Nýjar kvöldvökur - 01.08.1923, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
121
Fjelagar mínir voru allir hraustir og harð-
fengir, svo eigi þíddi fyrir óvinina, að veita
mótspyrnu, þótt þeir reyndu.
Starf okkar gekk því bæði fljótt og vel, og
er við höfðum bundið þann síðasta, töldum
við hópinn. Voru þeir alls 130.
í þessu augnabliki heyrðum við lúðra þeytta
fyrir utan kastalann. Jeg hraðaði mjer út að
Lastalahliðinu. Nokkra af mönnunum skyld*
jeg eftir hjá föngunum og skipaði þeim að
höggva hvern þann, er reyndi að leysa sig.
Þegar jeg kom út að borgarhhðinu, sá jeg
að þar var konungur sjálfur kominn með heila
herdeild. Fremst í fylkingunni stóð Þrymur.
»Guði sje þökk,c mælti konungur,* aðGústafs-
Lastali er enn þá á valdi Svía. — Jeg var
hræddur um að jeg mundi koma of seint.
Jeg gekk nú fram fyrir konung og skýrðj
honum frá hvað við hafði borið.
Gústaf Aðólf hlustaði á frásögu mína með
eftirlekt. Jeg lauk máli mínu með þessum
orðum:
»Herra konungur, jeg hefi einnig þá gleði-
fregn að flytja yður, að Ulrik Apfelbaum er
einn meðal fanganna.*
Vel að verið, hraustu drengir. Hall flokks.
foringi hefir sýnt sig vera tryggan og dug.
ar>di foringja. Hvar er kann? Jeg vil þakka
honum fyrir hið ágæta starf sitt.
Við litum hvor framan í annan, fjelagarnir
ur kastalanum, enginn okkar vildi verða til
bess að skýra konungi frá rjettum málavöxfum,
»Hvar er Hall flokksforingi?« endurtók kon-
uugur.
Sannleikurinn varð að segjast. Jeg gekk því
aftur fram fyrir konung og mælti:
»Hann er í matsal kastalans, þar skyldum
v'ð við hann fyrir klukkutíma síðan.«
Hvað eigið þið við. — Var hann eigi með
1 viðureigninni?«
»Nei, herra konungur.*
»Hver var orsök þess. — Var hann veikur?*
sPurði konungur, hniklaði brýrnar og varð
dimmur á svip.
»Já, konungur,« mælti jeg, því jeg sá að
eigi var unt að dylja hið sanna Iengur. »Hann
var veikur á sína vísu, það er að segja af of-
mikilli ölneytslu.«
»Einmitt það,« mælti konungur með auðsærri
uppgerðar ró. »Svo að þannig rækir hann
þau störf, sem jeg hefi trúað honum fyrir. —
Sækið hann hvernig sem hann er á sig kominn.«
Pessari skipun vjek konungur að hérmönn-
um þeim, sem næstir honum stóðu.
Þeir fóru þegar brott. Konungur stóð
hugsi um hríð.
Svo leit hann upp og sneri sjer að mjer
um leið og hann mælti:
»Jæja, Flink, seg þú mjer hver lagði ráðin
um þetta snildarlega herkænskubragð, og hver
stjórnaði framkvæmdunum.«
»Herra konungur,« mælti jeg. »Allirþeir, er
í kastalanum voru, að undanteknum Hall flokks-
foringja, eiga hjer hlut að máii. — Verkið
var unnið í sameiningu.*
»Grunur minn er sá,« mælti konungur, »að
þar um munir þú samt hafa ráðið mestu. —
Eða hvað segið þið hinir?
»Pað er sannleikur,* hrópuðu fjelagar mínir.
»Pað var Flink, sem lagði öll ráð á og stjórn-
aði verkinu, við hlýddum aðeins skipunum
hans. Við kusum hann a'.lir samhljóða til
foringja. — Flink á foringjastöðuna mörgum
sinnum frekar skilið en fyllirúturinn í matstof-
unni.«
»Jæja«, svaraði Gústaf Aðólf. »Er ykkur
alvara? — Flink hefir í það minsta sýnt eins
og svo oft áður, að hann er hraustur, vitur
og trúr.«
í sama bili sem konungur mælti þetta komu
hermennirnir með Hall. Hann var enn þá
eigi fyllilega vaknaður, og þar að auk jafn-
drukkinn og er hann sofnaði.
1&