unnu
mest vopnahljómi og orustusöng. Svo kom
jeg sjálfur sem farandi sveinn, er elskaði hina
tignu og goðum líku ungfrú í kastalanum. Og
jeg stóð á bakkanum og mændi ástsjúkum aug-
um yfir um.
Alt í einu var jeg rifinn upp frá þessum
draumum mínum við að heyra fótatak í sand-
inum skamt frá mjer. Jeg sá tvær verur nálg-
ast mig, en enn voru þær í all langri fjarlægð.
Annað var auðaæilega karlmaður, en hin gat
eins vel varið kvenmaður. Jeg áleit að það
væru elskendur, er svöluðu ástarþrá sinni við
bleikföla geisla mánans. Og þar eð jeg eigi
vildi trufla elskendur eða hlera samtal þeirra
dró jeg mig í hlje upp að borgarmúrunum,
og stóð þar í skugga. Pegar elskendurnir væru
komnir fram hjá, ætlaði jeg að halda ferð
minni áfram.
Nú nálguðust verur þessar óðum og mjer
til mikillar undrunar, sá jeg nú að hvorug var
kvenmaður, heldur maður í munkakufli og hettu
á höfði. Hinn var auðsæilega hermaður.
— Maðurinn í munkakuflinum var — Ulrik
Apfelbaum.
Jeg var viss uni að þetta var hann. Raunar
voru þeir í svo mikilli fjarlægð, að jeg gat eigi
með vissu þekt röddina, eða heyrt nokkuð af
samtali þeirra. En þó var jeg fullviss þess, að
munkur þessi var enginn annar en hinn horfni
kongabani.
Peir námu staðar spölkorn frá mjer og rædd-
ust við í hálfum hljóðum. Jeg sá Ulrik benda
í áttina til Gústafskastala. Jeg lagði hlustirnar
við og heyrði nú orð og orð af samtali þeirra,
en samhengislaust.
»Pegar búið er að flytja íallbyssurnar þang-
að« ... »Eftir átta daga . . . « «... Óvinnandi
.. . « » . ... ágætis vígi... « » ... sigur keis-
arans .. . « » .... Tilly ...»
Þetta voru þær setningar, sem jeg heyrði
glögt, en það var ekki fyr en nokkru eftir að
jeg fór að skilja, hvað þeir áttu vlð. Mjer varð
samt Ijóst, að eitthvert ráðabrugg var á seyði
gagnvart hinum nýja kastala. Þeir töiuðu sam-
an alt að hálfri klukkustund. Par næst sneru
þeir við og hjeldu í sömu átt og þeir komu úr.
Óðara en þeir voru komnir dálítið frá, brá
jeg við og flýtti mjer að borgarhliðinu. Jeg
hrópaði upp inngangsorðið.
»Hest og vopn — samstundis!« sagði jeg
við þann, er opnaði hliðið.
»Hvað er nú . . . «
»Spurðu einkis. — Flýltu þjer að ná í hest
og sverð.
»En..........«
»Ætlar þú að verða til þess, að Ulrik Apfel-
baum gangi úr greipum mjer. Flýt þjer nú!«
Hann spurði nú eigi lengur, en kom að
vörmu spori með bestinn og sverðið. Jeg stökk
á bak, og reið af stað svo hratt, sem hestur-
inn komst, í áttina þangað, sem jeg hafði sjeð
hina tvo þorpara hverfa.
Pað virtist, sem þeir hefðu sokkið í jörð
niður, því jeg hvorki sá eða heyrði hið minsta
til þeirra.
Alt í einu 'heyrði jeg einhvern hávaða í dá-
lítilli fjarlægð. Jeg nam staðar til að heyra
betur. Heyrði jeg þá brátt að það var jódyn
hesta, en hve margra var mér eigi unt að
heyra.
Jeg knúði hest minn sporum, svo hann þaut
af stað, sem stormbylur, og eftir nokkrar mín-
útur varð jeg þess var, að jeg nálgaðist þá.
Nístandi kuldi vetrarvindarins beit mig í andlit-
ið, en um það hirti jeg eigi. Allar hugsanir
mínar snerust um það eitt, að ná Ulrik Apfel-
baum á mitt vald. Hesturinn, sern jeg reið,
var ágætis skepna og svo var sem liann virtist
skilja hugsanir mínar, því hann herti á ferð-
inni eftir því sem lengra Ieið.