Nýjar kvöldvökur - 01.08.1923, Qupperneq 10

1^0 NYJAR KVÖLDVÖKUR.
eigi; heldur stafaði dráttur þessi af því að
þeir ætluðu sjer að vinna kastalann með brögð-
um, en eigi áhlaupi.
Konungur hafði látið grafa einskonar jarð-
göng frá kastalanum ofan að fljótinu, til þess
að geta náð í ferskt vatn, ef setið væri um
kastalann. Var bygð yfir þau hvelfing úr granit-
steini. Hafði svo jörð verið lálin efst og sneri
gra^svörðurinn upp. í göngum þessum lá svo
vatnsleiðslan. Göngin voru svo stór um sig að
maður, sem skreið á liöndum og fótum, gat
hæglega komist þannig gegnum þau og inn í
kastalann. —
Kom mjer nú til hugar að óvinirnir mundu
ætla sjer að fara þessa leið. Gálu þeir með
því að fara stóran krók, komist að þeim enda
vatnsleiðslunnar, sem endaði út við íljótið, án
þess að hægt væri að koma auga á þá úr
kastalanum. En leið sú var alllöng og þurftu
þeir að vaða út í Mainsfljótið á einum stað.
Óðara og mjer kom þetta til hugar, brá jeg
við og kraup á höndtim og fótum spottakorn
burt frá kastalanum; þangað sem jeg gat sjeð
yfir hluta af veg þeim, sem óvinirnir yrðu
neyddir til að fara, og ætluðu þeir að nota
þessa vígaðferð. Tlgáta mín hafði verið ije:t.
í tunglsljósinu sá jrg þá ganga í langri röð
áleiðis 11 fljótsins. Fremstur gekk maður
er jeg þekti óðara að var Ulrik Apfelbaum,
konungsbaninn; var auðsjeð á öllu að hann
var foringi fararinn3r.
Jeg flýtti mjer sem unt var til baka aftur til
fjelaganna, til að undirbúa móttöku hinna óvel-
boðnu gesta. — Hefði óvinunum tekist að
komast þessa ieið hefði kastalinn verið á valdi
þeirra eftir nokkrar mínútur. — En fyrst að
svo fór að jeg konist að aðferð þeirra virtist
það hægðarleikur að veiða þá alla í gildru,
sem þá gat eigi grunað að þeir mitndu hitta
fyrir. — Yfirvinna þá án þess að skjóta einu
skoti eða draga sverð úr slíðrum.
Þegar jeg kom til fjelaga minna, mælti jeg:
»Fjelagar og vopuabræður, ef þið viljið urn
stundarsakir hlýða fyrirskipununt n'ínum og
forystu, heiti jeg ykkur þvi að taka alla óvin-
ina til fanga áður en Þrymur kemur með lið-
styrk úr borginni. Hefði Hall flokksforingi ver-
ið svo á sig kominn að hann hefði getað haft
forystuna á hendi, mundi jeg óðara hafa snúið
mjer til hans með fyrirætlanir mínar, — en
fyrst svo er eigi, spyr jeg ykkur hvort þið
viljið eigi hlýða forystumanninum í hálfan
tíma.«
»Já. — Við erum allir fúsir til að hlýða
þjer, Flink. —«
»Komið þið með mjer.«
Jeg fór með þá þangað, sem valnleiðslu-
göngin enduðu inn í kastalann. Tvo menn
sendi jeg eftir reipum, eins mörgum og þeir
gætu fundið. — Og jeg hafði sjálfur reipi það,
sem jeg hafði bundið Ulrik Apfelbaum með
forðmn í kjallaranum undir kjörfurstahöilinni.
Hafði jeg eigi skilið það við mig síðan. Var
það ákveðið íil þeirra nota að hengja Ulrik
með því. Við röðuðum okkur umhverfis upp-
gönguna þannig, að við værum eigi sjáanlegir
fyrir þann, sem koin eftir ganginum fyr en
ltann var koniinn upp í opið. Stóð jeg fremst-
ur manna minna og átti að taka þann er fyrst-
ur kom og binda um leið og hann rak höf-
ið inn um opið. Þar næst átti sá, er næstur
mjer stóð, að taka þann er næst kom og svo
koll af kolli. Jaínskjótt sem einhver hafði
b.:ndið s'tin fattga, skyldi hatin ganga aftur á
sinn stað í röðinni. Skyldum við kefla hvetn
og einn jafnskjótt og unt var, svo að þeir eigi
gætu aðvarað hina tneð hrópum,
Eigi Ieið á löngu fyr en jeg sá bóla á
ntannshöfði með munkahettu. Óðara og hann
var kominn hálfur gegnum opið greip jeg í
hnakka hans með annari hendi og kipti hon-
unt upp, með hinni tók jeg fyrir munn hans,
svo hann eigi gæti hljóðað. Dró jeg hann nú
afsíðis og batt hann ramlega og tróð kefli í
munn hans. Því næst kipti jeg munkahettunni
af hoiiutn og kom þá í Ijós hið ófrýnilega
andlit Ulriks Apfelbaums..
Þtgar jeg hafði gengi svo frá honum, sem
mjer þótti við þurfa, höfðu hinir fjelagar mínir
þegar bundið sex aðra.