Nýjar kvöldvökur - 01.08.1923, Page 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
125
gleyma öllu því liðna. Pað virðast Iitlir mögu-
Ieikar fyrir því að þetta takist, en reyna mætti
það. Aðalatriðið er, hvort þjer munduð vilja
leggja þetta í sölurnar fyrir mig: að verða
milligöngumaður!«
Hann leit á mig og virtist mjer jeg sjá tár
glampa í augum hans.
»Ress þurfið þjer ekki að spyrja, fyrirætlanir
þínar eru hjer um bil þær sömu og mínar, og
stefna að sama takmarki. En hvernig hefir þú
hugsað að jeg hefji verk mitt?«
»Þú verður að finna föður minn og tala
við hann, leiða honum fyrir sjónir afbrot sitt,
eða á hveru hátt sem þú helst vilt haga
þjer. En hvernig kemst' þú burtu hjeðan
frá St. James án þess að það vekji grun. Allir
vita að þú hefir ákveðið að dvelja hjer lang-
an tíma.«
»Það er auðvelt, jeg á vin í London, lækn-
irinn heimsfræga John lávarð. Hann er skóla-
bróðir föður míns og æskuvinur. Jeg ætla að
skrifa til hans og biðja hann að senda mjer
um hæl nokkrar línur þess efnis, að hann verði
að fá að tala við mig um áríðandi málefni,
samstundis. Jeg veit bann gerir það umsvifa-
laust, svo skýri jeg honum nánar fiá mála-
vöxtum, er jeg get talað við hann. Nú verður
fyrsta verk mitt að ná tali af Philips, þegar
hann kemur, og svo vona jeg að okkur báð-
um í sameiningu takist að ná takmarkinu, að
sætta ykkur feðgana og finna Ellinor.«
Jeg sá nú að Sidney gat eigi lengur haft
faumhald á tilfinningum sínum, tárin runnu
°fan kinnar hans og varirnar skulfu.
» Vinur«, sagði hann með hljómfögru, angurværu
>"öddinni sinni. »Hvenær skyldi jeg verða
niegnugur þess, að launa þjer göfuglyndi þitt,
e^ki með orðum heldur í verkinu. Hví hafa
örlögin leikið mig svo grátt ?«
»Minstu orða síra Grahams,« svaraði jeg
alvarlega, »er hann sýndi þjer sjávarflötinn, þar
sem blómandi himinhvelfingin speglaði sig í:
‘Einhverntíma mun þessi lygntæri yfirflötur
syna þjer svört ský á himinhvelfingunni, en
svo mun sólin á ný gægjast brosandi fram
og þurka tár skýjanna.* — Pannig er mann-
lífið.*
>Jeg man þessi orð vel og nú er sem mjer
finnist, að sannleikur þeirra sje að koma fram
í lífi mínu. Jeg finn, að helkaldir skuggar næt-
urinnar eru að hverfa og að innan skamms muni
morgunsól hamingjunnar varpa geislum á veg
minn.«
Við skildumst nú.
Jeg gekk upp á herbergi mitt og skrifaði
brjefið til hins gamla vinar míns John F . . .
Næsta dag Ijet jeg það í póstinn. Svo fór
jeg í laumi að undirbúa burtför mína.
Tveim dögum síðar sat jeg snemma morg-
uns við skrifborð mitt. Var þá barið á her-
bergisdyrnar. Jeg opnaði og brást glaður við,
er jeg sá að komumaður var Philips.
»Góðan daginn, herra minn!« hrópaði hann
glaðlega um leið og hann gekk inn fyrir dyrnar
og svipaðist um. »Jæja, þá sjáumst við nú
aftur. En segið mjer fyrst af öllu, hvernig hann
hefir það?«
»Pað fer að birta af degi,« sagði jeg og
brosti um leið.
»Ágætt, góði herra, fyrst þjer segið þetta
veit jeg að þjer eruð fróðari en síðast, þegar
við skildum um hagi »vitfirringsins frá St.
James.«
»Alveg rjett, Philips minn,« svaraði jeg. »En
hefir þú góðar fregnir að færa?«
»Hvorki góðar nje vondar, það er að segja
hjer um bil engar.«
Hann sagði mjer nú í fám orðum hvar
hann hefði verið og hvar hann ætlaði næst að
byrja leit sína.
»En hvað ætlið þjer næst að gera?« spurði
hanu mig.
»Jeg ætla að gera það sama og þjer bafið
svo lengi gert. Jeg ætla að leita, í von um að
jeg finni.«
»Aðalatriðið er aðfinna,* sviraði hann. »En
nú verð jeg að fara, því að sá tími er úti,
sem jeg má vera innan veggja hælisins. Hvar
hitti jeg yður aftur?*