Ungi hermaðurinn - 01.02.1920, Page 2
10
Dngi hermaðuriiin.
Hvernig Karen fyrirgaf.
(akólasoga)
Ef að þið hefðuð þekt hana
Karen, þá hefði ekki undraðykkur,
að hún var uppáhald allra i skól-
anutn.
Hún reiddist aldrei, og sagði
aldrei óvingjarnlegt orð urn neinn,
þeBS vegna þótti öllura vænt um
hana og vildu vera með henni.
En hún Klara var öðruvísi; hún
var uppBtökk, og sagði oft ýmis-
legt ljótt um skólasystkini sín.
Einu sinni neitaði hún að lána
henni Huldu litlu bók, og það sem
var verra, hún sagði svo margt
ljótt um hana Karen, að Hulda
sagðist aldrei framar vilja tala
við hana Karen.
Þetta heyrði Karen, og spurði
hvernig á því stæði. Þegar hún
fekk að vita að Klara hafði talað
illa um hana, gekk hún þögul
burt; Því hún gat ekki tára bund-
ist. Klara hafði sagt, að Karen
væri svo fátæk, að hún yrði bráð-
um að yfirgefa skólann, af því
að pabbi hennar gæti ekki borgað
fyrir hana. Karen skildi ekkert
í því hvernig hún hafði komist að
þessu, því hún hafði ekkert sagt
um foreldra sina, En hún mundi
nú að hún hafði fengið bréf að
heiman, og í því stóð að pabbi
hennar væri hræddur um að missa
peningaupphæð í bankanum, og
ef það kæmi fyrír, þá gæti hann
ekki lengur haldið hana í skólan-
um.
Karen stakk hendinni í vasann,
en bréfið var þar ekki; hún vildi
þó ekki trúa því, að Klara værí
svo ómerkileg, að lesa bréfið þó
hún hefði fundið það. Karen leit-
aði að bréfinu en fann það ekki;
nú kom pósturinn og færði henni
annað bréf, sem sagði henni að
peningarnir hefðu bjargast, svo
hún mætti vera í skólauum eins
lengi og hún vildi.
Hún var svo glöð yfir þessari
frétt, að hún fór að fá sér göngu-
túr. Á leiðinni hitti hún Klöru,
sem sat grátandi undir tré einu.
Karen fór til hennar og ávarp-
aði hana, en hún stökk upp með
tindrandi augu og blóðrjóðar kinn-
ar.
»Farðu«, hrópaði hún; »eg iðrast
eftir það sem eg heíl gert! »farðu
bara!«
»Klara«, sagði Karen vingjarn-
lega, »eg er ekki reið við þig,
eg verð að tala við þig, því þér
líður ekki vel«.
Klara reyndi að hrinda henni
frá sér, en Karen var sterkari
og hún kysti Klöru á kinnina og
lagði kalda hendina á hið brenn-
andi enni hennar.
Veslings Klara gat aðeins grát-
ið, því hún hafði ekki búist við
þessu af Karen.
»Það sem þú hefir sagt um
mig gerir ekkert til; en eg vil
gjarnan fá bréfið mitt aftur».