Vetrarblaðið - 04.11.1916, Blaðsíða 6

4
VETRARBLAÐIÐ
Glíma.
„Hrörnar þöll,
bús stendr þorpi á,
hlýrat henni hörkr né barr“.
Nú er íslenzka glíman að verða oln-
bogabarn þjóðarinnar. Nú er hún hrak-
yrt af mörgum og fáir leggja henni
liðsyrði. Láta margir gildlega gegn
henni og vinna henni það ógagn, er
þeir mega. Reyna þeir að koma þeirri
flugu í munn fávísum mönnum, að hún
sé hættuleikur og lítt fallin til gamans,
því stór meiðsl geti hlotist af. Þar að
auki sé hún ljót og leiðinleg íþrótt.
Þeir menn, sem slikt mæla, þekkja
lítið til glímunnar, og sýnist svo, að
ekki þyrfti að saka, þótt menn þessir
vildu gerast henni gustillir. En það
verður jafnan svo, að fleiri trúa lasti
en lofi. Hvaðan þessar óvinsældir eru
runnar, veit eg ekki gerla, en rekja
má víst sum sporin að dyrum glímu-
mannanna sjálfra. Þeir hafa fáir borið
þá virðingu fyrir íþróttinni, sem hún
á skilið.
Nú eru aldrei kappglímur háðar af
því að engir fást til að glíma. Nú eru
glímufélög að leggjast niður af því að
enginn vill læra að glima. Nú talar
fólkið um íslenzku glímuna eins og úr-
elt gaman. Svona er nú komið fyrir
þjóðlegustu og fegurstu íþrótt vorri.
Tómlæti íslendinga ríður ekki við ein-
teyming.
Það lítur nú helzt út fyrir, að glím-
an ætli að leggjast niður með öllu. Er
slíkt allmikil skömm fyrir íslendinga,
að týna þannig íþrótt, sem hefir verið
þjóðaríþrótt þeirra frá landnámstíð og
aðrar þjóðir hafa ekki þekt til skamms
tima. En nú eru ýmsar þjóðir farnar
að iðka þessa íþrótt og engan skyldi
undra, þótt Mörlandinn yrði eftirbátur
þeirra i sinni eigin iþrótt áður en langt
pm líður.
En hvað þarf að gera til þess, að
firra þjóðina þeirri skömm, að glata
þessari íþrótt og láta aðrar þjóðir verða
sér snjallari í henni? Hvað þarf að
gera til þess, að glíraunni verði skipað
á þann bekk, er henni ber?
Það á aB kenna glímu
i öllum barna8kólum.
>Það ungur nemur gamall temur*.
Það á að kenna drengjum að glíma
strax og þeir fara að ganga í skóla.
Það á að kenna þeim að bera virðingu
fyrir glímunni, eins og öllu sem þjóð-
legt er. Þegar drengir fara fyrst í
skóla, eru þeir vanalega svo stálpaðir,
að það er hægðarleikur að kenna þeim
að glíma svo vel fari. Leikfimi er nú
kend í mörgum skólum. Glíman og
leikfimin geta sameinast. Glíman á að
verða skyldu-námsgrein í hverjum opin-
berum skóla, þar sem leikfimi er kend,
og leikfimi8kennararnir eiga að vera
færir um að kenna hana.
Eg sé ekki að neitt geti verið þessu
til fyrirstöðu, ef þeir, sem fyrir skól-
unum ráða, vilja sinna þessu.
Ef þessi hugmynd næði fram að ganga,
mundu glímufélög rísa upp þróttmeiri
en áður. Áhuginn mundi vaxa og hóp-
ur glímumannanna stækka með hverju
ári. Það vex ætíð gengi hvers málefnis
því meira, sem fleiri veita því fylgi. Eg
hygg, að flestir drengir mundu halda
áfram að iðka glímu eftir að þeir hætta
að ganga í skóla, ef þeim hefir verið
kend hún þar og vakinn áhugi þeirra
fyrir henni.
Glíman verður að lifa og þetta er
ráð til þess, að auka gengi hennar. Ef
þeir menn vilja sinna þessu, sem ráð
hafa á að koma því í framkvæmd, þá
vinna þeir þjóðinni meira gagn en
margir hyggja.