Vörður - 01.03.1918, Blaðsíða 4

44
VÖRÐUR
H
Þýöandi hefir valiö ágætiskvæði til þess aö þýöa, og
er þaö lofsvert. En meö því leggur hann fyrir sig þyngri
þraut. Þaö er enginn barnaleikur aö þýöa afbragöskvæöi
vel. Hverjir geta þýtt listakvæði stórskálda svo vel, aö
frumkvæðin tapi sér ekki? Engir aðrir en afburða orð-
hagir skáldsnillingar. Og vill þeim jafnvel verða hált
á hellunni.
Um það verður ekki deilt, að frumkvæðunum má að
engu breyta, hvorki fella úr né bæta inn í. Höfunda
þeirra ætti að virða svo mikils, aö sýna kvæðin annari
þjóö nákvæmlega eins og þau eru. Og þjóðin, sem þýtt
er fyrir, á heimtingu á að sjá listaverkin sjálf algerlega
óbreytt. Þýðandinn má ekki leggja til annað en málið
og rímlistina. Þýðandi Sjafnar leyfir sér meira en hóf-
legt er. Jafnvel hittast stef, sem hann hefir sjálfur ort,
að heita má. Er hér eitt dæmi þess:
Líð þú, fljót, með fargið þitt,
flýt þér sævar til;
settu lag við lífið mitt,
lífsins hörku og yl.
Goethe: An den Mond.
Rausche, Fluss, das Thal entlang,
Olme Rast und Ruh,
Rausche, flústre meinem Sang
Melodieen zu!
Of mikill hluti þýðinganna er ónákvæmari en æski-
legt hefði veriö og búast mátti við, margt fremur stælt
en þýtt. Eru hér örfá dsemi;