Nýjar kvöldvökur - 01.08.1923, Blaðsíða 13

NYJAR KVÖLDVÖKUR
123
koma með eina athugasemd viðvíkjandi þess-
um einkennilega herramanni.«
»Hvað eigið þjer við?«
»Rað má vel vera, að læknarnir sjeu eigi á
sama máli og jeg. — En jeg hefi mitt álit, og
þeir sitt.
»Jeg gerist forvitinn.«
»Jæja, — jeg skal þá segja yður hvað mjer
býr í brjósti. — Álítið þjer, að Sidney sje i
raun og veru geggjaður?«
Jeg horfði undrandi á manninn, sem mælti
þessi orð. Hann hjelt áfram:
»Rjer horfið spyrjandi á mig. — En jeg er
fyllilega þeirrar skoðunar að »vitfirringurinn frá
St. James« sje sá af öllum íbúum hælisins —
að meðtöldum læknum og yfirmönnum, —
sem er minst vitskertur.*
»Á hverju byggið þjer þá skoðun,« mælti jeg.
>Herra minn, jeg er hvorki læknir nje rök-
fræðingur, — en jeg hefi í mörg ár haft vit-
firringa undir höndum og því orðinn glögg-
skygn á því sviði.«
Jeg var í fyrstu mjög undrandi yfir orðum
þessa manns, en eftir litla umhugsun undraði
það mig minna. Rví hve oft hittum vjer ekki
menn, sem standa neðarlega í menningarstig-
anum, er hafa gleggra auga og fullkomnari
skilníng á ýmsu í h'finu en margir hinna há-
lærðu og stórgáfuðu.
En hvernig sem hann hafði nú lært þessa
speki sína, þá var jeg innilega glaður yfir orð-
um hans. — Jeg þiýsti hönd hans af alliug
og mælti: .
»Segið þjer eigi fleirum en mjer frá þessu
áliti yðar. — Fratntíðin mun leysa úr mörg-
um óráðnum gátum.«
»En hvað álítið þjer um þetta?« spurði
hann kænlega.
»Jeg hefi enga skoðun á þessu máli, — en
reytiist þjer ætíð náunga yðar vel og skiftið
eigi um skoðun gagnvart Mr. Sidney.«
»Ágæ(t, herra minn, — við skiljum hvor
annan. — Og jeg legg drengskaparorð mitt
við því, að jeg skal aldrei skifta um skoðun
f þessu máli og vona að geta sýnt það síðar
í verki. — Viljið þjer skila kveðju og þakklæti
mínu til hans?«
»Rað vil jeg gjarna, — verið þjer sælir.«
Jeg gekk nú brott.
Regar jeg var orðinn éinn, fór jeg að hugsa
um alt það, er skeð hafði þessa nótt, og hina
einkennilegu sögu, er jeg hafði heyrt, þessa
hlekkjafesti af svívirðlega ónáttúrlegum verkum
föðursins gegn syni sínum og bróðursins gegn
bróður sínum. — Pað greip mig viðbjóður,
er jeg hugsaði til þessa. Hjer verður að koma
gerbreyting. Sannleikurinn varð að koma fram í
dagsljósið. Og jeg ákvað að gera alt sem jeg
megnaði til að frelsa vin minn frá hinum hörmu-
legu afdrifum, sem hinir djöfullyndu aðstandend-
ur hans höfðu ætlað honum.
Æfintýraþrá mín vaknaði einnig. — Barátta
stóð fyrir dyrum, ótal þrautir og erfiðleikar
að yfirvinna. Blóðið rann örara í æðum mjer
við þá tilhugsun. Og sigur þessa málefnis var
sigur hins góða.
Jeg braut nú heilann lengi um, hvaða aðferð
jeg ætti að nota, en komst að engri ákveðinni
niðurstöðu lengi vel. — Loks þóttist jeg hafa
fundið leiðina, en fyrst varð jeg að spyrja
Percy — eða Sidney — hvort honum líkaði
hún. — Ef til flótta kæmi, gat Chappert orð-
ið okkur mjög gagnlegur; ákvað jeg því að
gera alt er jeg gæti til að hann fengi að halda
stöðu sinni á hælinu.
Með allar frekari framkvæmdir varð jeg að
bíða þar til Philips kæmi aftur úr ferð sinni,
því hann þekti alt, sém þessu máli viðkom,
utan St. James, miklu betur en jeg, — einnig
gat vel átt sjer stað, að hann liefði einnverjar
þær fregnir að færa, er að notum kæmi. —
Ef til vill hafði hann nú fundið Ellinor og
föður hennar, og að minsta kosti hlaut hann
að vita hvar tnarkíinn frá Seymour var þessa
stundina.
Tveim dögum síðar var Percy laus úr stofu-
fangelsinu. Kom þá Chappert til mín og Ijet
mig vita, að hann æskti eftir viðtali við mig.
Jeg flýtti mjer þegar út í garðinn til hans.
16*